Rozdział III: Poznanie cz. 2

Choroba zwana zagubieniem

Jak mogę być zagubiony

 Skoro nie mam dokąd pójść?

Jak mogę być zagubiony

 W ponownie przeżywanych wspomnieniach?

 I jak mogę winić Ciebie

 Skoro sam sobie nie potrafię wybaczyć?

Metallica - The Unforgiven III

     Złoty puchar sterczał przed zielonym spojrzeniem Brooklynne wyzywająco mierzącej naczynie, nalegając myślami, aby zniknęło w czeluściach niepamięci. Zdobiony drogimi kamieniami jak szmaragdy czy rubiny, przeplatającymi się w prostym szyku, grawerowany postaciami ludzi i wielkich kotów, błyszczał. Cenny i piękny. Zaledwie tyle zdołała pomyśleć, zanim naszła rozlewająca się odraza i odruch wymiotny z miotanego skurczami żołądka. Powstrzymała wywalenie nijakiej zawartości na zewnątrz, zasłaniając blade wargi dłonią bieli. O bogowie, czy zgłupiałam do reszty? Wszystko wszystkim, ale krew nie przejdzie mi przez gardło, choćbym nie wie kim była. To nie mój świat, to nie mój świat. TO NIE MÓJ ŚWIAT!

     Od czasu pobudki w Phoenix nic nie zjawiło się pożywnego w jej ustach, prócz bezsmakowej śliny plączącej się po języku. Skóra wyraźnie zszarzała i przybrała postać wysuszonej obierki pomarańczy bez aksamitnej miękkości. Najczęstsze objawy niedoboru krwi w nowym organizmie, pouczała Ripley, kładąc podobny puchar zeszłej nocy, gdy zielonooka pozbierała się po walce emocji, zażegnanej przez postać złotookiej. Kobieta przyniosła posokę jako słodycz, która miała zalać gorycz, ostatecznie przypieczętować przynależność nastolatki do półmartwych. Brooklynne kompletnie rozczarowana posiłkiem, odmówiła bezapelacyjnie, tłukąc sobie do głowy, że zawartość nie jest prawdziwą krwią, marną imitacją, niewinnym żartem. Zawiedziona po uporczywym wciąganiu woni, upewniła się niechętnie, markotniejąc na twarzy. To krew.

     Odmowa dnia wczorajszego nie posiadała mocy tego dnia, w którym zbudziła się po owocnym śnie, co odgonił zły czar rozrywania zmysłów. Złoty puchar ponownie zagościł na nocnej szafce wzbudzając w niej niepohamowane uczucia strachu, jednakże musiała coś zjeść. Każda część domagała się tego, boląc coraz uciążliwiej, trawiąc się nawzajem. Przekonywanie siebie szło z trudem i nawet skręcanie żołądka w głodowym buncie bezskutecznie ruszało świadomość dziewczyny do działania. Błagalnie spojrzała na gładką, jedwabistą taflę czerwonej cieczy, infantylnie wyobrażając sobie truskawkowy sok.  Znikomy rezultat nie zdziwił blondynki, nie zgłupiała do reszty, by sądzić, że po przeżyciu własnej śmierci dałaby radę zmieniać krew w truskawki. Trące zmysły, zatracam się w tym szaleństwie stwora. Objęła, zatem puchar dwoma rękami, ściskając go mocno i kurczowo. Zawisła nad nim z nosem nisko usytuowanym tuż ponad granicą czerwieni. Napełniała się ostrym zapachem mdlącego, stęchłego odoru zleżałych tkanek. Wzdrygnęła się, ale opanowała bluzgające myśli, przez które przebijała się wyraźna postać Ripley.

     Brooklynne drgnęła, odstawiając gwałtownym ruchem przedmiot. Ciemnowłosa kobieta zalęgła się w siatce niespokojnych myśli, zalęgła się ciepłym dotykiem i kojącym nerwy głosem. Blondynka znalazła w ramionach kobiety ukojenie dla płaczących oczu, osuszonych przez ciche słowa złotookiej. Odnalazła sposób na wyzbycie się żalu rozlewającego się w środku niej niczym nieuleczalna choroba. Brikin pomogła strapionej nastolatce w odszukaniu zaginionej drogi. Dziewczyna była jej wdzięczna, że zainteresowała się krytycznym stanem posuwającym ją coraz szybciej ku ścieżce do samobójstwa i równocześnie wściekła na siebie za próbę emocjonalnego związania ze złotooką. Nigdy nie potrzebowałam nikogo. Nie mogę z nikim się bratać.

     Ripley, która oszołomiona wyznaniami Brooklynne, zawitała wieczorem w pokoju zielonookiej, gdzie napotkała wzrokiem skuloną w rogu sylwetkę nastolatki, długo zbierała się w sobie na tę odrobinę czułego zachowania. Przysiadła wówczas obok jasnowłosej pozwalając na śmielsze ruchy dziewczyny, wtulającej się w osobę ciemnowłosej z ukryta prośbą w gestach, żeby uchroniła ją przed ciemnością wnętrza i nieznanej przeszłości. To dziecko, to jeszcze dziecko, które dopiero zaczęło żyć. Mówiła sobie, czując uspokajające się serce, wyciszający się szum rozszalałego biegu krwi. Gładziła ją po włosach i obejmowała delikatnie lewą ręką, by nie osunęła się wzdłuż ściany. Zielonooka rozluźniła się i zrozumiała, że ciągły bunt wyniszczał ją wolno i zdecydowanie, że nadeszła chwila na pogodzenie się z rzeczywistością, w czym pomogło jej troskliwe podejście Ripley. Ochłonęła w ciepłym uścisku kobiety ciesząc się skrycie i zarazem przeraźliwie bojąc się tych uczuć zrodzonych w pogmatwanym obrazie psychiki, a wtedy pojawił się puchar krwi. Wspomnienie zeszłego wieczora odeszło, czerwień rozwinęła skrzydła przed oczami nastolatki.  

     Zanurzyła ostrożnie palec wskazując wewnątrz zimnego wnętrza krwi. Zbrudzony czerwienią opuszek, zbliżył się niebezpiecznie do ust. Dobrze robię? Ostatecznie zaznaczyła wyraźny ślad cieczy na dolnej wardze czy tego pragnęła, czy też nie. Ze śmiertelną obawą wysunęła język, który natknął się na odrobinkę posoki. Momentalnie źrenice z olbrzymich kul przybrały obraz krytycznych kropek, gdy krople hemoglobiny wpychały blondynkę w coraz dalsze poziomy odurzenia. Niesamowita fala rozluźnienia wypełzła na pokrywę skóry, łagodząc każdy stan niezadowolenia. W ustach zaś wrzało od przeplatanki smaków znanych dziewczynie i lubianych nad życie. W tym momencie krew przestała mieć znaczenie ludzkiej wydzieliny, przybrała teraz kształt afrodyzjaku, o który mogłaby wałczyć do końca. Zagłębiła się w opowieść o rozkoszy zawartej w kielichu, wypijając złoty puchar do dna.

     Hotel przeludniony nadmiernie półmartwymi, przypomniał odurzonej Brooklynne szkolną sale gimnastyczną, gdzie podczas ważnych wydarzeń, przeciskała się wijącymi się od ludzi korytarzami z miną cichego zabójcy. Nie lubiła tego, nienawidziła przeładowanych życiem siedlisk, bała się jak pasikonik, który wpadł w rojowisko mrówek i nie uchodził z życiem. Brooklynne miewała takie paranoiczne wrażenia o zagrożeniu ze strony ludzi. Jej aspołeczność należała do chorobliwego fundamentu, podłoża, pożywki dla wielu fobii, ubieranych każdego dnia i nocy, gdy oczy otwierały się na świat. To, że umarła, nie pochowało ze sobą jej tchórzostwa. Zaprzestała po prostu bać się ludzkich rzeczy, aby mieć więcej strachu dla tego, co półmartwe.

     Nowi goście o człowieczych rysach uczyli blondynkę rozpoznawania różnorodnych zapachów. Czuła wielobarwna paletę woni zabawiających węch i jedno było dla Brooklynne pewne, wszystko to miało w sobie coś z kota i zarazem ludzkiego niebezpieczeństwa o szaleńczym uśmiechu. Z opowieści złotookiej Ripley wynikało, że należała do rodziny drapieżnych felidae jak ciemnowłosa kobieta, reprezentująca tygrysy, ale czym była zielonooka? Na to pytanie z trudem odpowiadali ci, co wydawali się nieomylni, myląc się we własnych spostrzeżeniach, sugerując brak podobieństwa do kotów, jednakże blondynka uparcie stawiana była w szeregu tych drapieżników przez samą ciemnowłosą. Wydawałoby się, że tym łatwiej powinna się zaaklimatyzować, jeżeli rzekomo, należała do owego starego rodu, wielkiej rodziny kłów i pazurów. Nie zdołała tego zrobić z taką śmiałością i bez skrępowania, nie czuła się ani kotem, ani człowiekiem w tej nieokreślonej dla siebie postaci ożywionej istoty. Omijała ich, półmartwych niczym uliczne przeszkody w postaci mieszkańców Oksfordu patrzących na nią groźnie, błądząc korytarzem bez głębszego pojęcia o kierunku drogi, chcąc wydostać się z mrowiska inności. Dopiero po upływie dwóch tygodni od przebudzenia naszło ją uczucie wszechobecnego zagubienia. Nie żalu, strachu czy gniewu jak dnia wczorajszego, to czyste zagubienie i trudność wpasowania siebie w otoczenie, z którym nieśmiało zaczęła się utożsamiać.

     Przyjęła do siebie, odrzucaną prawdę, kwaśną wręcz szkaradnie parzącą, że nie jest już Brooklynne Király, która mogłaby tupnąć z dezaprobatą nogą, gdyby coś się nie spodobało. Przyłapała się na tym, że kolejny raz potajemnie żałuje, że wszystko wywaliło się do góry nogami, przestało być proste, bez podwójnego dna, bez większego znaczenia skomplikowało się na własne jej życzenie. Bolała nawet, lecz nie mocno, strata człowieczeństwa. W żadnym wypadku nie śmiała jednak bluzgać na nowe fizyczne wcielenie, odbiegające od kruchej ludzkiej formy, w jaką ubrało ją człowiecze życie, bowiem przez noc zdołała przekonać się to tej powłoki, nabierającej coraz kształtniejszą formę. Wytłumaczyła sobie dosadnie: Nic lepszego spotkać cię nie mogło. Idealnie wpasowała się w nową postać zaledwie w kilka drobnych chwil, mimo to, odarta bezwzględnie z poprzedniej formy nie funkcjonowała normalnie. Instynkt w niej brodzące, okaleczały cienką warstwę uczuciowości otaczającej umysł dziewczyny. Bezpowrotnie niszczyły marzycielski charakter zielonookiej, wpychając w otchłań zdeformowanych urojeń. Stwór mieszkający w trzewiach potęgowała schizoidalne zawirowania psychiki, niszcząc wszystkie narodzone dobre myśli.

     Wszyła z długiego prostego korytarza części dla półmartwych. Przechodząc przez mosiężne dębowe drzwi z kocimi symbolami, dostała się do kolistej hali z łukowatym sklepieniem, z której z łatwością dało się dostać do sektora dla ludzi. Okrągła sala spełniała rolę recepcji zlokalizowanej bliżej głównego wejścia, poczekalni w postaci kanap i wygodnych foteli, rozgraniczenia między dwoma światami. Po lewej istniał ten bliższy fizycznie dziewczynie, po prawej świat, który utraciła wraz ze śmiercią. Związany z nią nieprzerwanie o stokroć mocniej. Przez środek hali biegła szklana bariera z lustrzanymi drzwiami, za którą stała Brooklynne, za tym wszystkim, co ludzkie. Przed przezroczystą ścianą widniała tabliczka głosząca, że wejść mogą tutaj osoby upoważnione.

     Jasnooka z trudem powstrzymała uderzenie pięścią w szybę. Owinięta bandażem ręka, przypomniała, że nie powinna w taki sposób traktować obranej do mięśni kończyny, opanowała się. Zaklęła pod nosem siarczystym wianuszkiem słów. Nie godziła się na dyktowanie warunków, nigdy tak nie postępowała. Przedstawiłaby każdemu po kolei swoje zdanie, które zresztą nic nie znaczyło w nowych życiowych warunkach, co słono uświadamiało ją, że sama nic nie znaczy. Westchnęła, odwracając się, by oprzeć się o bezbarwne, spękane szkło. Wzrok dziewczyny wbity w podłogę rejestrował wydarzenia z kątowych ujęć źrenicy. Ripley stała w oddali przy mosiężnych drzwiach, czekając na nią ze wzrokiem pełnym współczucia i troski. Brooklynne widząc, brnąca kobietę w jej kierunku nabrała panicznej ochoty ucieczki w samotne miejsce Phoenix. Złotooka, która nagle stała się niepoprawną optymistką przytłaczała jasnowłosą swoją ogromną chęcią, niesienia pomocny biednym i uciśnionym, czego w tym momencie nie pragnęła.

      Wczoraj rozkleiła się przy ciemnowłosej nad czym ubolewała. Dziś stała się chłodem, bryłą lodu, szukającą odosobnienia, ignorującą gesty łagodzące ból. Doceniała starania kobiety przełamującej niechęć, którą z początku darzyła jasnowłosą. Niestety nieustannie wrzało w zielonookiej od pragnienia pogrzebania radności Ripley, narodzonej zeszłego wieczora, w najczarniejszych ziemiach świata. Przeklętych i ogarniętych klątwami, gdzie natura złotookiej ponownie stałaby się obojętna, jak pierwszego dnia ich spotkania. Z bliska dojrzała ekscytacje dyskretnie, malującą się na kredowej twarzy kobiety, na pełnych wargach piekącej czerwieni. Ewidentnie coś cisnęło się na usta czarnowłosej, czym chciała podzielić się z blondynką niezwłocznie. Brooklynne wymusiła na sobie uśmiech, wykrzywiając boleśnie mięśnie. Zniechęcona była faktem rozmowy, frustracja zalegała wewnątrz, wyrzuciła z twarzy resztki ponurości. Niezadowolenie drgało w kącikach.

   - I jak się czujesz? – zapytała  nadnaturalnie ciepłym głosem, kładąc ręce na barkach dziewczyny, wpatrując się ciekawskimi oczami w odżywioną buzię zielonookiej. Poprawiła się faktycznie po spożyciu posoki. Zrobiła się pełniejsza z charakterystycznymi różowymi plamkami na policzkach. Oczy odebrały, skradziony przez głód blask oraz włosy z suchego siana przemieniły się w magicznie wyglądające miękkie, złociste anielskie nici. Ripley zniwelowała wszystkie swoje postanowienia, aby przekonać się do pomocy nastolatce i kiedy udało się kobiecie namówić siebie na ukazanie dobroci, Brooklynne widocznie to odpychała. Nie rozumiem, przecież o to chodziło? O dobre podejście, mówił Augustyn…

   - Krew okazała się dobra – odpowiedziała wzruszając ramionami, chociaż nie przepadała, za przyznawaniem komuś racji. Czasem przeciwstawiała się sobie i z wielkim żalem robiła rzeczy, rujnujące ją wolno, jak wypowiedzenie tych słów uznających, to co półmartwe za dobre i smaczne. Dlaczego taka jestem? Wydawało mi się, że jeżeli będzie dla mnie miła, to zdołam to wszystko polubić, ale tak nie jest. O co chodzi, to ten stwór niszczy dobre uczucia? – Mimo to, dalej uważam, że to obrzydliwe.

   - Oczywiste, że dobra! – burknęła, przewracając oczami mówiącymi wyraźnie „ Jakaś ty głupia, naprawdę nie wiesz, o co chodzi, to takie proste!”. Czy ona specjalnie to robi, kręci, igra z losem. Jest aż tak perfidna? – Ale nie o to pytam. Wszystko dobrze? Bolało cię coś? Jak się czułaś? Przyznam szczerze, że nie wyglądasz tak źle, jak to sobie wyobrażałam. Zdecydowanie wyglądasz za dobrze…

     Brooklynne mimowolnie wysłała pytające spojrzenie rozmówczyni obserwującej nastolatkę bez mrugania powiekami. Wzrok blondynki pękał niedowierzaniem, jakie wdarło się do umysłu, po usłyszeniu niedorzecznych słów, niedorzecznego zachowania. Złotooka, o cóż może ci chodzić? Ripley również wydała się zbita z tropu, gdy dziewczyna nie wykazała żadnego zainteresowania tematem, wręcz wydała się oburzona niezrozumiałymi pytaniami. Obydwie nie potrafiły odkryć, o co każdej chodzi. Ripley nabrała dzikiego wyrazu i zimnego spojrzenia, a podejrzenia wirowały w głowie kobiety niczym piaskowa burza, zakrywały pole czystego widzenia rzeczywistości.

   - Czy to jakaś gra? – podejrzliwie zerknęła na kobietę, dając wyraźnie do zrozumienia, że brak jej nastroju na cokolwiek. – Osobiście nie lubię takich rzeczy, nie mogłabyś powiedzieć wprost, o co chodzi?

   - Zdajesz sobie sprawę, że wypiłaś krew? – rzuciła lekko zirytowana, rozkładając bezradnie ręce na boki. Brooklynne rozpoznała ten wyraz twarzy, te rysy świadczące o zdolności do zabijania. Widziała już to niegdyś na uroczej buźce Ayrii i dostrzegła u Ripley noszącej w sobie tygrysa. Przeraziła się, bowiem sądziła, że złotooka to łagodna istota, ukrywająca się jedynie za maską obojętnej istoty, myliła się. Myliła się, jak co do wielu rzeczy, nie rozpoznawała dobra i zła, była upośledzona jako półmartwy. – Krew na nowych działa różnie, w jakiś sposób musiała też zadziałać na ciebie. Tylko mi nie mów, że nic nie wydarzyło się! I nie ważne, co Augustyn kazał, co mówił o tobie, nie ważne…

   - Każesz mi kłamać? – burknęła zielonooka, marszcząc czoło. Augustyn kazał? Kim jestem dla niego, że każe robić coś dla mnie? – Nie zmienię tego, że nic wielkiego się nie wydarzyło. Nieco oderwałam się od rzeczywistości, nic więcej.

   - Nic… - powtórzyła czarnowłosa z posępnym głosem odchodząc od radosnego nastawienia. Ripley zmieniła swój nastrój, który wyraźnie otarł się o ciało Brooklynne szorstką nutą obrzydzenia i wściekłości. Dotychczas pogodna acz drapieżna kobieta, zaprzestała emanować pozytywnymi emocjami, przygarniając do swego wnętrza ponurą naturę. Złotooka nabrała głębokiego dystansu wobec dziewczyny, czego blondynka w zupełności nie rozumiała. – To jakiś żart? Zagwarantowano mi twoje podobieństwo do nas, a ty mówisz, że nic się nie wydarzyło, tak? Żaden kot nie może nie czuć nic, przy pierwszym łyku krwi.

     Czarnowłosa cofnęła się gwałtownie w tył, jakby zielonooka stanowiła poważne zagrożenie życia, jakby uosabiała choroby i klęski. Do niedawna skora do pomocny teraz wyglądała na gotową do ataku z zimną krwią, spływającą do koniuszków palców. Brooklynne przymrużyła oczy, doglądając oblanej zniesmaczeniem Ripley żałując, że przed momentem życzyła sobie, aby ciemnowłosa taką właśnie się stała. Czyżby sugerowała mi coś? Do cholery, o co im wszystkim chodzi! Kim jestem, kim jestem, przecież sama tego nie wiem, przecież mieli mnie wspomóc… Dobra, rozumiem nie chce pomocy, wyzbywam się jej, ale nie chce ataków. Jasnowłosa poczuła nęcące zmęczenie, była zmęczona sytuacjami dziejącymi się z zawrotną szybkością, zmęczona byciem sobą i zmianami zachodzącymi w zachowaniu, gdzie balansowała między skrajnymi osobowościami. Gdyby tylko dano mi uciec, uciekłabym. Stały naprzeciwko siebie w barwnym od półmartwych holu. Speszona Brooklynne spuściła wzrok, kolory odeszły z jej twarzy. Jakaś nienazwana wina zalęgła w niej i kazała, okazać skruchę wobec tej starszej. Resztką sił próbowała wykrztusić słowa, lecz nieudolne próby spoczęły na milczeniu i uczuciu popełnienia złego czynu.

     Ripley naskoczyła na zielonooką, bez jakiegokolwiek wytłumaczenia, to pogłębiło zagubioną świadomość dziewczyny, pogłębiło lękliwość wyrzuconą zeszłej nocy. I nagle stała się mała, drobnym piachem w czyjś rękach, krucha i niedouczona obijała się o zamazane znaczenia idącego naprzód czasu. Smutek nadął jej serce, mimo to, nie chciała płakać, nic z tych rzeczy. Nie dziś, wystarczająco wczoraj wylała łez, czuła się słaba. Z wielką przyjemnością popatrzyłaby teraz na umierające życie, na cieknącą z ran krew, na czyste niebo i zieloną łąkę przy padlinie zżeranej tykającymi chwilami. To były pośmiertne wartości zwierzęcia, które w niej żyło, to ostateczne przytwierdzenie do umysłu rzeczywistego obrazu, kim się stała. Jako człowiek zamknęłaby się w pokoju i marzyła, jako półmartwy pozwoliłaby instynktowi, zabrać władzę nad rękami, by czynił to, co koiło zmysły.

     Dzieliła je odległość kopiastych czterech korków. Ripley stukała nerwowo butami o posadzkę, chyba na kogoś czekała, jak się zdawało dziewczynie, ale ignorowała to skutecznie oczekując śmiesznego wyroku bez winy. Odeszłaby stąd dawno niestety, związana wewnętrznym przymusem, stała wciąż w tym samym miejscu próbując myślami zerwać łańcuch, trzymający ją przy kobiecie. Osoby, na którą czekała Ripley, oczekiwała również dusza żyjąca w Brooklynne, poruszając się niespokojnym rytmem, jakby poruszona, podniecona dawno wyczekiwanym momentem. Niespodziewanie za ciemnowłosą pokrytą niewytłumaczalną złością, zjawił się wyższy od niej acz podobny złotooki, czarnowłosy chłopak. Objął Ripley rękoma ponad klatką piersiową, szepcząc ukryte dla uszu zielonookiej słowa. Z uśmiechem na twarzy powodującym dołeczki w policzkach i kurze pazurki na skórze kącików oczu.

     W pierwszej chwili nieznajomy wydał się typowym przedstawicielem półmartwych, typowym gościem w hotelu, typowym znajomym ciemnowłosej. Brooklynne bezwstydnie wpatrywała się w dwójkę zwierząt, przez których została zapomniana, ale uznała to za dobry znak, za pozwolenie na natarczywe obserwowanie. Dało jej to czas na przemyślenie wszystkiego kwitnącego w umyśle słowami i wspomnieniami, i w głowie zaświtało coś ważnego mrożącego receptory odbierające bodźce innego świata. Wyobrażenie minionego dnia, wyostrzyło się do postaci złotookiego chłopaka przechodzącego tuż obok, obojętnego na ludzkie istnienie, patrzące za nim ze smutkiem. To ty! Rozdarł się umysł na cały wewnętrzny regulator i stwór zadrżał, potwierdzając tę myśl. Zawrzało w niej, zakołatało w serce dziwnym uczuciem rozżalenia, niemocy i brutalnych sygnałów z pękającej na kawałki miłości domagającej się pomsty i zadośćuczynienia. Naprzeciw temu, co odczuła rok temu, widząc nieznajomego na ulicach Londynu, rozegrała się w niej plątanina nienawistnych emocji. Ten, którego rzekomo znała, którego ciało dziewczyny pragnęło wszystkimi zmysłami, był tutaj na wyciągniętej jej ręki. Był wtajemniczony w rozgrywkę.

     Zdała sobie sprawę, w jak perfekcyjnie ułożonej grze znalazła się, zdała sprawę po raz któryś od rozpoczęcia niekończącej się wędrówki. Przypadki istniały i zielonooka wierzyła w nie, lecz nazwanie tego zdarzenia przypadkowym, zahaczałoby o kłamstwo. Co zamierzasz zrobić Augustynie? Co kieruje tobą, sprowadzając mnie w to obce miejsce? Kim są te osoby, kim on jest, że sprawiłeś, że zobaczyłam go rok temu? Elementy układanki nieporadnie składały się w spójną, koślawą całość. Niecałkowicie pokazywały sens całej wolno, scalającej się zagadki. Istniał nieforemny zarys, oddalający blondynkę od prawdziwego znaczenia, stawiając mur. Coś tutaj nie pasuje. Trudziła się z kłopotliwymi myślami łomoczącymi w różnych częściach czaszki. Przystała na warunki tajemniczego gościa imieniem Augustyn ze względu na chęć poznania prawdy o ojcu. Zniknął z życia dziewczyny, zaginął dla świata, była po prostu ciekawa, co się z nim stało, była stęskniona za jego troską. Mężczyzna zapragnął wyjaśnić jej to co sam znał, dlaczegóż więc wepchał nieświadomą dziewczynę w mętne, czarne czeluści jakiejś chorej egzystencji półmartwych? Dlaczego kazał związać się obcej tygrysicy z nią, chociaż obie się nie znały? Czy to mogło być zaplanowane już wcześniej? Czy to mój ojciec jest temu winien? To wszystko ma swój początek i koniec, nic nie dzieje się bez przypadku. To głupie, dlaczego sama nie zastanowiłam się nad tym wcześniej, dlaczego pomyślałam, że ktoś nie może bezinteresownie pomóc komuś…

     Brooklynne naburmuszyła się, spoglądając ukradkiem na złotookiego chłopaka. A ten? Na co mi on? Z resztą na co mi ona, na co mi ci wszyscy? Zabiorę jedno wielkie nic, które ze sobą ma i pójdę, i pójdę… Nie mogę, to dziwne, ale nie mogę. Nie mam tyle w sobie samozaparcia, żeby iść, a przecież chcę uciec. Coś mnie trzyma, coś uporczywie mnie trzyma… Zwróciła raz jeszcze zmartwiony wzrok na złotookiego, wzrok tak niechlubnie przesycony blaskiem uczuć miłości. To okropna myśl obrzydliwie spływająca w dół gardła, kiedy przełykała niepewnie ślinę, ale była tutaj ze względu na niego. Wiedziała to, czuła w komórkach wyczulonych nerwów sugerujących tylko jedno rozwiązanie. Czyjaś miłość do ciemnowłosego siedziała w niej i nie pozwalała opuścić miejsca, w którym on był, nie pozwalała opuścić jego. Obce uczucie doskonalenie zajęło dziewczynie władzę nad ciałem, kierując nią i niszcząc martwą psychikę, ale nie poddała się do końca. Z trudem przyjmowała do siebie szepczące wewnątrz głosy, odganiając je. Skryła się w tłumie napływających półmartwych, umykając rozmawiającym osobą.

     Chłopak rozmasował skronie, mówiąc kolejny raz słowo nie. Kobieta starająca się nakłonić złotookiego do rozsądnego myślenia, powoli wpychała go w furę, a dzisiejszego dnia nie trudno można było to osiągnąć. Wyobraził sobie, że chwyta Ripley za gardło i ściska je mocno, rozrywając skórę przez wbijające się do wnętrza palce. Wizja rozpłynęła się, bo przenigdy nie posunąłby się do tego czynu wobec tej ciemnowłosej kobiety, chociaż wyobrażenie pozostawiła w jego ciele odrobinę ulgi z rozładowanych emocji. Nikły uśmiech przemknął przez twarz chłopaka przysłoniętą, masującą skronie ręką.

   - Pomyśl logicznie! – zaprotestowała, zgarniając dłoń z twarzy rozmówcy, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Nie tolerowała ignorowania, nie kiedy wkładała siły w tworzenie pozornie bezpiecznej fortecy, a ktoś odpłacał się zniewagą. – O czym może świadczyć brak reakcji na krew? I ten jej zapach. Jeszcze wczoraj mogłam go uznać za świadectwo kontaktu z zaświatami, tak dziś uważam, że on należy do niej. To nie jest zapach, który mówi o niej dobrze!

   - Spokojnie – rzekł wynudzony chłopak, zawodząc głosem. Krążenie wokół osoby Brooklynne napełniało go nieuzasadnioną nienawiścią do dziewczyny chowaną wewnątrz obsesyjnych skłonności. Podobnie jak Ripley, przez słowa nastawiał się negatywnymi uczuciami do dziewczyny, która swoją osobą narobiła szumu i chaosu, stała się ważniejsza dla dziwnookiego i to zabolało chłopaka, choć nie wiedział dlaczego. – Ufam Augustynowi. Wierzę mu i jestem w stanie uznać, że nie przysłałby do nas nikogo, kto nie byłby kotem. Została zmieniona w dość późnym wieku, brałaś to pod uwagę?

   - Brałam i nie – powiedziała mocnym i złym tonem. Denerwowało ją, że chłopak ślepo wierzył w każdy czyn praktycznie nieznanego im mężczyzny. Obawiała się, że wpakuje ich kiedyś w kłopoty i zniszczy cel istnienia hotelu, zniszczy rodzinną więź łączących ich w ten wieloletni, nierozrywalny sposób. – A co jeżeli należy do tych… Wampirów, nadludzi, czy jak zwą to coś, o czego istnieniu nie chcę pamiętać. Jestem ciekawa czy ty brałeś to pod uwagę? No pewnie, że nie! Riem zrozum w końcu, musimy być ostrożni, to chwiejne czasy dla wszystkich półmartwych. Czy pomoc Augustynowi jest tego warta?

   - Tak, w tym wszystkim chodzi o coś więcej. – oznajmił wyraźnie poruszony własnymi przemyśleniami, zapominając o obawach głoszonych przez Ripley, pozwalając popłynąć umysłowi z nurtem wizji. Wzrok wbity miał w szklaną ścianę przed sobą, gdzie widniał pusty ślad po osobie Brooklynne bliskiej jego zmysłom. – Daj jej czas, cała ta sytuacja rozwiąże się.

   - Odkąd ponownie pojawił się Augustyn zachowujesz się coraz dziwniej – stwierdziła chłodno kobieta, zakładając rękę na rękę, a grymas obmył jej twarz jeszcze bielszą, jeszcze silniej przeszytą złością. Riem przewrócił oczami, przytłoczony ciągłym marudzeniem Ripley, ciągłym matczynym zachowaniem kobiety. Jak ona niczego nie rozumie! – Poczekam jeszcze chwilę. Bez dowodu na jej kocie pochodzenie nic nie wyjdzie z prośby Augustyna. Nie przyjmę jej do rodziny, choćby nie wiem, jak bardzo ważna była.

   - Dobrze! A teraz mogłabyś wyluzować? Chodzisz tak sztywna, że mam ochotę coś ci zrobić! Przekręcić kark… – burknął niezadowolony złotooki, pękający od natłoku skarg, słów i myśli, drzemiących w nim i gnijących wolno. Kobiety powiodła spojrzeniem w dół, spojrzeniem wyblakłym od żalu, bez blasku radości, bowiem chłopak nigdy nie odnosił się do niej ze słowami chwalącymi jej śmierć. – Stałaś się tak okropna, że nie można z tobą wytrzymać.

   - Kiedyś to musiało się wydarzyć – powiedziała z nieukrytym smutkiem. Drżące oczy, wbiły się w postać ciemnowłosego wysyłając nalegające prośby przeproszenia jej. Jak mogłeś odnieś się tak do mnie? Zrobiłam dla ciebie wszystko, co mogłam uczynić. Cenisz Augustyna, a zapomniałeś, że to ja opiekowałam się tobą przez cały brutalny czas. Chroniłam od wuja. – Myślę, że dzisiaj nie mamy już nic sobie do powiedzenia. Ta różnica zdań widocznie nas separuje. Dajmy sobie odpocząć.

   - Poszukam Brooklynne – mruknął. Opuścił hotel zaś Ripley zanurzyła się w jego zakamarki.

     Zmusił się do odnalezienia dziewczyny, gdyż przysiągł Augustynowi, że dopilnuje bezpieczeństwa tej istoty niewiadomego pochodzenia. Istoty, która zawróciła mu w zmysłach, doprowadzając je do obłędu, choć nie była mu znana wcześniej. Jaki zatem tworzyła element w życiu kota? To stanowiło nurtujące, nieodgadnięte pytanie umierające w zamglonym wnętrzu posępnego złotookiego. Wątpliwości powstałe po ujrzeniu Brooklynne przelał w głęboką wiarę wobec słów Augustyna. Usilnie wierzył dziwnookiemu mężczyźnie w dobre intencje jego poczynań napędzających skomplikowaną machinę zdarzeń, uznawał słuszność bratania się z zielonooką, ludzką chociaż martwością pachnącą dziewczyną, bowiem wyraźne instynkty sugerowały, że tak powinien sądzić o niej niepokojąco mu znanej. W jakiś nieznany sobie sposób nie zdołał myśleć o jasnowłosej istocie jak o pozbawionej skrupułów wampirzej morderczyni, jak śmiała zauważyć Ripley.

     Natrętne myśli nachodziły go odkąd, pojawiła się w hotelu. Wisiało nad nim przeczucie, że zna ją i dobrze rozumie w tym zagubieniu, i potędze obcego świata, a zarazem otaczała go odraza do eksponowanej słabości przez blondynkę, uczucia niezrozumiałego dla niego. Emocje nim władające, chociaż należące do jego ciała, miały oślizgły obcy charakter, wijących się rąk cudzego organizmu. Ewidentnie nie do końca wytworzone w zakamarkach psychiki należącej do ciała chłopaka. To co czuł, nie wychodziło z jego umysłu, to zrodziło się z nim podczas przemiany i pozostało, budząc się w momencie przybycia zielonookiej. Jakby ktoś kazał mu myśleć nieswoim uczuciami, kazał cenić jasnowłosą i ośmieszać równocześnie.

     Cisza Hyde Parku wpływała kojąco na ludzi i zwierzęta. U półmartwych odbywało się to w mocniejszych odczuciach działających na szósty zmysł, trzecie oko perfekcyjnego ciała. Intensywniej związani z naturą tylko na jej łonie potrafili odnaleźć spokój wiecznie istniejący w nich, powodujący odbudowę traconej witalności. Blondynka siedziała przy drzewie nieopodal jeziora Serpentine, z którego dochodziła przyjemna woń wody i mułu z dna. Oddychała głęboko, rozpościerając płuca niczym skrzydła orła, tak wolna, poruszana przemyśleniami tańczącymi na lekkim wietrze o majowym zapachu. Znowu dałam się złapać. Pomyślała niechętnie wracając do rzeczywistości. Lekkomyślna, łatwowierna, po prostu łatwa do oszukania. Raz pozwoliłam ojcu na zamydlenie oczu na temat mego autentycznego stanu i znowu to się stało. Może Augustyn otworzył mi te zamknięte w przeszłości oczy, pokazał prawdę, ale czy powinnam być mu za to wdzięczna? Nie mniej jednak, oszukał mnie, zataił prawdę, wywlókł w obce strony. I nic nie mówi, milczy, milczy i milczy! Czy to powód do ufania mu? Musze przestać być głupcem.

     Brooklynne rozwarła przymknięte powieki, wyczuwając energię dobitnie zakłócającą pole kolistej przestrzeni wytworzonej przez dłonie kreacji. Wzdrygnęła się z nieukrytym niezadowoleniem, wyobrażając sobie któż to może czaić się za jej plecami, napastując w momencie odzyskiwania utraconych danych zmysłów. Postanowiła nie zwracać się w stronę nachalnego przybysza, nie tolerując go i niezgrabnie udając, że go nie ma za słabym punktem, gdzie kąt oka blondynki nie docierał. Sekundy przybierały wygląd długich niemiłosiernie ciągliwych chwil, bębniąc w uszach niemocą wobec dziejących się sytuacji. Sam przybysz również wolał milczenie, wpływając na gospodarkę myśli blondynki. Zirytowana takim obrotem spraw dziewczyna zerwała druty ciszy oplecione wokół nich.

   - Nic nie dzieję się bez przypadku – powiedziała w pytającym tonie. Przychodzi tutaj bez zaproszenia. Zapewne zna Augustyna, zapewne wszystko wie. Tylko chodzi mnie szpiegować, żebym pewnie nie uciekła. A jeżeli tutaj nie ma żadnej intrygi ani podwójnego dna, dlaczego zatem jestem w tym miejscu?

   - Na to wygląda – zgodził się niskim i ponurym głosem. Kim ty jesteś dla Augustyna, że kazał ostrożnie się z tobą obchodzić? Kim ty jesteś dla mnie, że mam wrażenie jakbym cię dobrze znał. Twoje spojrzenie jest tak bliskie czemuś, będącemu we mnie, zbyt bliskie. To nie może być prawda.

     Na lekkim wietrze włosy chłopaka sięgające ramion falowały poruszane co silniejszymi podmuchami, a cała reszta złotookiego stała spięta nerwowymi myślami w posągowej formie. Znalazł się w sytuacji, w której słowa z ciężkością cisnęły się na usta. Postać Brooklynne doskonale blokowała coraz to głębsze obszary psychiki ciemnowłosego swą niewytłumaczalną oziębłością skierowana w półmartwych. Racjonalność odeszła wraz z wiatrem, oczyszczając umysłu chłopaka, bowiem zetknął się z kimś, kto zaledwie rok temu, nosił miano człowieka z krwi i kości. Istotą kruchą, pyszną odnoszącą się do wszystkiego z nadgorliwością, nienawidził ją za to i jednocześnie pragnął uchronić jasnowłosą przed zatracaniem się w przeszłości.

     Zielonooka mimo swej półmartwości taszczyła w sobie część z tych ludzkich cech, rażących w oczy doświadczonego w byciu na granicy życia i śmierci Riema. Bezmyślne stworzenie. Pomyślał, zbliżając się do blondynki. Od dawna nie czuł w sobie takich pętli skrępowania, miał wrażenie, że przyszło mu rozmawiać z człowiekiem, ze zwykłym ludzkim stworzeniem, zaprzeczającą wszystkiemu. Jaki tutaj jest sens?

   - Posłuchaj – zaczął, chociaż nie miał potrzeby na prawienie rad osobą, które tego najwyraźniej nie chciały, co dała po sobie poznać zielonooka dziewczyna, wysyłając szczypiące fale energii. – Siedzenie tutaj to nie sposób na rozwiązanie problemu. To trzeba przeżyć bez patrzenia w przeszłość.

   - Co ty możesz wiedzieć! – zwróciła się do niego z żalem zawartym na tęczówkach z białym stworem bliskim złączenia się końcami w pełne koło wokół źrenic. Wybuch gniewu wrócił twardo na ziemię złotookiego, wbijając w bezsilność. Z tych właśnie powodów nie przepadał za ludźmi, których emocjonalność i sentymentalizm odseparowywały ich do idącego na wprost życia.  – Wątpię, że kiedykolwiek znalazłeś się w mojej sytuacji.

   - Nie zapędzaj się – warknął, po czym pospieszył po rozum do głowy. Nie mogę, Augustyn nie pozwolił. Gdyby nie tajemniczy mężczyzna i jego słowa, Riem ustawiłby dziewczynę swoim trochę brutalnym sposobem do poziomu normalnego półmartwego. Blondynka drgnęła, wciąż zapomniała z kim tak naprawdę, miała do czynienia. Z prawdziwymi mordercami bez prawa i zasad, przynajmniej tak uważała. Jaki problem stanowiłby dla złotookiego poderżnięcie jej gardła? Żaden, tylko Alchemilla tworzył tarczę wokół Brooklynne, był immunitetem dziewczyny. Zamilkła, a cząsteczki strachu zawirowały przy jasnowłosej, demaskując uczucia. Ciemnowłosy opanował się i ściągnął z twarzy zwierzęcą  maskę, wypełzłą niechlubnie na rysy. - Każdy z nas stawiany był w sytuacjach, które miały dla nas ogromne znaczenie. Nie ty jedyna straciłaś coś.

   - To całkiem co innego – Brooklynne sprzeciwiła się słowom kota przekonana, co do słuszności swojego niezadowolenia. Gniew tańczący cienistymi krokami na twarzy jasnowłosej rzeźbił nikły zarys kociego wyrazu. – Ja żyłam wśród ludzi i tak było mi dobrze. Nie prosiłam się o to, chciałam tylko poznać prawdę i wrócić tam skąd przyszłam. A ktoś zdecydował za mnie.

   - I nie rozumiesz, że to nie ma sensu? – rzekł zniechęcony postawą dziewczyny. Zdziwienie długo utrzymywało się na jego ustach utrzymujących lśniące kły za bezpieczna granica warg. Bezsensowna walka dziewczyny z rzeczywistością zdawała się nie mieć końca. – Obudź się w końcu i zdaj sobie sprawę, że umarłaś i nigdy nie wrócisz tam, gdzie chciałabyś!

     Słowa Riema dobitnie uderzyły w targającą się z emocjami blondynkę, której oddech utknął w płucach. Okrutne? Nie, nie mogła tego powiedzieć, chociaż z chęcią wykrzyczałaby: Nieprawda. Posiadały swój szorstki wyraz, który ugodził ją w czułe miejsce nazwane niegdyś sercem. Czy była zła na ciemnowłosego chłopaka? Sama nie wiedziała, próbowała nie zastanawiała się nad tym, to nie było ważne w tym czasie. Zgodzić się z nim? Przyznać mu rację. Tak ma on rację, z która nigdy się nie pogodzę. Nie dam mu tej satysfakcji, że udomowił mnie, nie dam, słyszysz stworze? Nie obchodzi mnie, co czujesz do niego…

   - Odejdź, zostaw mnie! – powiedziała rozkazującym tonem w głębi, którego czaiła się słabość do ogromu zdarzeń opadłych na nią. Wstała z wysiedzianej trawy zwrócona plecami do towarzysza. Szykowała się do drogi w kierunku przeciwnym do tej, z jakiej przyszła tutaj ona i złotooki zwierz.   

   - Nie zamierzam cię gonić – oznajmił i już nie wydając z siebie żadnego słowa, odszedł w stronę Hotelu Olivier.

***

     Półmrok gościł w zatęchłej piwnicy oblepionej pajęczynami i półkami pełnymi dziwnych rzeczy. Od książek z tytułami zahaczającymi o surrealizm, poprzez słoje z istotami, które ewidentnie, nie były ludzkiego pochodzenia. Przez zabrudzone małe okienka wdawało się światło o charakterze późnego południa, a przez szpar w ramach, napływał  świeży wiosenny wiatr, rozganiający smród rozkładających się tkanek.

     Przy stole do sekcji zwłok siedział Augustyn z ciemną peleryną na sobie i kapturem okrywającym głowę. Na srebrnej tacy rozstawił czarne, węglowe, romboidalne kamyki wygrzebane z ręki Brooklynne. Przegrzebywał je drewnianymi patyczkami, aby nie zabrudzić tkwiących w nich odłamków dusz własnym duchem lubiącym ingerować zanadto w cudze istnienia. Błysk przemknął przez nieruchomo zawieszone ślepia dziwnookiego. Wystarczyło zalać je ludzką krwią, aby móc odczytać, jakie zwierzę zamknięte było w czeluściach ciała dziewczyny. Wydawało się jakby los sam podsunął Augustynowi sposób na przetestowanie Brooklynne, bowiem kontakt dziewczyny z zaświatami nie wychodził spod planu Alchemilli, ale gdzieś czaiło się przeświadczenie, że to podstępna i zwodząca czujność gra.

     Mężczyzna trzymał probówkę z posoką nad tacą, nie przechylając przedmiotu twardo utkwionego w dłoniach. Obawiał się otrzymania nieoczekiwanego wyniku, obawiał się zetknąć z prawdą, że coś mu nie wyszło. Potwierdzenie się słów Ripley rzucało plan pod złe światło niepowodzenia. Negatywny wynik spowodowałby, że brakowałoby Alechmilli jednego ogniwa Urodzonych Królów, brakowałoby pełnej sekwencji zwycięskich istot.

     Przechylił. Krew opadła z ciężkością na smoliste kamyki, powodując ich topienie się w syczących dźwiękach palonych duchów. Zlane w jedną masę; dusza i posoka utworzyły prawdziwą naturę zielonookiej dziewczyny zawartą w smaku i zapachu. Nabrał pokaźna ilość czerwonej wydzieliny na palec i rozsmarował na zewnętrznej powierzchni dłoni, pozwalając substancji utworzyć swój unikalny wzór. Nie widząc nic dziwnego, nic świadczącego o złym pochodzeniu blondynki, spróbował smakiem odkryć ducha utkwionego w nowej półmartwej. Zlizał część mazistej substancji z nasady ręki, wcierając ją w podniebienie. Długo siłował się ze zmysłem smaku, nie zdolnym do odgadnięcia charakteru duszy zwierzęcia. Z przykrością musiał stwierdzić, że krew nieodparcie przypominała ludzka posokę zmieszaną z błotem.

     Po drobnym eksperymencie sięgnął po skórzany dziennik, otwierając go kilka stron przed środkiem. Na wolnej kartce starannym i pochyłym psem zapisał słowa „Nieodgadnięte. Pozostawiam do rozpatrzenia w dalszych miesiącach.” Szelest pisma przyćmił cichy krok powabnej kobiety. Pomarańczowe tęczówki łakomie patrzyły na mężczyznę siedzącego tyłem do jej postaci, zanurzonego w przemyśleniach. Brązowe włosy falowały nieznacznie sięgając daleko aż za poruszające się z gracją łopatki i skręcały się w znikome koła skąpane w połysku. Różany zapach z namiętnością rozniósł się po zatęchłej piwnicy, dostając się blisko receptorów zapachu dziwnookiego. Augustyn zaprzestał pracy i uniósł swoja głowę wysoko. Kaptur zsunął się z włosów opadając na zakurzoną pelerynę.

   - Nieodkryta prawda, to nie da ci spokoju – mruknęła zawodzącym zmysły głosem, kokietując mężczyznę kusząco brzmiącym tonem. Zbliżyła się do niego niebezpiecznie, ręka powiodła na zimny bark. Chód przebijał się przez grubo szyte szaty, mrożąc dłoń kobiety, ale nie cofnęła ręki. Zamierzała tkwić z problemami Alchemilli i być ostoją dla spiętego umysłu tajemniczego gościa.

   - Od jednej istoty zależy bieg reszty wydarzeń, Hilary – powiedział gorzko z wyraźnym niezadowoleniem szturchającym przejrzyste myśli. Cała batalia mogła, legnąć w gruzach, ponieważ Brooklynne nie stała się tym, kim powinna. Tyle lat czekania, żeby dowiedzieć się o niepowodzeniu? – Każdy kolejny element skłania mnie do pogodzenia się z porażką. Ona nie wykazuje aktywności zwierząt. Konflikt z Lirią rozwija się i nie jestem w stanie wywnioskować z jakiego powodu, bo nie mam żadnego dowodu potwierdzającego albo obalającego wampirzego pochodzenia. Gniew Liri i jej siła opętują dziewczynę. Ripley wspomniała o białej linii na oku zataczającej koło, to znak przejmowania władzy przez ducha, ale nic nie trzyma się sensu. Gdyby była wampirem Liria nie związałaby się z jej ciałem, a jednak wszystko wskazuje na to, że nim jest, czyzby dlatego Liria była zła?

   - Spokojnie, nie tak szybko – przyłożyła palec do ust mężczyzny, wodząc niespokojnym wzrokiem po ścianach piwnicy. Szukała wyjaśnienia analizując sytuacje, a słynęła z dobrze wyciąganych wniosków. Pomysłowość kobiety wielokrotnie przydała się Augustynowi, to ona wysunęła propozycje zwabienia Brooklynne do domu jej ojca w Phoenix i tam rozegrania kulminacyjnego punktu planu. Cała droga dziewczyny do śmierci została skrzętnie ułożona w głowie Hilary i wykonana również przez dłonie pomarańczowookiej ze zjawiskowym efektem. – Tutaj trzeba trzeźwo myśleć. Zastanowiłeś się nad tym, że dziewczyna nie otrzymała pełnego genu śmierci? Jeżeli tylko połowa znalazłaby się w jej ciele przy zmianie zredukowała się jeszcze o połowę. Wyszłoby na to, że w jednej czwartej jest sobą, w jednej czwartej świadomością Lirii i w połowie duszą reinkarnata. Co potwierdzałoby opętanie w jednej czwartej ciała.

   - Hilary, doceniam to, że starasz się pomóc, ale nie ma przypadków pół dzielenia genu. Wszystko albo nic, wiesz jaka jest teza  - wyjaśnił suchym, szorstkim tonem zmęczonym myśleniem i szukaniem rozwiązania, zmęczonym wolno rozwijająca się akcją z dziewczyną, która nie przestała być człowiekiem mimo śmierci. W głębi siebie chciał wierzyć w słowa swej kochanki, ale brak znanych mu przypadków blokował dobre uczucia wobec słów kobiety, blokował realność.

   - A sam wiesz kim był jej ojciec – przeciwstawiła się z wojowniczym nastawieniem. Kochała Augustyna, ale nie zamierzała żyć w uzależnieniu od jego myślenia utkwionego w zamierzchłych czasach, jak zwykła mówić. Wiedziała dużo i skora była do wykorzystania swych umiejętności, do udowodnienia swojej tezy, którą okryła w ramkę realności. To musi być prawda! Wiem to, ale jak powiedzieć mu o tym? Jak wyjawić, że posunęłam się do niegodziwych czynów? – I nie mówi mi, że to nierzeczywisty argument. W końcu umarliśmy i żyjemy dalej, i jakoś było to możliwe.

   - Tylko nie denerwuj się, nie wykluczam tego, ale to nie będzie główny dowód przemawiający za różnością Brooklynne od wampirów – uległ, pozwalając opleść się zmysłowym dłonią ciaśniej wokół szyi. Kobieta złożyła ciepły pocałunek na policzku mężczyzny, jej zapach wyostrzył się dławiąc zawartym w nim erotyzmem. Próbowała dać znak mężczyźnie, żeby porzucił pracę i zajął się nią, odstawioną w kąt zimnych uczuć, gdzie obróciła się w bezuczuciową zabawkę w rekach Augustyna. – Jedną z możliwości jest pewna legenda mówiąca o półmartwym rozdzielającym swoją duszę po śmierci. Ta legenda tyczyła się kobiety o kształcie cętkowanego kota, która umierając i powracając do życia rozdzieliła się na dwa różne ciała. Prawdopodobnie odnosiło się to do Lirii i jeżeli jest prawdą, gdzieś po ziemi chodzi jej dusza albo próbuje się reinkarnować ponownie. Najważniejsze jest to, że Liria bez pełnej duszy będzie niespokojnym, złym duchem, a jej świadomość pozostanie do czasu aż nie odnajdzie reszty siebie. Tylko to nie ma sensu, bo jakim sposobem opętała Brooklynne, która stała się półmartwym? Tyle lat, dwa wieki trzymałem ją we flakoniku powinna dawno zapomnieć kim była.

   - Augustynie, moja i twoja teza współgrają, jeśli tego nie widzisz, to ochłoń i przemyśl to. Uwierz mi bezwarunkowo, bez argumentów dlaczego. Pozwól poddać się mojej intuicji, przecież to nic ciebie nie kosztuje…

***

     Minęło trochę czasu, a więc przyszedł odpowiedni moment na powrót.

     Chwilowy brak chęci i zbyt gorliwe poświęcenie się pisaniu wyssało ze mnie siły i chęci do dalszego tworzenia. Odpoczynek sobie dany, czas realizacji innych hobby, pozwoliło mi na napełnienie się pozytywnym nastawieniem wobec odpowiadania, które miesiąc temu nagle wyparowało. Ale powiedziałam sobie, że dokończę te historię, czego skutkiem jest nowy rozdział, który przez ponad rok dojrzewał w zakamarkach folderu.