Rozdział III: Poznanie cz. 3

W pociągu marzeń i koszmarów

I wciąż maszerujemy coraz dalej

 Mając na ustach wczorajszą pieśń

 Gdy wciąż tak wielu staje nam na drodze

 Głosy nie mające nic do powiedzenia

Nie będzie innych dni, tak jak pór roku

 I nikt nie ocali nas przed siłą kłamstw

Slash - Nothing to say

     Budzący się poranek nadal próbował przebić się przez grubą powłokę resztek pogodnej nocy. Mistyczny układ gwiazd dawał się dostrzec przez osłonięte flanelą zasłon okna wielkiej sali jadalnej o bogatym barokowym wnętrzu. Marmurowe kolumny w kolorze mahoniowym szły przy ścianach, wspierając łuki sufitu zakończone głowicami perłowych gargulców. Połyskująca podłoga ułożona w szachowej formacji barw brązu i koralu, wydawała się śliska i niebezpieczna, niezdeptana niczyimi nogami. Półmartwi skupieni przy długim, dębowym stole oczekiwali podania posiłku w pełnej wyrzutów ciszy. Ich oblicza malowane były cieniami konturów twarzy, gry świateł rzucanych przez żyrandole z piaskowego sklepienia, których siła nie zdołała rozjaśnić ciemności ogromnego pomieszczenia. Świeciły miarowym półblaskiem, napierając na diabolicznie wyglądający moment konfrontacji dwóch kotów. Od czasu sprzeczki na korytarzu minęły siedemdziesiąt dwie godziny, jednakże uraz pozostał w zaciśniętym złością gardle. Niewidzialne napięcie rozkrawało atmosferę zbrodniczym ostrzem pracujących w skupieniu umysłów.

     Drzwi do sali otworzyły się z hukiem i nieznośny spokój zakłócili lokaje o zdeformowanych uszach; długich i szpiczastych pokrytych meszkiem rudawej sierści. I oczy bardziej okrągłego kształtu przeważały zielonożółtą tęczówką i owalną źrenicą bez człowieczego wyrazu, bez litości czy bojaźni, oczy zabójców. Wyglądali niczym koty ubrane w ludzkie kręgosłupy i odświętne stroje pracowników drogich hoteli. Podali złote tace na bielą okryty stół, na których puchary parowały zapachem czerwonej cieczy.

   - Dziękuję – rzekła, jak zwykle z dozą nadmiernej uprzejmości, muśnięta niezadowoleniem Ripley. Posłała rysim półmartwym szczery acz wysilony niechlubnie uśmiech wdzięczności, wodząc wzrokiem za oddalającymi się kotołakami, znikającymi za mosiężnymi drzwiami. Próbowała wydłużyć czas nim spojrzy na nieciekawie wyglądającego kuzyna pływającego w mglistych wodach zamyślenia, nim będzie musiała skonfrontować się wspólnie z nim z nie ubłagalnie zbliżającą się przeszłością. Przyszłością chcąca o sobie przypomnieć w bolesny i niegodziwy żadnej istoty sposób. 

     Okryła smukłymi palcami kielich zimnego złota. W rzeczywistości nie była głodna, lecz skręcający ją niepokój, wymagał drastycznych środków wymuszonego za jedzenia, elektryzujących się wizjami, nerwów w głębinach ciała. Krew i równie krwiste mięso były dwoma rodzajami pożywienia przyswajalnymi wyłącznie przez organizm półmartwych. W ustach powracających ponownie do życia przybierały dowolny smak, upragnioną mieszankę słodyczy, goryczy i słonej rozkoszy dławiącej ból, kojącej złe wyobrażenia o życiu. Wpędzały w sidła bogów śpiewających łzawe kołysanki, pozwalały wspinać się na szczyt drabiny chmur i spoglądać na świat, rozciągający się pod stopami tego, który wypił łyk krwi. Zrodzona opowieść w głowie półmartwego naprawiała go, uleczała z przedłużonego życia. Wystarczyły znikome krople posoki, aby historia w umyśle zaczęła się na nowo, wystarczyło przekroczyć limit, uzależnić się, a wyobrażenia odebrały to, co miały w prosty sposób odświeżyć i podróż po chmurach kończyła się upadkiem na twardą posadzkę ziemi.  

     Dla Ripley krew przybierała jej ulubiony smak owoców, mleka i ryżu, jakie zajadała w dziesięcioletnim okresie ludzkiej egzystencji. Był to również ostatni posiłek podany ciemnowłosej przed złożeniem na ołtarzu śmierci i w bliski sposób związał się z pragnieniami kobiety. Spojrzała na spokojnie drzemiąca posokę w pucharze.  Nie ociągaj się, kiedyś musisz z nim o tym porozmawiać. Przerwała cykl wewnętrznego milczenia, przemawiając do siebie w duchu. Strasznie to boli, boli myślenie o tym, co było. Pamiętliwość to rzecz ludzka, nie jestem człowiekiem, dlaczego zatem nadal rozdrapuje stare rany, dlaczego nie mogę wyrzucić z pamięci tego znienawidzenia? Odstawiła kielich z powrotem na tacę, uderzając w złoto, rozlewając krople czerwieni po dłoni.

   - Problemy w rodzinie spowodowały wybuchy buntów – odezwała się po uporządkowaniu własnego chaosu, zebraniu do pełnego kształtu rozsypanego ja. Skarciła się w myślach za chwile załamania, nie przystającemu półmartwym tygrysom. Przetarła dłoń białą chusteczką, doglądając bacznie postawy kuzyna, szukając w jego zachowaniu palącej złości. Riem zadziwił kobietę spokojem, grzebiąc widelcem w kawałku soczystego, surowego mięsa. Niewzruszony wydarzeniami, niewzruszony słowami i niestabilną sytuacją prawdziwego domu.

   - To już nas nie dotyczy – Brikin widocznie spochmurniał, nie pragnąc słuchać o dalekim kraju. Do niedawna Tygrysie Bagno stanowiło jego miejsce, schronienie, obszar gdzie czuł się najbezpieczniej. Wszystko zmieniło się na niekorzyść złotookiego, gdy wręcz przeklęty, został zmuszony do opuszczenia rodzimych ziem i zamieszkania w Hotelu Oliver w zimnym, deszczowym Londynie. Wyzwany od zdrajców i tchórzy poprzysiągł sobie, że nigdy nie wróci na łono wioski, że zapomni o każdej półmartwej duszy, nazywającego go odmieńcem.

   - Wuj zamierza przyjechać do Anglii – oznajmiła ostrożnie, próbując wzbudzić w Brikinie, jakiekolwiek odruchy dobroci. Dostrzegła silny błysk w oczach Riema, choć spuszczony wzrok kota zwinnie umykał przed ujrzeniem go w stanie rozdarcia. Kuzynka zadrżała, czyżby udało się ciemnowłosej rozbudzić litość w sercu zimnego tygrysa? Ku zdziwieniu Ripley złotooki nie rwał się do dyskusji i wydawał się obojętny na każde zdarzenie, które jeszcze parę miesięcy temu przygotowałoby go do potyczki fizycznej. Kobieta zmarszczyła czoło zrozumiawszy, że usilne starania otwarcia na zło umysłu kota nie dały pozytywnych wyników. – Riem? Riem, nic nie mówisz. To nie jest normalne… ty nie jesteś normalny.   

   - Wyjeżdżam – uniósł głowę do góry śmiało spoglądając na rozdrażnioną kuzynkę z wyraźnym politowaniem dla kobiety. Ripley przełknęła twarda kulę utkwioną w gardle, nie mogąc wbić sobie do psychiki słów chłopaka. Zastanawiała się kto siedzi naprzeciwko niej, bowiem Riem sprzed paru lat, nie zachowałby się tak nieodpowiedzialnie i obojętnie wobec wspólnej ich waśni z rodziną. Wspomógłby ją, wystawiając pomocną dłoń, okrywając silnym ramieniem przed atakami ze strony głodnych na zło półmartwych. Dziś był cieniem tamtego walecznego chłopaka z myślami krążącymi po innych krainach, z problemami trapiącymi go mocniej i dotkliwiej niż nacierająca rodzinna mgła niepewności. Kim ty u diabła się stałeś?

   - I nie raczyłeś powiedzieć wcześniej? – Uniosła się, co nie czyniła często, dając upust rozdrażnionym nerwom. Dłużej nie wytrzymałaby palącego uścisku w gardle, potrzebowała wypluć z siebie rosnący na strunach ton, rozpierający wnętrze. Nie ulżyło kobiecie, gniew narastał ponownie, uciskając i każąc krzyczeć głośniej, donośniej i więcej. Ripley lustrowała tygrysa, a jej mina pokazywała złudny spokój, choć skora była rzucić się na kuzyna z rękoma naszpikowanymi tygrysimi pazurami.

   - Spontaniczna decyzja – wzruszył ramionami, wciąż zachowując nadmiernie zimną krew i obojętny wyraz twarzy, jakby specjalnie denerwując kuzynkę i budząc w niej ukrywaną przed światem brutalność, uśpioną w smukłych, kobiecych dłoniach i dworskiej klasie jaką prezentowała.

   - Zostawisz mnie z tym wszystkim? – Zarzut uderzył w Riema bez emocjonalnym wyrazem. Łudziła się, że złotooki ubrał się w niełamliwą, kamienną postawę przez strach, że to akt obrony przeciwko niechcianemu zdarzeniu, ale w Riemie nic nie uległo zmianie. Bryła lodu jaką się stał raziła zimnem zbyt chłodnym dla dotkliwie urażonej Ripley. Jak mogłeś? – Chcesz mnie zostawić. – Stwierdziła po tym, jak wzrok półmartwego wyraził to klarownie, nie ukrywając prawdy przed kobietą. Mieliśmy być zawsze zjednoczeni w obliczu zła.

   - Mam zobowiązanie wobec Augustyna – Ciemnowłosy wyjaśnił w końcu przyczynę swego postępowania. Nie zdziwiło to kuzynkę, chociaż zirytowało mocno. Ripley bardzo dobrze wiedziała o łączącej więzi chłopaka i jego wybawiciela, o długi do spłacenia, czego Alchemilla nie mówił głośno, zakrywając się słowami: to żaden dług, a jednak Riem czuł silne poddanie twórcy jego życia. Nie rozumiała jednak, że sprawy obce tygrysowi będą posiadały dla niego większy sens.

   - A gdzie lojalność wobec nas? – Wstała, odchodząc nieznacznie od stołu, zniesmaczona postawą kuzyna. Ceniła Augustyna za pomoc, za próbę odratowania życia Brikina. To dzięki niemu Riem mógł żyć dalej w niezakłóconej harmonii, ale druga strona nienawidziła za upomnienie się o przysługę i to w czasie, gdy złotooki miał być wsparciem dla nowej dynastii, utworzonej nad brzegiem Tamizy. – To wszystko jego wina, wywiera na tobie presję. – Rzuciła bez namysłu, składając ręce na piersiach pełna żalu, obrażenia. Wywyższając się ponad młody umysł kuzyna, mając na uwadze swój dłuższy staż w półmartwym ciele.

     Riem uderzył krytycznie zaciśniętą dłonią w blat, powodując natychmiastowe pęknięcie drewnianego przedmiotu. Gniew zawirował w powietrzu, atmosfera zagotowała się rozeźlonymi myślami. Chłopak wstał energicznie od stołu, Ripley wzdrygnęła się delikatnie ze strachu uciskającego serce i żyły, pobladła i zmarniała bez sunącej swobodnie krwi. Po raz pierwszy kuzyn wywołał u ciemnowłosej silne uczucie bojaźni. Odkąd osiągnął pewny wiek nabrał władczości i pewności w prowadzeniu ścieżek przyszłości. Słowa Ripley straciły na znaczeniu, lecz nie mówił tego kobiecie, trzymając ją w pewności jej nieustannej władzy nad nim.

   - Zmieniłeś się – opuściła zrażony wzrok. Zdawało się, że to koniec braterstwa. Zawsze… zawsze coś ma swój koniec, czy to nas dosięgło? Taki rychły koniec w słońcu kłótni…

   - Nie – zaprzeczył rozluźnionym, spokojniejszym głosem. Uniósł się i żałował skrycie, przypominając sobie lata spędzone z Ripley. Poświęciła się, tworząc im bezpieczne życie, zajmując się ciężarem życia ludzkiego i półmartwego, był wdzięczny jej, jednakże przerosły go pewne sprawy. Rozbieżne obowiązki przygniotły tygrysa, musiał wybrać jeden cel, do którego zamierzał dążyć. Poświęcił się Augustynowi, czując że zbyt długo żył w znienawidzeniu ludu Tygrysiego Bagna. – W końcu odkryłem sens. Całe życie nieustępliwie szukałem czegoś, co silnie mnie wzywało. Obowiązek i przeznaczenie i przyszło do mnie samo.   

   - Mówisz o Brooklynne? – Zdziwiła się aż głos Ripley przybrał wysoką barwę zaskoczenia. Dziewczyna odkryta przez Augustyna wyglądała na zwykłą, nieuświadomioną zabawkę w rękach mężczyzny. Zagubiona, krąży po nowo odkrytym świecie i stanowi przeszkodę pomiędzy mną a Riemem, ale czy mam mieć jej to za złe, czy to jej wina? Czy naprawdę jest kimś ważnym, czyżby była potomkiem urodzonych królów? – Dlatego nalegasz, abym przyjęła ja do rodziny?   

   - O to prosił mnie Augustyn – odpowiedział słabo, oddychając głęboko i wolno poruszając klatką. Był Znudzony, wystraszony, a może niepewny decyzji? Sam siłował się z myślami, wyobrażeniami ciężko pracującego mózgu. – Jeżeli pomogę tej dziewczynie, to Alchemilla pomoże nam. To dobra decyzja.

   - Wcale nie potrzebujemy jego pomocy – Ripley chciała zbliżyć się do kuzyna stojącego tyłem, wpatrzonego w jedną z kolumn z gargulcem, ale chłopak odsunęła się nim kobieta okryła go dotykiem, tworząc wyraźna barierę, dystans fizyczny i psychicznych.  

   - Nie rozumiesz? Ty naprawdę nie rozumiesz! – Złotooki ponownie przełamał opanowanie gniewem, gdy kuzynka zaczynała traktować go, jako niezdolnego do samodzielnego życia, jak wtedy, co musieli uciekać i rozbity sytuacjami potrzebował wsparcia, opieki. Jednakże dorósł, a Ripley jakby o tym zapomniała, zaprzestając być towarzyszką, a przebierając obraz natrętnego opiekuna. – Augustyn nie uratował mnie z dobrej woli! Wiem, to brzmi ohydnie, ale tutaj chodzi o coś więcej, o coś w co zostałem wplątany i jego pomoc jest mi potrzebna. To co siedzi we mnie jest silniejsze, nie panuję nad tym. Mówi za mnie, mówi co mam robić. A Augustyn wie jak mi pomóc, sam to w końcu stworzył, stworzył mnie. Tylko muszę pomóc Brooklynne. – wyjaśnił napiętym głosem i w pośpiechu opuścił sale jadalną, gdzie słońce rozjaśniło w całości półmrok poranka.

     Ripley zabrała puchar i sączyła go wolno, wpatrując się w przejrzystą szybę okna spojrzeniem smutku, złości i niedowierzania. Zdała sobie sprawę z własnej ślepoty, z ignorancji z jaką traktowała Riema, dbając wyłącznie o jego bezpieczeństwo, nie przejmując się stanem w środku psychiki kota, a przecież to miało większe znaczenie.

***

     Przeminęły trzy dni. Brooklynne unikała kontaktu i żaden nie przeszkadzał jej w samotnym trawieniu rozwijającej się sytuacji. Przesiedziała ten czas w pokoju numer sześćdziesiąt zamknięta na klucz, ale nikt nie zapukał, żeby spytać jak się czuje, nikt nie zaburzył zbudowanej z dokładnością ciszy. Zapomniana złączyła się z łożem i doglądała swojej postaci w zamglonym lustrze, przebijającej się przez aksamitny baldachim, pozwalając chwilą leczyć rany. Przyjęła to po wzlotach i upadkach, przyjęła to, że jest półmartwym z duchem usiłującym ją zniszczyć. Odraza rozlewała się po gardle kwaśnym smakiem, ale przełykała odważnie ślinę, myśląc sobie: nic nie zmienię, taka już jestem. Zbliżał się kolejny wieczór, kolejna noc zastała ją w samotnym przebraniu. Od rana nie wstała z łóżka, a gdy księżyc mocniej zaświecił zamknęła oczy, wędrując w krainę oziębłych snów.

     Brooklynne przez zamroczenie koszmarem usłyszała brzęk otwieranego zamka, ocuciła się szybko, czując w sobie narastające gniecenie niebezpieczeństwa. Do pomieszczenia bez słowa wtargnęła Ripley informując dziewczynę, że ma się zbierać. Chód bijący od złotookiej, przywrócił obawy, którymi żyła parę dni temu, malując oczy kreską lęku. Niechętnie wyciągnęła się z pokoju, bluzgając i krzycząc w myślach, lecz słowem nie pisnęła, idąc posłusznie za stąpającą delikatnie Ripley. Wewnątrz głosy rozsądku nakazywały zachować posłuszeństwo, sumienie godziło się z tymi słowami i nawet dusza nie protestowała, tylko umysł zgrzytał niezadowoleniem.

     Zachodziły w niej niezrozumiałe zmiany spijające, odradzające się krople energii, siły napędzającej ją do działania. Zastanawiała się czy uczucie ciągłego zmęczenia powinno przesiadywać jej na barkach i dyktować wielkość ciężaru myśli, jaki dźwigała każdego dnia. Bała się zapytać kogokolwiek tym bardziej milczącego od wyjścia z hotelu Riema, pozostała zatem w nieświadomości, zainteresowawszy się bardziej postacią kota znudzona własnym organizmem. Towarzysz nie emanował chęcią do rozmowy, wydawał się zdenerwowany wizją podróży, rozpoczętej przed kilkunastoma minutami. Zła energia zdradziła się Brooklynne idącej dwa kroki tuż za złotookim, zdradziła się wyczuwalną przez nos atmosferą niestabilnych emocji. Fala dreszczy przeszła wzdłuż ciała. Zła energia. Powtórzyła słowo z większą powagą, odczuwając ukryte intencje między literami. Wyczytała z powietrza zapach żywiołowej brutalności, ogromu żalu i nieprzeniknionego smutku mieszanego chęcią wyprucia wnętrzności osobie zwanej wuj. Wirujący chaos nie mający ani końca, ani początku tworzył bezdenną pustkę czarnej masy ponurych wspomnień. Przytłaczająca świadomość niemocy spłynęła na zmysły Brooklynne szronem ukrytych słabości, emocji pochodzących z wnętrza Riema. W mrugnięciu okiem, w zabiciu serca i rozwarciu płuc, w impulsie nerwów, w tak krótkiej wartości czasu dzieliła z kotem trwogi, pracujące pełną parą w umyśle złotookiego. Mary jego przeszłości wzbudziły w blondynce inne spojrzenie na twardo stąpającego po ziemi chłopaka. Nieznanym dla siebie motywem uczuć czuła się blisko związana z tym problemem trapiącym ciemnowłosego i ku własnemu niedowierzaniu, pragnęła być przy nim, być dłonią rozwiązująca zagadkowy kłopot. 

   - Przestań – Riem zatrzymał się nagle, speszony napierającym wzrokiem zielonookiej, ryjącym korytarze pod cienką warstwą duszy. Uświadomił sobie, że dziewczyna analizowała go i sygnały, jakie nieświadomie wypluwał z siebie, ale nie sądził, że Brooklynne zdoła odczytać chaotyczny rytm myśli pulsujących w powietrzu. Mylił się i wstyd zakrył ciemnym płaszczem fobii umysł. Jakże mogłem dać się tak odczytać…

   - Z czym… - mruknęła oszołomiona, przerzucając spojrzenie z torsu chłopaka na chodnik. Pozwoliłam się zdemaskować, co za upokorzenie, a przecież nie jestem natrętna, nie chciałam tego wiedzieć. To samo tak, nie zamierzała nic szukać w tym chaosie. – Wybacz… jeżeli o to chodzi, to…

   - Naruszasz moją przestrzeń. Na to zwykłe przepraszam nie wystarczy – wyjaśnił spokojnie, cedząc słowa przez lekka zaciśnięte szczęki. Zmroził jej postać wrogim spojrzeniem drapieżcy. Drobinki gęsiej skórki powlekły aksamitną gładź tkanki jasnowłosej odkrywając przed rozmówcą budzący się w blondynce lęk. Dziewczyna nie odważyła się spojrzeć na kota w tym czasie oskarżania.

    - Nie kontroluje tego – mruknęła, a narastająca wewnątrz złość nagromadziła się na twarzy z krwistymi wypiekami. Znajomość z Riemem była wyboistym szlakiem nieporozumień, gdzie potykająca się o przeszkody stwora Brooklynne oddalała się od towarzysza, utwierdzając półmartwego w przekonaniu o swojej bezużyteczności. Nie potrafili odnaleźć się we wspólnej sytuacji opanowani przez wewnętrzne bestie niezadowolone z bycia w tych ciasnych kątach półmartwych ciał będących poza ich władzą absolutną. Dziewczyna w głębi siebie bała się uczuć, którymi świadomie, choć nie mimowolnie, darzyła złotookiego chłopaka, uczuć powodujących stres przy przebywaniu obok Brikina skrywającego cenną rzecz, hipnotyzującą stwora nastolatki. Pracująca machina działała dobrze, odseparowując blondynkę od natury nowego świata.  – Dobrze o tym wiesz.

   - Jaki problem? Naucz się – powiedział lekceważąco z kpiną przyszytą do każdego wypowiedzianego, z naciskiem gniewu, słowa. Emocje wrzały i studziły się do minusowej temperatury w zawrotnych szybkościach bijącego złośliwie serca, jakby przed sobą stały dwa podobne ładunki odpychające się naturalnie i przyciągające bez pomyślnego skutku.

     Westchnął i odwrócił się znudzony patrzeniem na bezradność zielonookiej, której głowa skierowana w bok, obserwowała ludzkie rojowisko na ulicy. Ciemnowłosy wznowił wędrówkę bezapelacyjnie, zadeptując ostatnie ścieżki wzajemnego kompromisu, zgody sprzeciwiających się dusz, z której jedna nalegała zbytnio na blisko tej drugiej, siedząc w niepokoju wewnątrz trzewni Király. Złotooki nie myślał w tym czasie o przyjacielskich stosunkach z Brooklynne, nie myślał o tej dziewczynie w dobrych aspektach wyobrażeń umysłu, przedstawiającego nastolatkę w ciemnych barwach. Zgodził się pomóc, co było delikatnie wymuszone na nim przez Augustyna, a to stanowiło jedyną nić wiążącą go z jasnowłosą, jedyną chęć przebywania w towarzystwie zielonookiej. Nie mógł przekonać się do natury dziewczyny, ale za stertą gromadzących się rozmyślań, istniały takie myśli chcące poznać ją bliżej.

     Od dłuższej chwili stali na skraju ulicy w oddali od hotelu i blisko niewiadomego celu przyciągającego blondynkę do centrum prawdziwego źródła zagadki. Zadyszani ludzie mijali ich w pośpiechu zagonieni własnymi sprawami, mijali ich nie zdając sobie sprawy, że to zwierzęta zamknięte w człekokształtnym ubraniu. Brooklynne chłonąc wizję miasta, zazdrościła nieznajomym klnącym na pracę, szkołę i wydatki, słysząc rozmowę przez telefon z budki kilkanaście metrów dalej, obok której grupa nastolatków oczekiwała na autobus, rozłączona na dwie połowy przez matkę, użerającą się z rozpłakanym dzieckiem. Uśmiechnęła się pod nosem, uśmiechnęła się dyskretnie czując bliską obecność chłopaka.

     Riem potrzebował czasu na okiełznanie nerwów, odbierających resztki prawidłowo przetwarzającego rozumu, czasu na wybaczenie sobie czynów, które wprawiły go w podły nastrój. Myślisz Ripley, że chciałem to tak zostawić? Spuścił wzrok omotany kłębami psychicznego mętliku, bazgrołów gniecionych rozmyślań segregowanych przez sumienie. Gdybym był sobą, pozostałbym w hotelu i stawił czoło niebezpieczeństwu, ale nigdy nie będę do końca autonomiczną istotą, dlatego muszę być tutaj, czy to dobre wytłumaczenie? Powiedziałabyś nie. Powiedziałabyś, że znalazłoby się jakieś pokojowe rozwiązanie. W tym wszystkim nie ma pokoju ani dobra, nie ma też miejsca na nasze niewarte problemy. Jednak chciałbym być przy tobie, to miał być mój obowiązek. Ty opiekowałaś się mną za dziecka, ja powinienem przejąć to wszystko teraz, kiedy nabrałem własnej świadomości. Powinienem chronić ciebie, a chronić muszę nieznajomą dziewczynę. Wybacz mi Ripley. Wybacz mi Wirinejo, może kiedyś się spotkamy?

     Prawdziwie rozdarty zaczął obwiniać Brooklynne, zaczął utożsamiać ją z zamieszaniem, z osobą niosącą ze sobą otwartą puszkę Pandory. Ukradkowe spojrzenie na blondynkę rozwiało brutalne w wyrazie myśli stawiające ją w strugach krwi. Szła cicho, nie buntując się, jak to często czyniła cztery dni temu, doprowadzając do szaleństwa i skrajnego współczucia, gdy po buncie odchodziły z niej strugi lęku wskazującego, że jest fałszywie silna. Riem związany słowem nieagresji zamierzał, musiał dbać o dobry stan blondynki, jednakże nie był pewien swych emocji zmiennych i nieobliczalnych. Nie wiedział czy z wolnym wyborem cokolwiek złego zrobiłby dziewczynie mieszającej w uczuciach, rzucającej na skrajne krańce pragnień i żądzy, czy posunąłby się do rozlewu krwi?

     Szkocja. Rzekła w myślach Brooklynne, idąc wzdłuż jednego z przedziałów pociągu, to w nim uświadomiona została o celu podróży przez zawodzący głos na stacji. Kilkoro ludzi przelotnie obdarowało blondynkę spojrzeniem, blondynkę nie wyróżniającą się za wiele od nich samych, lecz ona wyczuwała ocen dryfujących różnic, wygryzających się w nią ze złośliwością małych rzeczy. Wyszła czym prędzej z siedliska zapachu wywołującego mdłości, zapchana trwogami po brzegi płuc. Zatrzymała się między przedziałami, przylepiając smętny wzrok do okna, łypiąc żałośnie za przewijającym się widokiem lata, krajobrazu puszystych od liści drzew. Oparła głowę o szybę, pochłaniając znikomy chłód, ręce przygniotła do niewielkiego drewnianego parapetu na centymetry wystającego do przodu, odciążając przemęczoną szyję. Włosy związane w nisko osadzonego kucyka zsunęły się z ramienia ciągnąć uciążliwie.

     Brooklynne odpoczywała od myślenia, myślenia o Riemie, czego nie kontrolowała znokautowana w walce z dzikim kocim duchem. Przerastało ją to uczucie miłości, męczyła chęć bycia przy ciemnowłosym i przejmował żal kruszącego się serca, kiedy na chwile spuszczała chłopaka z oczu, gdy on sam nie wykazywał ciepła, raniąc stwora z zielonej tęczówki. Obca dusza nadal marzyła umysłem dziewczyny, snując uparcie, że ten złotooki zwierz otworzy swoje wnętrze i przybierze postać przez nią upragnioną. Marzyła nagminnie, przepracowując wyobraźnię, doprowadzając stan psychiczny Király do wyniszczonej postaci potarganej kartki. Brooklynne nigdy nie bawiła się w eksponowanie afektów, nigdy nie próbowała wyzwalać w sobie tego demaskującego, obnażającego z godności uczucia. Stroniła od miłości, od sposobów umożliwiających zakochanie się, nie miała nikogo, a więc emocje stwora mocno wypływały na fizyczny stan dziewczyny, stawiając ją w świetle samo niezrozumienia. Blondynka z trudem podchodziła do obiektywnego patrzenia na Riema, z trudem go akceptowała, widząc w nim przyczynę swojego wewnętrznego rozdarcia. Lecz nie potrafiła znienawidzić złotookiego do końca, chociaż obojętne wręcz bezwzględne podejście chłopaka do zielonookiej, wpychało broń do jego zagłady w dłonie dziewczyny.

   - Samotność, samotność cię dopadła? – Męski głos rozległ się tuż za plecami blondynki, tuż obok osłoniętego włosami ucha namacalnie, odkształcając pole wyobraźni nastolatki. Nim się odwróciła, co uczyniła zjawiskowo szybko, nieznajomy właściciel tej barwy tonu, zniknął z obszaru wzroku, zanim zwężona źrenica ujęła widok nieznajomej istoty. Zostawił jednak, z pełną świadomością, zapach rysujący mglistą kreską jego postać w bezbarwnym powietrzu, za którym skierowała się z wrzącą ciekawością do przedziału na prawo całkowicie opustoszałego. Zadawała sobie sprawę, że ruszyła za półmartwym.

     Palce jasnowłosej rytmicznie stukały o czerwone obicie siedzenia. Umysł zwolnił, skupiając się na czynnościach zmysłów. Oczy wertowały wagon wytrwale, szukając elementu życia i zobaczywszy pustkę martwej przestrzeni, zwolniły powieki poproszone o zbawienne mrugnięcie. Zapach nie wydawał się zbrudzony wyczuwalnym zawirowaniem cząstek półmartwych, odczuwalnie czysty wskazywał, że nikogo innego tutaj nie było w ostatniej chwili. Wytężyła zmysły, chociaż nie nauczono jeszcze dziewczyny władania atrybutami pośmiertnie wzbogacającymi ciało, przeszukując niesprawnymi dłońmi psychiki prostokątne pomieszczenie pociągu. Ja… tylko ja. W pustym przedziale świszczące powietrze wpadające z uchylonego okna mieszało się z równomiernym stukotem o szyny, tworząc dudniący tętent ociężałego, zasapanego konia. Usypiające dźwięki mechanicznej kołysanki zawróciły w głowie jasnowłosej, odbierając wyrobioną z czasem czujność. W ostateczności Brooklynne zgodziła się, że przesłyszenie zlepiło w umyśle wizję nieznajomego prawdziwie wchodzącego, obrazem wyobraźni, do wagonu. Doszła do wniosku, że dźwięki maszyny niechlujnie oblepiały spokój umysłu z coraz wyraźniejszym naciskiem na zmysł słuchu, przecinając ją na wskroś. Nie tolerowała tego, zbyt przeładowana wewnątrz nie posiadała więcej miejsca na rozdrażnione hałasem nerwy. Obróciła się na pięcie z miną szytą pretensjami, nie spodziewając się nikogo. Gniewne spojrzenie dziewczyny zderzyło się z jasnowłosą sylwetką chłopaka, którego twarz osłaniały okulary przeciwsłoneczne ze szkłami koloru granatowego o śliskim połysku. Zesztywniała, źrenice przybrały kształt niewyraźnych kropek, skurczonych przez zielone włókna tęczówek.

   - Jesteś mistrzynią w nieznajdowaniu osób – zaśmiał się z politowaniem w głosie wobec marnych zmysłów dziewczyny, wstając z zajmowanego siedzenia naprzeciwko postaci blondynki po lewej stronie jej ciała. Zbliżał się do niej swobodnym krokiem, choć nastolatka zdecydowanie cofała się do tyłu, posyłając natarczywemu nieznajomemu spojrzenia wyrażające niechęć do graniczenia z nim bliskiej odległości. Ignorował to, ignorował piorunującą aurę, nagromadzona wokół nastolatki, parzącą go kolcami jadowitej jej nabuzowanej negatywnością przestrzeni.

   - Wiesz, gdzie możesz wsadzić sobie takie uwagi? - Burknęła Brooklynne zażenowana odważną i natarczywą postawą jasnowłosego. Chłopak uśmiechnął się, nie sądząc, że dziewczyna ukaże język kąśliwości i ugodzi go nim zajadle, z niewielkim rezultatem, uszczerbkiem na wypukłej dumie. Przysunął się nagłym ruchem do Brooklynne w momencie upadku czujności zielonookiej i zaciągnął głębokim haustem powietrze do płuc, przymykając automatycznie oczy zakryte granatem szkieł. Blondynka z opóźnioną reakcją, jak oparzona, odskoczyła trzy kroki za siebie. Wszystko, co w niej siedziało, podpowiadało jednogłośnie, zgodnie, żeby trzymała się z dala od tej istoty.    

   - Czy ty, aby przypadkiem, nie jesteś o kogoś zazdrosna… Tak, chorobliwie zazdrosna? – zapytał, odetchnąwszy z ulgą, wypuszczając chaotycznie zabawione powietrze z zawieszonym nisko odorem zagubienia należącym do nastolatki. Lodowaty dotyk świadomości wymierzył uderzenie w twarz dziewczyny, przyszpilając chłodem. Zimne przeświadczenie nagości w uczuciach zmniejszyło samopoczucie dziewczyny do minimum, zakopując drogę powrotną do pewności siebie. Jasnowłosa obawiała się silniej własnego ja, niekontrolującego wewnętrznych słów, myśli i wizji bezpańsko błąkających się w atmosferze wokół niej, jawnej dla innych. Obawiała się własnego ja dającego się odczytywać zmysłom mijanych półmartwych.

   - A ty z byt wścibski? – Rzuciła spłoszona, czując oślizgły wzrok nieznajomego na swojej osobie, wzrok dopatrujący się detali, wad, prześwitów, którymi mógłby wkraść się do środka dziewczyny i zdziałać niszczącą rewolucję. Przycisnęła ręce do brzucha i klatki bojąc się, że zaraz rozpadnie się na kawałki, rozcinana wolno wzrokiem po wewnętrznej stronie skóry.

   - Może – przedłużył teatralnie słowo, udając wredne niewiniątko. Perfidny uśmiech szczycił się na jego twarzy, nie zamierzając spłynąć w dół poważną miną. Nabierał na mocy i złośliwym wyrazie, a Brooklynne wzbogaciła się o przeczucie formułujące nieskładna prawdę. Przerysowane, ukartowane, zaplanowanie. Ta sytuacja nie może być przypadkowa. Czyżby Augustyn nas szpiegował? Osaczenie, oni nigdy nie ustąpi, ono nigdy nie pozwoli mi żyć w wolności od przeznaczenia. – Nie zmienia to faktu, że śmierdzisz zazdrością.

   - Tak, masz rację – przyznała bez zająknięcia niepewnością. Jakaś nienazwana ulga rozdarła serce dziewczyny z uścisku strachu i skrępowania. Nie często godziła się ze słowami innych osób przecząc realiom, oszukując ich i swoje ja, zapominając jak przyjemnie jest być wolnym od kłamstw i zniewalania samej siebie złudnym przerysowywaniem rzeczywistości. – Zazdroszczę tym wszystkim ludziom jadącym pociągiem. Zadowolony ze swojego nieomylnego zmysłu czegoś tam? Jak tak, to odejdź…

   - Zazdrość jest różna i nie o taką mi chodzi, o której ty wspomniałaś – wyjaśnił, kręcąc głową, złożywszy ręce na klatce piersiowej, stwarzając pozór bezwzględnej osoby, pozór dobre komponujący się na twarzy chłopaka o nieznanym spojrzeniu.

     Przewyższał Brooklynne o niecałe piętnaście centymetrów, wiekiem wydawał się być bliski osiemnastu lat, lecz nie wiedziała ile mógł żyć jako półmartwy, spodziewała się jednak liczby dobijającej do wartości pięćdziesięciu minionych lat, co napawało się mdlącym uczuciem smutku. Nie rozumiała dlaczego tak reagowała, ale zdawała sobie sprawę, że ubolewała nad swoim młodym wiekiem, to przez niego uważano ją za niezdolną do niczego odpowiedzialnego, za zbyt duże dziecię do roli młodziaka w dynamicznym życiu półmartwych. Zmrużyła oczy zniesmaczona smakiem porażki, żołądek się zacisnął w napływie nerwów, nawet stwór zadrżał zdziwiony reakcją nastolatki. Po chwili organizm uspokoił się, to jasnowłosa przetłumaczyła sobie, że każdy ma swój marny początek i z niego wyrasta. Powieki rozsunęły się, raz jeszcze popatrzyła na natrętnego osobnika cierpliwie oczekującego powrotu nastolatki do umysłu.

     Zlustrowała łakomym wzrokiem tajemniczą istotę, szacując wielkość mocy drzemiącej w nim. Blondyn nie przerażał posturą czy widocznym kształtem mięśni, choć do piórkowego wyglądu było mu daleko, mógł za to posiadać w sobie wielka siłę, dla której budowa ciała nie musiała spełniać większej roli. Dziewczyna nie zamierzała sprawdzać wysnutych w myślach teorii na temat charakteru nieznajomego. Sam chłopak najwidoczniej również nie odczytał tych szaleńczych wizji, bowiem milczał i wydawał się pogrążony w przedzieraniu się przez gęsta aurę.

   - O co ci chodzi? – Wymruczała słabym, flegmatycznym głosem. Mimika przybrała obraz znudzonej istoty nie radzącej sobie z sekretami otaczającego ją świata. Kolejny test wierności? Nie potrafię, nie mogę, oszukuję siebie. Stare życie nadal wzywa mnie, nie mogę go wymazać, nie dam rady ignorować. Zostawcie mnie wszyscy, chce umrzeć w swoim grobie... – W co ty grasz ze mną? Nie mam na to ochoty, łapiesz to? Nie wiem kto cię nasłał i nie chce wiedzieć, wole dbać o swój święty spokój, więc powiedz czego chcesz albo ustąp mi z drogi.

   - Sugerujesz, że mam większe intencje, co do twojej osoby, że ktoś ma jakiekolwiek intencje wobec ciebie? Chyba przeceniasz się, naprawdę tak nie jest – oznajmił szorstko, kpiąc z dziewczyny, obniżając kąciki ust w wyrazie niezadowolenia, ale czy ten gest był prawdziwy? Zapanowała złudna cisza klekocząca dźwiękami pracującego pociągu, wciągająca w wolne od ucisku wodze rozmyślań. Może tak jest? Za dużo wymyślam, a świat półmartwych właśnie tak wygląda. Nikt nie przechodzi obok ciebie obojętnie, jak człowiek obok człowieka. Zatrzymują się, pytają jak żyje ci się w tak dziwnym świecie i odchodzą w dalsza drogę.

   - Jestem zmęczona, nie wiem co mówię. Masz rację, pomyliła rzeczywistość z problemami, a teraz chce iść, więc odejdź. – Nakazała Brooklynne machając ręką w bok, pokazując żeby odsunął się z wąskiego przejścia, które zagradzał całym sobą. Chłopak uniósł brwi zażenowany gestem dziewczyny i warknął gardłowo, równając ton głosu z dźwiękami jadącej maszyny. Niespodziewanie, korzystając z kolejnej nieuwagi nastolatki, wystawił dłoń do przodu, próbując pochwycić kończynę jasnowłosej. Zielonooka ze sprawniejszą reakcją odeszła zamaszystym krokiem w tył, zatrzymując się milimetry przed wyjściem z wagonu. – Nie waż się mnie dotykać.

   - Pomogę ci, czuję twoje zmęczenie, czułem wszystko od początku, dlatego tutaj jestem – wyjaśnił dziwnie przejętym głosem, z poważną aurą rodzącą się wokół jego osoby, mącącą w zdrowych wizjach i przemyśleniach. Sprawił dobre wrażenie, rujnując poprzednią chamsko-pewną osobowość, jaką zaszczycił na samym początku spotkania, ale nie przekonał tym podejrzliwej Brooklynne, ubranej w zbroję nieprzenikliwości dla ckliwych słów dobroci czy troski. Zmierzyła go przymrużonym wzrokiem bliska sennej zapaści. Brakowało dziewczynie energii do dalszego użerania się, dlatego dyskretnie rozważała propozycję nieznajomego, niby przechylając się na stronę zgody, lecz pozostając niewzruszoną na rzekomo dobre intencje. Cóż złego mogłoby się stać? To nie jest Riem, którego mogłabym się bać. – Tylko daj się zabrać stąd, pozwól złapać się za rękę.

   - Tym bardziej ci nie ufam! Łżesz! Myślisz, że jestem taka naiwna? – Zaintonowała silnym głosem. Wyssana z siły ledwo utrzymała waleczną postawę chwiejącą się wewnątrz na niestabilnych miękkich nogach. To ostatnie impulsy ruszone do życia i wypalone na strunach ciężkimi słowami złości, uleciały w nabuzowaną atmosferę, rozlatując się na drobny, duszący pył. Ręce uniosła nieznacznie w górę, była gotowa do ataku, do bronienia się przed kimś, czymś o nieznanej, niewyczuwalnej mocy. – Czemu ci na tym tak zależy?

   - Powiedzmy, że lubię pomagać – Powtórny uśmiech zgryźliwości błysnął na twarzy chłopaka z falującym, tajemniczym charakterem oplatającym psychikę nastolatki lekkim zawodzeniem przerażenia. Nie zachęcił blondynki do dalszej rozmowy, nie przekonał w dobrych intencjach, wpędził nieświadomie w ślepy zaułek negatywnych emocji stroszących się na ciele Brooklynne niewidzialnymi igłami nie życzącymi sobie dotyku. – Jesteś oporna w kontaktach między półmartwymi.   

     Dziewczyna cofnęła się trzeci raz od początku zmierzającego do nikąd dialogu, drzwi przedziału zablokowały jej dalsza drogę. Głucho obiła się plecami o metal, utwierdzając się w niemocy zaciskającej się nieprzyjemnymi palcami na szyi. Stwór także nie wydawał się zadowolony, jakby wybudzony z drzemki, wirował niespokojnie w trzewiach, kiedy blondynka nie czyniła nic, żeby wymknąć się od zakleszczających się na jej aurze zamiarach chłopaka. Obca dusza ociekała kwasem i irytacją, złością przelaną do otrzewnej, jednakże nie potrafiła wpłynąć na decyzję nastolatki, nie posiadała takiej władzy w umyśle zielonookiej, by wywierać na niej presję. Duch rzucał się we wnętrzu dziewczyny, obijając o nieaktywne narządy, chcąc przyprawić ją o mdłości, ale poczynania stwora dodawały otuchy Brooklynne, która radowała się w sobie, że nie pozostała samotna w słownej walce z nieznajomym, że nie jest zwykłym człowiekiem, że ma w sobie coś dziwnego.

     Tajemniczy blondyn sięgnął dłonią ku swojej twarzy. Gest nieznajomego przybił gwoździe strachu w serce dziewczyny, wkręcając je boleśnie, ale nie ruszyła do panicznej ucieczki, obserwując ze skrytą ciekawością niby martwych, niby żywych ruchów jasnowłosego. Ściągnął widniejące na nosie okulary, odsłaniając zakryte warstwą tkanki oczy uwypuklające skórę raz z jednego kąta, raz z drugiego. Dziewczyna doglądała uważnie, jak zamknięte powieki podnoszą się powoli, napinając nieprzyjemnie jej zmysły, dając pokaz czystej beli, bez źrenicowego, bez tęczówkowego wyglądu ślepi, pustego spojrzenia młodego chłopaka. Przełknięta gorzka ślina sunęła, rozpychając nieprzyjemnie przełyk nastolatki.

   - Jak widzisz jestem niewidomy. Wyczuwam cię, ale nie widzę w pełni, więc to chyba dobry argument mówiący za moją niegroźną osobowością? – Nasunął z powrotem granatowe okulary na nos, wprawiając Brooklynne w niemałe zamieszanie tętniące, naruszające rozeźlonego stwora nieustannie nieufającemu jasnowłosemu. Dziewczyna rozluźniła się zwalniając oddech, buchający ciepłem z nosa.

     Nastała odczuwalna na skórze niezręczność, bowiem blondynka nie potrafiła odgonić umysłu od posępnego wrażenia, że pusty wzrok nieznajomego rozpoznaje każdy wykonany jej ruch, że odczytuje pełen obraz otoczenia, w którym została zawarta. Zamarzała od przechłodzonych emocji gorejącego serca, nie zamykając ani na moment skurczonych źrenic. Przyciskała się do drzwi, jakby chciała przeniknąć przez nie całym ciałem, nie otwierając ich, przyciskała próbując jeszcze kawałek oddalić się od aury nieznajomego, szturchającej ją i ocierającej się bez pozwolenia. Starała się uciec od przestrzeni grającej nerwową piosenkę na wiązkach obszaru natury blondynki.

     Brooklynne sceptycznie nastawiona do rzekomej ślepoty chłopaka, dyskretnie machnęła dłonią przed twarzą jasnowłosego; wolno i delikatnie, aby nie zdradzić się świstem rozcinanego ręka powietrza. Brak reakcji sugerował prawdomówność i uspokoił, pulsującą pytaniami psychikę zielonookiej, przybliżającej cicho kończynę do ciała. Mimo to chłopak widział inaczej, widział całym organizmem, wyczuwając zaburzony rytm cząsteczek nieznanych ludziom, cząsteczek słów, myśli, energii, emocji unoszących się w przestrzeni powietrza. Bez zawahania odgadł układ brudu atmosfery, otwierając przed sobą drogę czynu wykonanego przez dziewczynę.

   - Mówiłem już, nie widzę, a czuję – upewnił ją w tym, w czym ona sama utwierdziła się niechętnie. Gdzieś w sobie miała przeświadczenie, że wolałaby, żeby nieznajomy był osobnikiem ze sprawnym wzrokiem. Niewidomość jasnowłosego napawała blondynkę przeświadczeniem, złym uczuciem rozbierania na części i czynniki pierwsze, odgadywania sekretów tkwiących w niedostępnych przestrzeniach duszy, o których sama wiedzieć nie musiała. Puste oczy złudnie wskazywały bezbronność chłopaka, oszukiwały marnym wglądem i demaskowały się siłą spływającą z nich po policzkach do rozwartych w uśmiechu ust. Zdawał się widzieć lepiej, niemal tak doskonale jak sokół.

   - Czujesz, a nie możesz pojąć, że nie chcę żadnej pomocy? – Burknęła, rozpaczliwie mrużąc oczy i zaciskając otwarte dłonie na twarzy; bladej, zimnej z wypiekami bezsilności, jakby zamierzała zedrzeć z siebie wszystkie trwogi i obawy. Odetchnęła, prostując szyję łupiącą bólem z uścisku stwora, którego mgliste ciało owinęło się wokół rdzenia, zadając cierpienie w słusznej sprawie nakierowania Király na decyzję o ucieczce.

   - Zawodzisz, mam inne informacje - nie dając za wygraną brnął dalej w bezowocnych staraniach dotknięcia dziewczyny, zmuszenia jej, aby pozwoliła złapać się za rękę w formie przejmowania wiadomości z głębin umysłu. Budowało to w zielonookiej lęk przed fałszywie niegroźnym nieznajomym, przed tym gestem dotyku niosącym za sobą wybuchową reakcję źle zmieszanych substancji. Dłonie samoistne zaciskały się w sobie, niczym otwarte szczeki rosiczki łapiącej natrętna, naiwną muchę ulegającą czarującej woni kwiatów, ale to nastolatka stanowiła zwodzonego przez kwiat owada. – Jesteś samotna, zazdrosna i szukać czegoś, o czym nie masz pojęcia. Jeden mój dotyk mógłby zmienić wszystko, wystarczy zgodzić się na niego.

     Ludzie poruszali się za nimi, za dwoma zamkniętymi przejściami, nie wchodząc tutaj do tego pustego wagonu, co stanowiło niezrozumiałą zagadkę dla dziewczyny. Brooklynne z utęsknieniem wpatrywała się w mężczyznę z naprzeciwka, który opieszale zabierał się za otworzenie rozsuwanych wrót z miną zdradzającą głębokie zamyślenie; wejść czy nie wejść? Pochwycił stanowczo za klamki, ale zaniechał czynu, wracając się do miejsca, z którego przybył. To ich niezdecydowanie! Pomyślała z gniewem blondynka, pierwszy raz określając ludzi jako inną rasę, rasę nie stanowiąca jej przynależność, nawet nie zwróciła uwagi na własne słowa, zbyt przejęta sytuacją z nieznajomym. Błagam, niech ktoś w końcu tutaj przyjdzie! Zawodziła w myślach sądząc, że pojawienie się jakiejkolwiek osoby rozwiąże jej problem z natrętnym jasnowłosym.

     Niespodziewanie drzwi za zielonooką rozsunęły się, gdy nieznajomy spróbował ponownie dotknąć tętniącej krwią szyi rozkojarzonej dziewczyny niestosownie zajmującej się myślami. Niewidomy chłopak gwałtownie odskoczył na wyczuty zapach Riema widocznie urażony i zaskoczony takim obrotem sytuacji. Syknął pod nosem, obelżywie opisując kota i skierował się na sam kraniec wagonu, gdy złotooki odepchnął Brooklynne na siedzenie, tworząc sobie drogę przejścia. Błyszczące spojrzenie Brikina nie wyrażało nic oprócz obojętności wypiętrzającej mocniej złocisty blask tęczówek, dostatecznie uwidaczniających gorejące kwasem wnętrze. Jakim cudem znalazł się po drugiej stronie pociągu? Czyżby przeszedł górą? Rzuciła ukradkowe spojrzenie na sklepienie wagonu wiszące nad nią, oblewając się chłodnym uczuciem. Ze wszystkich opcji rozważanych w umyśle, wkroczenie jej towarzysza do niewinnej akcji najmniej przypadło dziewczynie do gustu. Koci przedstawiciel nie grzeszył łagodnością czy opanowaniem, brudził otoczenie brutalnym chaosem, przełamujący cienką warstwę ochronnej przestrzeni nastolatki, wysycającej wole przestrzenie psychiki strachem. 

   - Idź, poszukaj nowego miejsca – powiedział, łapiąc Brooklynne za rękę i odrywając ją od siedzenia z niewielką dbałością o delikatność przy gestach, traktując jej postać jak zwykły wór do przerzucania z obszaru na obszar. Gotowała się w sobie, ale rozumiała sytuację w jakiej się znalazła, rozumiała nikłość swojej osoby i marność siły władającej zbyt człowieczymi rękoma, nie mogła nic zrobić, nie w tym czasie nauki, docierania się z nowym ciałem, i stworem. Uraz zachowała głęboko, przysięgając sobie odwet w czasie nabrania pewności w byciu półmartwym.

   - Kiedyś to się zmieni, zobaczysz – Rzekła mętnym od skarg i wyrzutów głosem wyrywając się z ucisku, odchodząc w stronę, którą nieugięcie wskazywała wystawiona w bok dłoń kota o ponurym, posągowym wyraźnie twarzy. Dziewczyna zniknęła za kolejnymi drzwiami następnego wagonu niknąc w krajobrazie pasażerów.

   - Szukasz kłopotu? – Przerwana cisza napełniła się nieprzyjaznym dźwiękiem groźby świadomie użytej przez Riema. Twarz nieznajomego odarła się z dotychczasowego uśmiechu na rzecz przeciągłej miny przerażenia, bowiem jasnowłosy znacznie młodszy od kota, zdawał sobie sprawę z braku szans przy potyczce fizycznej. Jedyny ratunek stanowiła ucieczka, której przebieg dokładnie wyrysowywał w umyśle.  – Nie za łatwy cel jak dla ciebie, kodzie?

   - Z określeniem łatwy, to bym się powstrzymał – mruknął ironicznym brzmiącym tonem. Bał się, ale nie zamierzał pokazywać strachu. Z pewnością w sobie wsparł się o oparcie siedzenia, składając ręce na piersiach niby bez respektu wobec widocznej i wyczuwalnej siły tygrysa, wyciągającej się w stronę niewidomego wielkimi łapskami naszpikowanymi pazurami. – Chyba sam sobie nie radzisz z tym jej ludzkim podejściem do życia…

   - To już nie twój problem – oznajmił oschle, posyłając rozeźlone spojrzenie nie spływające z osoby nieznajomego. Utkwione zawzięcie w jednym miejscu, na środku granatowych szkieł, godziło w centralny punkt białych oczu jasnowłosego. Brikin próbował opanować gniew, choć sprawiało to wielki, rozłamujący dusze ból. Obca istota żądała walki, żądała utemperowania i wyznaczenia granic, terytorium na miarę siły, i wielkości goszczonego przez ciemnowłosego stwora. – Masz jakąś konkretną sprawę, czy włóczysz się bez powodu?

   - Sprawę? Już nie, moja ofiara właśnie odeszła – oznajmił nade odważnie, co ugodziło Riema i jasnowłosy dobrze o tym wiedział, dlatego przybliżył się do przejścia, wypełniając po części ułożony plan ucieczki. Nie chciał prowokować kota, chociaż czynił to nagminnie i z wielka satysfakcją radującą jego wnętrze.

   - Nie zbliżaj się do niej – Pełne grzmiącej złości słowa dotarły do osoby chłopaka, rozbijając się o rozdygotaną aurę, burząc jej konkretną konstrukcję. – Ofiary będą, jeżeli chcesz, a ja dotrzymam słowa. Nie jesteś na tyle warty, abym cie oszczędził.

   - Wszystko może źle się skończyć, wystarczy puścić cię gdziekolwiek samą! – Warknął na dziewczynę, siadając naprzeciwko niej, przywracając na kamienistą ziemię grzechów i niemoralnych uczynków. Zmierzył ją niegodziwym spojrzeniem, jakby oczekującym wyjaśnienia, wysyłając oskarżenia tłukące się o policzki Brooklynne z mocą prawdziwych dłoni. Tyle próbowałam bronić się przed nieznajomym. On ma jeszcze czelność obwiniać mnie…

   - Uspokój się, to nie moja wina – Zaprotestowała z rozżaleniem na wibrujących słowami strunach przepełnionych stosem słów wyjaśniających i broniących się jednocześnie. Odepchnęła od siebie wzrok kota, spuszczając zielone tęczówki na zabrudzoną od butów podłogę, nie pragnąc czuć tej winy, którą wpajał jej Brikin. - Mówisz jakbym sama tego chciała.

   - A nie jest tak? – Zdziwił się, bowiem sam odbierał poczynania dziewczyny inaczej. Uważał, że walczy z własnym losem, pakując siebie w chwiejne sytuacje, że ignoruje to, kim się stała, próbując żałośnie odzyskać człowieczeństwo. W skrócie, widział w niej ludzką idiotkę, dla której wyższe cele nie miały znaczenia, a poświęcenie się graniczyło z niemożliwym.  

   - Obwiniasz mnie za coś? – Zarzuciła mu i bez skrępowania, jakie odczuwała przed momentem, zlustrowała go wręcz nie swoim wzrokiem o opętańczym wyrazie. Stwór uniósł się wyżej, odrywając od rdzenia dziewczyny, którego usilnie trzymał się od czasu spotkania jasnowłosego, napływając garściami do oczu i patrzył na gniewnie nastawionego kota, nienawidząc go jeszcze bardziej, i kochając jeszcze mocniej za garstkę emocji należących do bestii. - Miej pretensje do Augustyna. Nic nie poradzę na to, że nie znam się na waszych zasadach.

   - Błagam cię, tylko nie mów mi kolejny raz, że nie życzyłaś sobie być półmartwym – Wycedził przez zęby, dziewczyna naburmuszyła się, lecz nie starała się postawić złotookiemu i w buntującym szale wylać iskrzące, leżące na sercu żale. Pozostawiła to dla siebie ze smutkiem odkrywając, jaką marną istota się stała; uzależnioną i słabą, zatrzymaną na etapie poczwarki. Kiedyś nie byłam taka, nie zwykłam płakać i mówić wszystkim jak mi źle... Ale jest mi źle, to zło musze gdzieś ulokować. – A teraz kiedy wszystko jasne zapamiętaj, że z kodami się nie dyskutuje, rozumiesz?

   - A co z nimi nie tak? – Zapytała nie ukrywając zdziwienia. Jasnowłosy chłopak, chociaż chamski i pewny siebie nie wydawał się w oczach dziewczyny kimś, przed kim mogłaby uciekać kilometrowymi ścieżkami. Naruszał przestrzeń, kłamał i zawodził, jednak nie stworzył w oczach blondynki obrazu bezwzględnego mordercy. Bała się dotyku, co potwierdziła w duchu, mimo to nie sam niewidomy kod ją przerażał. Nieznajomy pachniał czymś niewinnym i uroczym zarazem, wydawał się lekko fałszywym, wykreowanym przez kogoś obrazem na wzór istoty oduczonej uczuciowości. - Nie wyglądał na groźnego, w przeciwieństwie do ciebie…

   - Ja? – Udał poruszonego jej spostrzeżeniem. Riem nie ukrywał porywistych myśli władających nim i stawiających go w świetle nieczułego sarkasty. Był jednym z tych, co szli do celu po trupach, bowiem nie ograniczałby się w czynach i ciosach, gdyby ktoś stanął mu na drodze do upragnionego celu. Zabiłby, uznając to za rzecz konieczną do dalszego życia, lecz nie on sam. U większości półmartwych panowało takie przekonanie i prawo bytu w świecie. Złotooki nie stanowił wyjątku, a dopełnienie szeregu bezwzględnych istot, z których to on odznaczał się pracującym wytrwale i na domiar dobrze sumieniem. Ono ratowało duszę kota, kota, który wcale nie należał do złych osób. - Ja jestem jeszcze łagodny i doceń to. Kody są przeciwko wszystkim i wszystkiemu. To półmartwi, którzy utracili zdolność reinkarnacji, a zyskali możliwość czytania z innych poprzez dotyk. Wmówił ci pewnie, że jest niewidomy? To ich chora zagrywka. Oni bardzo dobrze widzą i jeszcze lepiej czują, a kiedy ktoś pozwoli im się złapać za rękę są wstanie odgadnąć każdą rzecz, o której sam półmartwy nie musi wiedzieć. Kody nie są silne, ale to najlepsza broń na półmartwych. Mówi się, że maja receptory poznania na opuszkach palców. Zniszczył by cię samą wiedzą o tobie.

   - Chyba dla nas wszystkich, to rozwiązanie byłoby najlepsze – Rzekła na przekór, wzdychając, a Riem przerzucił z zażenowaniem oczami złotej barwy. Słowa Brooklynie użalającej się nad sobą ostrzyły w nim krwawe żądze, przebijające się przez luzujące wodze opanowania. Wykonać tylko zdanie, wykonać tylko zadanie. Przekonywał siebie w myślach, okrywając dłońmi twarz. Mdliło go na widok nastolatki, toteż zaprzestał wpatrywania się w jej niedoświadczone w patrzeniu na prawdę oczy. - Skąd nazwa kod? – Dodała.

   - Z sekwencji znaków – Wzruszył ramionami. - Zazwyczaj ukrywają tęczówki i źrenice, udając niewidomych. Tak naprawdę to ta część oka tworzy u nich kod. Sekwencja znaków i symboli, które układają się, i zmieniają wraz z napływającymi informacjami; zapach, słowa, emocje. Jeżeli znaki ułożą się w poprawną sekwencję, kod jest w stanie wyczuć emocje, przewidzieć ruch półmartwego. Zatem już wiesz i nie bądź więcej taka naiwna. Nie mam zamiaru ganiać za tobą i za każdym razem, wyciągać cię z krytycznych sytuacji.

   - Nie proszę cię o to… - rzuciła krótko.

   - Zginęłabyś marnie – pokręcił z dezaprobatą głową.

     Minęło sporo czasu od spotkania z jasnowłosym późnym rankiem. Pociąg wkroczył już na teren Szkocji i sama podróż zaczynała docierać do końca, ale Brooklynne nie znała dokładnego celu. Dziewczyna pragnęła wyjść z pędzącej maszyny i uciec od zabranych nad głową emocji, zaznać świeżego powietrza, i oddać się ciepłym promieniom słońca. Męczyła ją świadomość przebywania przy złotookim, z którym nie zamieniła ani jednego słowa, odkąd zakończyli nerwowo brzmiący dialog. Wizja pojednania oddaliła się w odległy kosmosu, poczuła znikomy żal, że nie będzie miała w ciemnowłosym oparcia. Zagrzebała w sobie to ponure uczucie słabości.    

***

     To, jak na razie, najdłuższy rozdział jaki zdołałam napisać. Wychodzi na to, że 13 i pół strony opisuje jakże zwykłe śniadanie i niewinną podróż. Niestety zorientowałam się, że taka ilość stron może być typowym zjawiskiem towarzyszącym rozdziałom. Jednak sądzę, że ta długość, minimum dziesięciu kartek worda, nie będzie czymś zrażającym, choć mogę się mylić. Mam nadzieję, że ta część nie nudziła. Nie planowałam tego opisać aż tak, ale z biegiem wydarzeń wydało się to konieczne.