Rozdział III: Poznanie cz. 1

Odtruwanie z głodnych dusz

Wiem, czym jest perfekcja,

 I nie mogę sprostać jej możliwościom,

 I jestem tak daleko od tego, czym sądzisz, że muszę być,

 ja tylko utonęłam w łasce.

I wszelka twórczość, jaką kiedykolwiek stworzę,

 będzie tylko wyblakłą refleksją o tym, co on już stworzył.

Flyleaf - Penholder

     Hotel Olivier

     Pokój rozjaśniony zwisającą luźno żarówką z niewysokiego, spękanego sufitu chował ciemność w skrytych rogach czworościanu kurzu i pajęczyn. Pomieszczenie pozbawione okien zawierało jedynie ciężkie, metalowe drzwi chroniące przed intruzami z zewnątrz nieznanego miejsca. Na ścianach widniały napisy, to przeplatanka cyrylicy i chińskich znaków w ułożonym dokładnie szyku jakiegoś mistycznego znaczenia, wzbudzały niepokój pełnego niezrozumienia wobec sensu słów ciemnego pokoju.

     Dziewczyna walczyła z mgłą ograniczającą widoczność i z sennym nastrojem organizmu nakłaniającym ją do poddania się. Przed Brooklynne rozpościerał się owalny stół, którego wykończenia pozdzierały się z upływem czasu i zatarła się precyzyjność jaką wykazywał twórca tego przedmiotu. Na krańcach drewnianego blatu widniały złociste posążki zamkniętych w pozycji tańca sześciorękich kobiet. Buddyjskie Mahakali w dłoniach swych przytrzymywały kopcące ostrą wonią palonych liści i ziemi podłużne kadzidełka. Narodził się klimat smętnych godzin pogrzebowych i żałobnych pieśni traktujących o odchodzeniu na tamten świat dziwnie bliskich świadomości dziewczyny. Krzesła z wysokimi oparciami, których wytworne obicia łagodziły twardość przy siedzeniu ewidentnie pochodziły z odległego wieku, choć zapachem świadczyły, że są młodsze od stołu.

     Naprzeciw niej siedziała postać częściowo spowita w mroku, częściowo spłukana słabym blaskiem. Blade światło opadało na twarz mężczyzny tworząc groźny wyraz nieuchwytnego mordercy. Jasność igrała z cieniami, bawiąc się w malowanie diabolicznych rys nieobliczalności. Wzrok nastolatki niewyraźnie badał rozmyte otoczenie, starając się uchwycić ostrość czynności wykonywanych przed nią. Słabo widziała i podobnie słabo odczuwała dotyk, dlatego denerwowała się silniej z braku informacji i uczucia siedzącej na niej niemocy. Mężczyzna majstrował coś wytrwale przy prawej dłoni, którą brodziła w tej nieokreślonej mglistej masie. Teraz ręka do samego łokcia odarta ze skóry ukazywała pasma mięśni przymocowanych ścięgnami do ukrytych pod ich pokrywą kości. Dwa podłużne, stalowe szpikulce rozgrzane do bolesnej czerwoności, przemykały sprawnie między stosinami krwistego mięsa. Z precyzją wydłubywane były ukryte wewnątrz ręki kanciaste, smoliste przedmioty, jakby kamyki.

     Brooklynne nie odzyskując pełni siebie, pełnej sprawności myślenia, nie krzyczała na nieostry widok własnej kończyny, mimo iż rzucało nią w środku na wszystkie diabelskie strony świata, gdy odkryła co stało się ze skórą. Każda próba poruszenia dłonią kończyła się niepowodzeniem. Miała wrażenie, jak gdyby ręka już nie należała do niej. Tylko obco zwisała z ramienia jako nieznany twór zabrany z mglistego dołu.

   - Nie przemęczaj się teraz – Kojący głos, którego celem miało być uspokojenie i przyzwyczajenie dziewczyny do nowego, nieprzyjemnego zdarzenia spełnił po części swoje zadanie.

     Po tych słowach blondynka uświadomiona została w fakcie, że ona i nieznany mężczyzna nie są jedyną dwójką w tym osobliwym miejscu z słabo świecąca żarówką. Ukryta dotychczas osoba niezaprzeczalnie była kobietą, której ręce gładziły ją po włosach w hipnotyzującym rytmie. Przyjemny dreszcz rozluźniał każdy spięty nerw, odsyłał w niepamięć iskrzenia posiniaczonego ciała. Delikatny, czuły wręcz przesycony erotyzmem dotyk niwelował wszystkie przykre myśli błądzące pod pokrywą czaszki. Naprawiał i łagodził buntującą się psychikę, stopował nierówny, chaotyczny oddech. Obraz przed wzrokiem Brooklynne nabrał niestabilnej ostrości.

  - Miałaś niezwykle szczęście – oznajmiła z głosem wyrażającym podziw, przegrzebując palcem wskazującym kanciaste kamyczki, zalegające w płaskim, okrągłym naczyniu. – Dostanie się do parteru dusz zazwyczaj kończy się pożarciem osoby przez głodne dusze. – Wyjaśniła zwykłym tonem. Brooklynne poruszyła się czując niekomfortowe gniecenie w plecach, to strach rozlał się w płucach.

   - Nie rozumiem – wymruczała słabo, nie zdając sobie sprawy z połowy słów, jakie wypowiedziała nieznajoma. Senne uczucie nie minęło przez jego pryzmat brała tę sytuacje jako wytwór zmęczonego umysłu, jako sen na półjawie. Snuła myśli o tym, że zaraz obudzi się w pokoju na Whitehouse Road, ale serce drżało niepokojem wiedząc, że to nigdy się nie stanie. Przecież mnie już nie ma…

   - Jesteś półmartwym, ale wciąż masz w sobie połowę życia – oznajmiła z dumnym uśmiechem na twarzy wspominając o gatunku, który sama reprezentowała. Hotel Olivier postawiony w centrum ludzkiego życia nie często gościł półmartwe istoty bez wielkiego znaczenia, jak przybyła tego wieczora blondynka. Nie często kobieta mogła porozmawiać o czymś, co nie wiązało się z trudami w wiosce Tygrysiego Bagna i sprawami budynku. Młoda dziewczyna stawiała przed kobieta wyzwanie wprowadzenia ją w realia. Podjęła się go, przybita realiami dotychczasowej egzystencji. – To bardzo przyciąga dusze, które spragnione życia po prostu je zjadają, jeżeli takowe dostanie się do ich świata. Zostałaby z ciebie ta martwa, nieczynna połowa i, jasno rzecz ujmując, byłabyś prawdziwie nieżywa. Zapewne też chcesz wiedzieć czym jest, tak zwany, parter dusz, chyba, że nie chcesz, co i tak zignoruję. Dusze z głębin, dusze głębinowe to najbardziej zapomniane, znienawidzone niematerialne byty. Zatrzymują się w parterze dusz tuż pod pokrywą ziemi, by móc otwierać przejścia i łapać nieszczęśników. Dlatego jest tak dużo zaginionych ludzi, których nigdy nieodnaleziono. – Kobieta owijała rękę bandażem nasączonym w tymiankowym olejku o silnym zapachu tymolowym. Nie zwróciła uwagi czy dziewczyna nadąża za przedstawianymi informacjami. Uznała, że milcząc zgadza się ze słowami i zabrała się za gaszenie rozpalonych kadzidełek.

   - To skomplikowane – stwierdziła blondynka, próbując nikle się uśmiechnąć z politowaniem do siebie. Wszystko powróciło do normy, jeżeli takie życie uchodziło za normalne. Wzrok wyostrzył się, słuch porzucił brzęczenie, zmysł zapachu swobodnie zaczął rozpoznawać wonie i nerwy odezwały się chronicznym bólem. Augustyn nie był wylewny, dlaczego nie mógł powiedzieć mi tego wcześniej? – A to ? – Wskazała sprawną ręką na pozostawione przedmioty; kamyczki i ostygłe z żaru szpikulce.

   - Dusze potrafią wchłaniać się w żywe części i próbować je przejąć, a więc i opętania przez rzekome demony to ich sprawa – zaczęła równie obojętnym głosem, choć nic nie wskazywało na to, by kierowała się negatywnymi uczuciami wobec blondynki. Po prostu taka jest zimna jak Augustyn. Oni chyba nie znają się na dobrym podejściu do... – Kiedy są wyrwane ze swojego wymiaru, materializują się do postaci różnych rzeczy zablokowanych w ciele. W tym przypadku często stają się zwykłymi kawałkami węgla lub zastygłej lawy, co świadczy o głębinowym pochodzeniu.

     Kobieta pozbierała do skórzanego woreczka wspomniane wcześniej przedmioty mówiąc szeptem do mężczyzny i gestem ręki pozwalając mu odejść. Zatrzaśnięte drzwi wyrwały błękitnooką z zamyślenia, policzki zaczerwieniły się i poczuła palący wstyd w okolicach mostka. Przyłapała się na rozmyślaniu o ojcu, na rozpamiętywaniu lat spędzonych z nim, na opłakiwaniu jego zniknięcia. Jakże bardzo kochać go musiałam. Stwierdziła z poruszonym żalem sercem. Kochać na tyle, by ufać obcej osobie i wyjechać daleko. Kochać, by zgodzić się nieświadomie na zabranie w inny świat. Kogo ja oszukuję? Nigdy go nie znienawidziłam, wmówiłam to sobie perfidnie, a oddałabym wszystko, żeby go spotkać.

   - A co… – urwała, kiedy zabrakło jej tchu. Zdławiony płacz przełknęła z trudem, nie chciała rozklejać się w takim momencie. Zarysowane łzami oczy nie uroniły ani jednej kropli słabości, wbiły się w blat stołu. – A co z moją skórą?

   - Ingerencja zmaterializowanych dusz jest nadal silna, nawet po zmianie w miarę niegroźne kamienie. U ciebie spowodowały zgnicie większej części tkanki, dlatego musieliśmy wyciąć ją, by zrobić miejsce dla nowej. – Pomogła wstać nastolatce rozregulowanej w działaniu. Emocje tworzyły się i umierały w niej, formułując gruzowisko afektów i upośledzając normalne funkcjonowanie. Stwór siedzący w niej milczał od czasu wydarzenia w domu ciotki i wuja. Uśpiony, a może zadowolony niezrównoważonym kroczeniem dziewczyny w paszcze obłędu?  

   - Zrozumiałam, że odrośnie – powiedziała niby rozbawiona, niby śmiertelnie poważna, jakby nie do końca zdająca sobie sprawę z autentyczności wydarzeń dziejących się wokół niej. Nieustannie widział otoczenie jako teatr, w którym brała czynny udział, w przedstawieniach dla nieznanych.

   - Ależ to właśnie mówiłam – rzuciła zdezorientowana na co twarz blondynki spowiła się w zdziwieniu. Ocuć się z ludzkości tak nakazał Augustyn. Ocuć się, bo już nie ma powrotu. – Ty naprawdę nie masz o niczym pojęcia? Trzeba uczyć się od podstaw. Nie będzie łatwo.

     Owinięta bandażami ręka zwisała wzdłuż idącego ciała dziewczyny, przesuwającego się automatycznymi ruchami, prawie że bez woli. Hotel oprócz widzianego uprzednio przez dziewczynę pomieszczenia, miał jeszcze kilka odizolowanych przed gośćmi miejsc dziwnego użytku, o których raczej słyszeć nie chciała i nie zamierzała pytać. Ukryte drzwi w schowku na detergenty i miotły wyprowadziły ją na korytarz przeznaczony specjalnie dla takich jak ona zwanych wyjątkowymi, po prostu dla półmartwych stworzeń. Kilkupiętrowe prawe skrzydło wyglądem odbiegało od części przeznaczonej wyłącznie dla ludzi. Utrzymane w nietypowej atmosferze mieszanki religii, wierzeń i kultury różnych państw, z których wywodzili się półmartwi, zasłaniało się wręcz magiczną mgiełką tysięcy żywych bogów i zamieszkałych istot obdarzonych niezwykłym darem, przedstawiających własny punkt wiary w życie i to, co poza nim. Zderzenie różnorodności wymazało wszystkie różnice, jakie ludzie stawiali między sobą i pokazało, jak rzekomo odmienne wizje, mogły idealnie współgrać we wspólnym kuble dziwności. Niestety i ten świat harmonii nie został pozbawiony wojennych ścieżek, nie wyzbył się słabości, jaką była władza, doprowadzająca do upadku wielu.

     Parter, drugie i trzecie piętro alokowane były wyłącznie na pokoje dla gości. Na czwartym poziomie hotelu rozwijała się przestronna sala balowa utworzona w celu świętowania tych szczególnych dni, a tuż za nią sala jadalna przeznaczona dla ważnych półmartwych przedstawicieli rasy kotów i innych zwierzęcych rewenantów. Piąte piętro było miejscem sali obradowej i prywatnych pomieszczeń właścicieli hotelu strzeżonych przez rysio podobne stworzenia o ludzkiej posturze. Parter stał się dla Brooklynne kryjówką przed całym uczłowieczałym światem, z którego przybyła. Wyrwała się z rąk spalinowych potworów, a tutaj czuła się dobrze. Nieznana kobieta prowadziła ją przed siebie prosto malowniczym korytarzem wypełnionym barwnymi postaciami nieludzkich istot. Wodziła wzrokiem w każdą możliwą stronę łaknąc obrazu rysującego się budynku tętniącego pół życiem prawdziwej egzystencji. Nadal w amoku po przeprowadzonym zabiegu odbierała wszystko ze zdwojoną siłą, wszystko w oczach dziewczyny wydawało się dobre i wzmacniało się w przyjemnych barwach. Ta iluzja jej umysłu utwierdzała ją w kłamliwym przekonaniu, że znalazła się w raju, a nowe ciało było niemal doskonałym anielskim wcieleniem.

     Przechodząc obok jednego z pokoi, którego drzwi ostentacyjnie otwarte odsłaniały wnętrze, ukazały rozłożone na bordowym dywanie piękne i ogromne, wręcz nadnaturalnie białe tygrysy o rozmytych pasach, jakby smugach rozlanej farby. Skupione wokół parującego kotła ułożonego na ledwo tlącym się drewnie przeplatanym szarymi kamieniami, otoczonym czterema deskami tworzącymi kwadrat dla tej konstrukcji i osłonę zdradzieckiego ognia. Dziewczyna przystanęła mimowolnie zapatrując się na czar ukryty w dzikich gestach i cichych kocich porykach. Budziło to w niej grozę, w końcu bez bezpiecznych krat przed sobą widziała wolne, drapieżne zwierzęta.

   - Chodź – zawróciła po nią kobieta i pociągnęła zdecydowanym ruchem z lekką irytacją na skupionej chłodem myśli twarzy. Silne szarpnięcie zawróciło w głowie blondynce, wyrywając z uścisku pochłaniającej ją atmosfery mistycyzmu. – Oni nie lubią jak się ich obserwuje. Każdy ma tutaj własną prywatność, nawet jeżeli drzwi nie są zamknięte.

   - Oni? – mruknęła zdziwiona przywracając obraz tygrysów skupionych w ciepłej mgiełce parującej rytmicznie z kotła. – Właściwie, co robili?

   - Pielęgnują żywą część ciała – odpowiedziała kobieta ciągnąc ją wzwyż po schodach z białego marmuru. – Woda jest życiem  i każdy z nas jej potrzebuje. To kąpiel parowa tylko w taki sposób jesteśmy w stanie przyjąć czysta wodę nie związana z niczym. 

   - Myślałam, że ten świat dotyczy tylko ludzi – stwierdziła, chwytając się za platynową poręcz. Kobieta nie odpowiedziała nic, przewróciła oczami w bezsilnym geście, słysząc i widząc niedostosowanie błękitnookiej do panujących w hotelu warunków.

     Przespała resztę nocy kamiennym snem przywierającym ją silnie do łożą, sztywniejąc obawami. Rano wybudziła się wypoczęta, jakby odcięto jej parę kilogramów poplątanych myśli i bulgoczących w ustach pytań, podając wyczekiwaną dawkę łzawej wolności. Nieustannie czuła zakłopotanie, mdłości, jakby wirowała na diabelskim młynie bez opamiętania, bez możliwości wydostania się na stały ląd. Chodziła otępiała rozglądając się w okrężnym wokół osi ruchu ciała. Lustrzany pokój, to w nim aktualnie mieszkała za drzwiami o numerze sześćdziesiąt na trzecim piętrze półmartwego hotelu. Nazwa pomieszczenia adekwatnie została nadana, bowiem odbijające obraz zwierciadła powlekały sufit i całą długość ściany od strony łoża z baldachimem. Pokój dla narcyza. Stwierdziła, powracając do mieszanych uczuć. Amok zeszłej nocy odszedł, przyciągnął na swoje miejsce to zagubione, drzemiące wewnątrz dziecię odepchnięte przez woń kadzidełek. To prawda, to pieprzona prawda. A łudziłam się jeszcze, że śnię, że chodzę miastami koszmarów i czuję wszystko, bo jawa próbuje mnie obudzić. Łudziłam się, że otworze oczy w moim pokoju na Whitehouse Road bez znajomych, bez rodziców, bez zbędnego ciężaru. Czy to nie było lepsze? Zastygły stwór poruszył się w trzewiach. Zgadzał się z teorią jasnowłosej, radował, że odkryła swoja nieprzynależność tutaj.

     W tym pokoju pierwszy raz zobaczyła dokładną siebie w formie wykraczającej poza linię dobrego smaku jaki preferowała. Obrzydzenie wypięło się na policzkach z oczu wybił blask odrazy do przebywania w półmartwym pudle. Wydawało się, że dwa dni temu polubiła sprawne fizycznie i odcięte od ludzkich słabości ciało, awersja szybko zastępowała krótkotrwałe fale euforii wgniatając do środka. Pierwszy raz  dojrzała wyraźną zmianę w swoim wyglądzie, co potwierdziło skryte lęki, nie wzbudziwszy w dziewczynie niepokoju. Utraciła błękit swych tęczówek na rzecz głębokiej diamentowej zieleni przeciętej coraz śmielej zataczającym koło nitkowatym stworem na prawej gałce. Zmiana koloru wydawała się najnormalniejsza rzeczą jaką napotkała na trudnej drodze. Coś we mnie przejmuje kontrolę. Westchnęła ze smutkiem i mocno ścisnęła w dłonie, poddając się usypiającemu wewnątrz nieproszonemu towarzyszowi. Czy tak ma być? Czy mam przestać być sobą?

     Wczorajszej rozkwitłej w pełni nocy padła na łoże w egipskich ciemnościach ignorując to, gdzie się znajduje, było jej wszystko jedno, chciała tylko zasnąć i uwolnić się od trwóg pełznących za nią. Tego ranka przyjrzała się dokładniej lokum, obawiając się wyjść na zewnątrz, na korytarz prawie martwych osób. Królewskie wnętrze sugerowało, że pokój wynajmowany był godnym tego gościom, chwalącym sobie spokój trzeciego piętra i ubocze ulokowanego pomieszczenia. Zdawała sobie sprawę, że do ważnych osób nie należała, że chcieli ją tym sposobem ukryć przed oczami ciekawskich. Być może obawiali się głupoty ze strony Brooklynne nie ogarniającej zasad nowego świata. Wszystko jedno…

     W akcie zamyślenia przypadkowo sięgnęła po tom grubiej książki leżącej na komodzie przysłaniającej fresk tuż obok drzwi. Obcy język nawet nie rzucił się w oczy jasnowłosej, otworzyła ją chcąc przeglądnąć dla samego czynu, dla samego ruszania dłonią odganiającego złe moce wiszące nad głową. Wzrokiem wertowała zdania, chociaż nie wyłapywała żadnych liter, po prostu jakby oglądała obrazki– tylko patrzyła na ślimaczy ruch pisma.  

   - Ostatni lokator zapewne zapomniał – oznajmiła pogodnym głosem kobieta, która towarzyszyła jej w ukrytym pokoju. Wyrywała blondynkę z matni i zwabiła na siebie jej nowy koloru wzroku. Kobieta przedstawiała się inaczej niż podczas oczyszczania ręki, reprezentowała mniejszą obojętność i chłód, a większe zrozumienie dla starganej wydarzeniami dziewczyny. – Ripley.

     Weszła do pokoju wystawiając rękę w tak znanym dziewczynie ludzkim geście witania się. Nieznajoma długo oczekiwała rewanżu, bowiem zielonooka nieufnie spoglądała jej na dłonie, szukając zagrożenia widniejącego na nieskazitelnej nawierzchni skóry. Wahającym się ruchem powiodła ostatecznie w stronę ręki kobiety i uścisnęła ją delikatnie odrywając się szybko od dłoni półmartwej ze strachem w oczach, z przeświadczeniem na ustach, że zrobiła coś złego.

   - Brook… – próbowałaby powiedzieć swoje imię, ale kobieta szybko wtrąciła się jej w zdanie. 

   - Wiem kim jesteś – wyjaśniła pośpiesznie zmieszana sytuacją. Sama nie wiedziała w jaki sposób nawiązać kontakt z płochliwym stworzeniem, jakim była dziewczyna. Próbowała naprawić wczorajszy błąd chłodnego nastawienia wobec zielonookiej, który samoistnie wychodził z ciała i gestów, słów i myśli. Nie mogła ukryć niezadowolenia bluzgającego w psychice, kiedy Augustyn oświadczył jej, że nowo narodzona nie ma gdzie się podziać, a nalegający kuzyn nie dawał spokoju wywierając presję i negatywnie nastawiając do nieznanej jeszcze blondynki.

     Emanująca niezwykłą energią ukrytą pod maską ogromnego zobowiązania, dumy i nadmiernej powagi. Nasycona pozytywną mocą pulsującą ze zgrabnego ciała, oblepioną powierzchnią niby złej panny miotającej gniewnym spojrzeniem. Stwarzała wokół siebie pozory i dla różnych osób inaczej się ujawniała; raz dobra, raz niegodziwa. Nie było żal kobiecie, że ktoś mógł nie polubić jej wnętrza. Dla dobra siebie wolała skrywać prawdę o sobie opiekuńczej i martwiącej się zanadto o losy bliskich osób, to największa słabość Ripley. Jednakże tliła się w niej siła, tłamszona przez myśli kobiety, siła zdolna rozwinąć w niej umysł mordercy.

     Miała pełne, niejasne w intencjach spojrzenie wypełnione czystym złotym blaskiem włókien. Podobne tęczówki o wręcz zakazanym połysku napotkała już wcześniej na niedalekiej londyńskiej ulicy, jakiś nieokreślony czas temu. Jak wtedy, tak dzisiaj przeczuwała, że przybycie tutaj miało swój głęboki cel, dalszy ciąg rozpoczętej w Phoenix gry. I na nowo zrodziło się to uczucie znajomości czegoś nieodkrytego dotąd przez dziewczynę, znajomości sytuacji świeżo poznanej, przeświadczenie że zmierza po śmierć. Brooklynne zakleszczyła się w domysłach doglądając postaci Ripley, przekazującej tomy książek kociemu lokajowi. Włosy kobiety sięgające ramion, perfekcyjnie przycięte jak jedna masa falowały przy powabnych ruchach, rozsiewając ciemny połysk. Czarny kolor przy silniejszych promieniach słońca z okna lustrzanego pokoju mienił się na ciemnofioletowo, jakby przezroczystą mgiełką szalu pokrywającą ciemność włosów. Piękna owalna twarz osadzona na smuklej szyi, zwróciła się w stronę blondynki, rozciągając pełne usta w charakterystyczny uśmiech. Nazbyt długie kły zalśniły złowrogo świetlistą bielą.

  - Przejdziemy się – rzuciła tonem niewyrażającym zgody na żaden sprzeciw. W mniej obojętnej aurze, skąpana w strugach iskrzących się dobrotliwości, zamazywała błędne wyobrażenie blondynki. Przekonywała powolnie, odbudowując zagniecioną przy pierwszym spotkaniu nikłą więź. Chyba nie jest taka zła?

     Wytaszczyła dziewczynę z przytulnego zamknięcia prowadząc znanym korytarzem, ale kierując ją w nieznane miejsce odosobnionej części hotelu. Brooklynne otumaniona nieco szokiem, który dopiero co spłynął w głąb jej ciała, wcześniej zastygły w umyśle, przeszywała wzrokiem otoczenie bojąc się przeraźliwie inności, piękna i nieznanego przybliżającego się do niej, i zamykającego blondynkę w sidłach krępujących resztki człowieczeństwa. Nie należę tutaj, nie należę. Powtarzała panicznie w myślach wyobrażając sobie, że ucieka daleko, że jest poza zasięgiem zwierzęcych spojrzeń. Chciałaby zawisnąć w przestworzach i dryfować z siłą wiatru między kłębami pierzastych chmur, chciała być aniołem, o którym myślała, że jest wczoraj, ale amok minął i zdarł nieprawdziwe kolory. Znowu otaczała ją szarość zmęczonej psychiki.

   - Też taka będę? – Zapytała od niechcenia, zapytała wywalając z siebie ciszę nie czekając nieubłagalnie na odpowiedź. Obserwując mijane istoty rozpoznała harmonię grającą na postaciach półmartwych. Dostrzegła niezwykły układ naturalnej urody majestatycznie władającej zwiewnymi ciałami. To wspaniałe, mogłoby się wydawać, jednak Brooklynne odbierała to w negatywnych, zniekształconych konturach. – Każdy taki jest? Przebrzydle idealny… - Mruknęła z kpiną rażącą, kroczącą obok kobietę. Mięśnie i kości przesunęły się pod ciałem ciemnowłosej wypiętrzając drapieżne rysy.    

   - Śmierć jest piękna – rzekła stłumionym od goryczy głosem. Postępowanie dziewczyny wytrącało z prostego biegu równowagę złotookiej, ale opanowała wierzgające gniewem wnętrzem. To jeszcze człowiek, marny, pyszny, zadufany człowiek. Przekonała siebie. – Całe ciało wraz ze śmiercią przestawia się na nowy tryb. To jak zrzucanie skóry starej i brzydkiej, by przybrać nowa tę długowieczną. – oznajmiła

   - Długowieczne? – mruknęła zdziwiona, znudzona, stłumiona lękiem, wciąż grała w tym teatrze, w przedstawieniu o nieludzkich stworach coraz realnie odbijającym się palącymi znakami na skórze. Przełknęła ślinę, krzycząc wewnątrz pustego futerału swej duszy uleciałej pewnej gwiezdnej nocy. Jeżeli nie chcę żyć wiecznie…

     Ripley oplotła dziewczynę współczującym wzrokiem. W niespodziewany sposób rozumiała rozdarcie jasnowłosej pomiędzy dwa ciągnące ją do siebie wymiary. Czuła odór walki rozgrywającej się w umyśle blondynki, czuła narastające uczucie zniewolenia przez zagęszczającą się rzeczywistość. Jakieś sprzeczne słowa pojawiały się między wiązaniami odrębnych emocji, słowa nagminnie mówiące zielonookiej, że powinna unieść się w stronę nieba na zawsze. Nie zdołała rozróżnić czy to z intencji dziewczyny, czy duszy, którą gościła w ciele. Dusze nie są takie, czyżby ta nienawidziła ją bardzo?

    - Wiesz, porównanie do zrzucania skóry jest trafne – zaczęła niechętnie, tłumiąc pragnienia o pozostawieniu dziewczyny na pastwę losu. Wiedziała, że ten sposób myślenia nie przystawał półmartwych, nie cechowało ich porzucanie istot z własnego gatunku, ale Ripley miała już dość martwienia się o innych. Brakowało czasu kobiecie na swoje troski. - Po śmierci odrzucasz całkowicie ludzką warstwę, wszystkie jej słabości, podatność na choroby i starzenie. Tracisz pół duszy, w którą przelewa się cała ludzkość. A to współgra z drugą twoją połową ukrytą we wnętrzu, którą zdobywasz, jako niematerialną duszę, i która materializuje się w tobie na twój nowy wzór, wpasowując w ciebie, przelewając twoje dane na swoją powłokę. Wzbogaca cię o brakujące ogniowo, to dusza z zaświatów, która przełamała barierę i nadaje ci tę wyjątkowość, tę znikomą nieśmiertelność.

     We mnie, we mnie. Powtarzała w myślach, zahipnotyzowana słowami kobiety przymrużając oczy, gdy światło słońca rozłożyło skrzydła promieni, kiedy wyszły na teren hotelu naprzeciwko Tamizy. Plac dla gości okrywał się kamiennym dywanem z ławkami graniczącymi z soczyście zieloną trawą i skupiskami kwiatów w marmurowych donicach zagrzebanych w ziemi. Na środku stała fontanna ze stojącym na dwóch łapach tygrysem o otwartej paszczy mocnych szczęk. Motyw tygrysa wielokrotnie przewinął się przed strapionym wzrokiem dziewczyny, lecz nie zastanawiała się nad tym, dlaczego akurat ten drapieżny kot? Czy to ma jakieś znaczenie? To nie ma żadnego znaczenia, bo coś jest we mnie. Miałam rację, wiedziałam to… Ten stwór niechciany, który sam nie chce mnie, dzieli ze mną ciało. Ironia losu.

   - Pamiętasz jak wczoraj pytałaś się, czy zwierzęta mogą być półmartwymi? – zapytała niepewnie. Dziewczyna wpadła w dziwny nastrój. Chłonęła słowa i nie dziwiła się im, ignorowała, może nie zdawała sprawy. Ripley uznała, że to najlepszy czas na wyjaśnienia. – Z jednej strony mogą, ale to nie jest samodzielne, wiąże się to z dzieleniem ciała przez duszę. Widzisz, śmierć uaktywnia w nas całą sekwencje dawno zapomnianych czy wyewoluowanych genów, które potrafią przybrać pewne odpowiednie kształty. Formułują nas na postać duszy, która postanowiła w nas zamieszkać i ma to związek z genem śmierci, w którym zakodowany jest zapach. Każdy rodzaj ducha ma swój zapach tak właśnie dusze trafiają do nas i wiedzą, że to u nas mogą się reinkarnować tym samym wracając nas do życia.

   - Reinkarnacja, tak… - rzekła podejrzliwie dziewczyna nie siadając na ławce, co uczyniła ciemnowłosa kobieta. Postanowiła stać w odległości dwóch kroków od Ripley i obserwować z bezpiecznej pozycji dzikość w oczach złotookiej. – Wiem, co to reinkarnacja. To nie wygląda tak, na pewno nie.

   - W przybliżeniu owszem, ale biorąc pewne aspekty jest łudząco podobna - oznajmiła posyłając jej niezadowolone spojrzenie, że lekceważy wszystkie słowa. Nie, miałam być miła, ale ona jest tak ślepo zapatrzona. Jestem zmęczona tym. Jęczała w myślach. – Powiedzmy, że ta reinkarnacja nie jest stała, a czasowa. Możesz to kontrolować, możesz być sobą i stać się za chwilę reinkarnacją i ponownie wrócić do własnego ja. To dzięki dzieleniu dusz masz taką możliwość, masz możliwość nadal bycia sobą.

   - Nie, nie i koniec, nie będzie żadnych reinkarnacji! – zaprotestowała zielonooka, nie przyjmując do świadomości obrazu zwierzęcia tkwiącego w niej. Lękała się. Zwróciła się plecami do kobiety zamierzając odejść w bliżej nieokreślone gdzieś. Za dużo jak na nią nowo powstałą, za wiele dziwnych nowin o tym kim jest, co potrafi, a kim przestała być po kres długowiecznego życia. Przez moment wydawało się blondynce, że żołądek zbiera się na wymioty, miotając skurczami lżejszymi niż tamtego wieczora na Whithouse Road, choć wystarczająco drażniącymi zmysły. Skuliła się z głuchym jękiem, chyląc się wyraźnie ku ziemi, Ripley zmierzyła ją wystraszonym wzrokiem, lecz nie ruszyła, żeby pomóc dziewczynie. Nastolatka kucnęła zwijając się w kłębek podrażnionych zakończeń nerwów, zaciskając panicznie oczy, wyciskając żyły na czole, szyi i rękach. Złotooka drgnęła, nie podobało się jej zachowanie ciała jasnowłosej. Serce zawirowało kobiecie poderwane przez plus strachu. Oddychała głęboko nadal nic nie czyniąc. To nie moja sprawa, sama musi radzić sobie ze sobą, nie mogę interweniować. Augustynie, wybacz jeżeli coś się jej stanie, ale to nie moja sprawa.

     Brooklynne szybko zorientowała się, że to uczucie przewracania znowu nie należało ruchów jej organizmu. To stwór zdenerwowany uniesieniem się Brooklynne przypomniał o swoim istnieniu rozciągając się w środku, jakby próbował ubrać się w skórę dziewczyny. Świdrujący ból w trzewiach dawał wrażenie wypychania czegoś na zewnątrz. Zapała się za brzuch, gdzie wyraźnie czuła odcisk kształtu, przypominającego dłoń wybrzuszająca skórę. Wzdrygnęła się i pobladła na twarzy od uczucia ciągnięcia wnętrzności za sobą, za ręką stwora siejącego cierpienie. Jasnowłosa przycisnęła silniej dłoń do dłoni próbując wepchnąć do środka karcącego ją gościa, usiłując wstań na równe nogi. Obca kończyna wysyłając zjawiskowe ciepło, zacisnęła się mocno i niespodziewanie haratając skórę dziewczyny ostrymi, zwierzęcymi pazurami. Syknęła, gdy dłoń ozdobiły trzy podłużne krwawe krechy, chociaż na brzuchu nie znajdowała się żadna rysa. Niewdzięczna dusza straciła siły, wchłonęła się do miejsca w trzewiach, gdzie mieszkała i tylko groźne bulgotanie rozlało się tuż nad pępkiem Opadła na ławkę dysząc szaleńczo, wzrok wbiła w dal malującego się na horyzoncie Londynu. Z ręki sączyła się wolno krew. Czuje się jakbym była opętana, jakbym nie miała prawa głosu. To zabiera mi siłę, tak nie można żyć. Bogowie, którzy słyszycie mnie, zabierzcie mnie stąd…

  - Uspokój się i przyjmij to do świadomości. Koniec zabawy w człowieka, skończyłaś już tamten etap – mruknęła kobieta z pozoru opanowana, ale nachodzona myślami niedowierzania. Przeraziła się tym widokiem i spustoszeniem jakie siać mogła dusza. Po raz pierwszy zobaczyła atak jednej połowy na drugą połowę w dramatycznej walce dwóch sprzecznych bytów wewnątrz osoby tracącej na tym wiele. Ten niecodzienny widok uświadomił Ripley jak trzeba było dbać o zwierzęcą część, aby mogła żyć w wiecznym spokoju.

  - Wspominałaś coś o długowieczności – przypomniała Brooklynne bezbarwnym głosem pusto wlepiając zielony wzrok w słonecznie zarysowane niebo. Zmęczenie utrzymywało się z podobnym nasileniem, oczy pragnęły zasłonić się powiekami, lecz umysł ożywiony trzymał trzeźwą acz nieobecną postawę ciała i twarzy. Ripley zamilkła na moment, żałując nastolatki. Zrozumiała jakie mylne miała o niej wrażenie, zrozumiała jak nie łatwo przychodziło dziewczynie pojąć co dzieje się wokół niej, kiedy dusza mająca uleczyć jej ludzkie ciało, starała się unicestwić ją w perfidny sposób odebrania zmysłów. Opamiętała się, potrząsając głową, wyrzucając pochmurne nastawienie.

  - Przelicza się długość życia formy ludzkiej razy rok życia półmartwego zawarty w latach ludzkich – zaczęła prostując sylwetkę spiętą minionym wydarzeniem. Oparła się o ławkę wzdychając, ocierając dłonią o dłoń w nerwowej aurze. – Forma ludzka to jakieś sto pięćdziesiąt lat życia, a jeden rok życia półmartwego to jakieś osiem lat życia człowieka. Czyli wychodzi nam mniej więcej tysiąc dwieście lat życia ludzkiego.

   - Trudno jest mi uwierzyć, że mam żyć tyle lat – rzekła tonem wyssanym z emocjonalnej barwy; pustym i szeleszczącym brakiem jakichkolwiek uczuć. Nie była jednak pozbawiona wszystkich afektów, wyciszyła się z nich na ten moment walki ze stworem i zapomniała jak uaktywnić ponownie czucie wrażeń. – Masz szansę zobaczyć tyle zmian, doczekać się upadków cywilizacji i narodzin nowych miast. Jak to jest? Czy można przyzwyczaić się do przemijania świata… do przemijania ludzi?

   - Pytasz mnie o rzeczy, które są mi obce – oznajmiła Ripley nie ukrywając braku znajomości tematu, braku współczucia wobec stworzeń innych niż półmartwi. – Wychowałam się wśród istot, które nigdy się nie starzały, nigdy nie umierały po prostu odchodziły, każąc o sobie zapomnieć. Dlatego zapominaliśmy, co mogliśmy innego zrobić, co mogłabyś ty zrobić? Taka jest dola ludzi rodzą się, aby umrzeć. Ciesz się tym, że masz szansę zobaczyć więcej niż oni.

   - Nie mogę – mruknęła, przenosząc na ciemnowłosą spłycony smutkiem wzrok zieleni, która utraciła nadzieję. – Nie potrafię, zawsze będę czuła się chorą osobą, zawsze… Dobra, chociaż nie będę słaba, powiedz mi coś o tych duszach. – Przetarła oczy, zagarnęła włosy za ucho, nogami poruszała do przodu i tyłu w dziecięcych ruchach.

   - Duchy, które podróżują po ziemi, przybierają postać zwierząt. Do końca nie wiadomo dlaczego, podobno ma to związek z tym, że zwierzęta pozbawione są barier z poprzedniego życia i łatwej duszom ludzkim pod taką postacią wrócić na ziemię, ale przez to trąca siebie, tracą swoje ludzkie myślenie, stają się zwierzętami. Umierając odcina się połowa duszy. Przekrojona część pozostawiona w ciele zmarłej osoby na swych końcach ma charakterystyczne wyżłobienia i tylko określona dusza zwierzęca jest w stanie dopasować się. To taka zgodność, jakby duchowe dopasowanie reinkarnowanego obcego bytu. A jak już mówiłam wcześniej po śmierci uaktywniają się geny i każdy z nas ma jakiś tam zapisany, kodujący określone zwierzę, ale tylko osoby z genem śmierci zdolne są do współpracy i połączenia z duszą zwierzęcą z zewnątrz. Wtedy dochodzi do złączenia i powstaje jedność, i formułuje się postać zwierzęcia od zawsze ukryta wewnątrz. To jest nieco skomplikowane i sami do dziś nie możemy rozszyfrować tego fenomenu, trzeba przyjąć pewne rzeczy bez roztrząsania się nad nimi. Tak jest i już, i nie da się tego jednoznacznie wytłumaczyć. Jest niewiele gatunków zwierząt, w które dusza po śmierci się zamienia. Dlatego wielu ludzi, którzy posiadają gen śmierci, nigdy nie zamienia się w półmartwego, bo nie mają niematerialnego odpowiednika. Chyba, że powstanie hybryda, a zdarza się to raz na setki półmartwych. Niestety półmartwi nie rodzą się za często, dlatego niewiele hybryd było dane nam ujrzeć. – wzruszyła ramionami kończąc wyczerpującą historię przemiany.

     Brooklynne uniosła brwi nie wyobrażając sobie, że droga do bycia półmartwym może mieć tyle zawiłych określeń, rozbieżnych dróg. Nie sądziła, że na świecie dusze reinkarnowanych ludzi biegają wolno niewidzialne dla świata. Nigdy nie pomyślałaby również, że wielu mogłoby stać się półmartwymi. To czysta biologia śmierci. Śmierci, która nie kończy się na umieraniu, cóż za złośliwość losu. Ale czy to naprawdę istnieje, czy to kara umysłu za lekceważenie ciotki i wkładu kobiety w wychowanie mnie? Czy to jakiś sposób pokutowania? Kreacja psychiki, która zrobiła ze mnie nieśmiertelnego potwora patrzącego na ludzi i ich ciągłe  przemijanie. Mój umysł, który wiedział, że boje się śmierci i ulatywania z czasem wpędził mnie w stan, gdzie będę obserwować to za każdym razem, jak w piekle, prawdziwym piekle przezywając co dzień ten sam ból i strach.

   - Nadal wątpisz? – Zauważyła Ripley wyczuwając silny zapach zmieszania i odrazy przekradającej się między półmartwymi. Brooklynne ciężko było ukrywać uczucia i nawet nie zaprzeczyła. Rozumiała, że zatajanie prawy nie miało sensu, to oszukiwanie rzeczywistości nie przybliżyłoby ją do tego półmartwego wymiaru. – Problem tkwi w tym, że zostałaś za późno zmieniona. Przyzwyczaiłaś się do bycia człowiekiem i myślisz jak on. Umownie mówi się, że dziecko gotowe do zmiany musi mieć dokładnie dziesięć lat, wtedy można poddać je śmierci, bo mózg jest w najlepszej fazie, a ciało najbardziej elastyczne i ducha w perfekcyjny sposób scala się z duszą. W innym wypadku mogą wystąpić komplikacje, chociaż nie słyszałam o takich. Im dłużej się zwleka tym mniejsza szansa, że dusza zostanie przyjęta. Z wiekiem traci się charakterystyczne sekwencje, wycierają się przez życie.

  - Miałam szczęście, jak widać – stwierdziła blondynka z mieszanym goryczą uśmiechem. To nie był powód do zadowolenia, przynajmniej nie dla jasnowłosej. – Ale nie jestem z tego dumna, wiesz… dla ciebie może wydać się to dziwne, dla mnie dziwne jest trzymanie w sobie czegoś obcego. Nie ma zrozumienia ani wybaczenia, bo to była moja decyzja ten przyjazd do Phoenix i nienawidzę za to siebie. Czuję się chorą osobą i obawiam się, że zawsze tak będzie. Jestem chora na życie, jakkolwiek to brzmi i skazana na oglądanie bliskich, którzy starzeją się i odchodzą na zawsze. Weszłam w tę grę chcąc spotkać ojca, ale go nie ma wśród żywych, wiesz jak się czuję? Oszukana… - Łzy bezsilnie wyplute przez kanaliki łzowe popłynęły gęsto w dół policzków drżących od zaciśniętych mięsni. Brooklynne poderwała się gwałtownie z ławki i zwróciła się w stronę hotelu, biegnąc oszalałym krokiem. Już nie dam rady być silną.

***

      Przestronna sala obradowa spowita w cieniu majaczącym wszędzie, gdzie jasność wpadająca z przysłoniętych bordowymi zasłonami okien, nie sięgała fałszywym blaskiem księżyca, wypełniała złudna pustka. Zgaszone żyrandole nie dawały upragnionego światła, więc półmrok zbliżającej się nocy, tańcował wokół samotnej postaci sztywno stojącej w wyprostowanej pozie, oddychającej znikomo. Wzrok tajemniczego przybysza padał na ławkę z placu za posagiem tygrysa, lustrując rozpływający się obraz zeszłego wydarzenia z poranka. Głowa mężczyzny opadła w dół, czując ciężar zaległy w niej, ciężar cichej porażki. Katem oka uchwycił przyciemnione wnętrze sali. Na środku rozciągał się owalny stół, skupiający wzdłuż granic blatu krzesła utrzymane w podobnym stylu, co ten z ukrytego podziemnego pomieszczenia, pachnące tym samym starym, kwiatowym zapachem przeszłości.

     Szeroka dłoń Augustyna opierała się o szybę wyczekując pewnej bliskiej jego planom osoby. Upłynęło parę niewartych minut i zjawił się ciemnowłosy chłopak o złotych oczach intensywniejszych od tęczówek należących do Ripley. Przelał spojrzenie na postać mężczyzny, zbliżając się do niego w milczeniu z brutalnością wyrysowaną na twarzy. Augustyn nieustannie nieobecny w swoim ciele i umyśle nie zwrócił uwagi na przybyłego kota. Myśli zakrzątały cały jego organizm, ale zebrał się w sobie i nie spoglądając na złotookiego, zaczął mówić:

   - Zabierzesz Brooklynne do Karmazyna – oznajmił pustym wręcz bezbarwnie brzmiącym głosem o posępnej barwie. Tak niepodobnym do niego, tak prawdziwie zmartwionym. Chłopak przytaknął głową na znak zgody. Nie mógł mu się sprzeciwić, nie jemu. – Poprosisz go o pomoc przy fałszywej śmierci i przekażesz ten list. A teraz pozwól, że usiądę.

   - Plan nie idzie jak trzeba? – zapytał, odprowadzając Alchemille wzrokiem, zasiadającego na pobliskim krześle. Niewiele wiedział o intencjach kierujących tajemniczym półmartwym, ale to temu skrytemu mężczyźnie ufał bardzo i pragną pomóc dziwnookiemu w próbie odtworzenia dawnej wielkości, przynajmniej tyle raczył wyjawić mu Augustyn. Zobowiązanie i presja kierowały młodym i walecznym kotem, a zaślepienie honorem czyniły niezwyciężonego wojownika w szeregach mężczyzny.

   - Na ten czas ciężko powiedzieć – oznajmił głosem wskazującym zmęczenie. Dłonią przysłonił zamknięte oczy, palcami masował łupiące bólem skronie. – Bądź ostoją dla Brooklynne, wydajesz się być jedyną osobą mogąca złagodzić to, co dzieje się w niej.

   - Zrobię co każesz – oznajmił bez cienia wątpliwości złotooki osobnik.