Rozdział II: Narodziny cz. 1

Niespodzianka mglistego świtu

W tym świecie pada cichy deszcz

Wszystko jest zimne, nie ocalisz mnie

Czarne skrzydła żalu niosą mnie

Pójdź ze mną poprzez ciemność

Ku wschodzącemu słońcu

W końcu, nadszedł poranek - I ukrył łzy

W końcu, nadszedł poranek - I zerwał kajdany

Dark The Suns - The Dead End

       Październik 1999, Oksford, Anglia

      Dom przy Whitehouse Road przyzwyczaił się do stanu, w którym tkwił, przeszło od pół roku. Bezlitosna świadomość i poczucie wszechogarniającej niemocy, z którą nic nie dało się zrobić, buszowało między prostymi korytarzami dwupiętrowej budowli. Matild koczowała przy oknie i z kubkiem gorącej herbaty, wyczekiwała przybycia męża. Jeszcze niespełna sześć miesięcy temu, zmysły kobiety, wypatrywały dodatkowo, zbliżającej się z lewej strony uliczki siostrzenicy. Córki swojej młodszej siostry Kataliny, niesfornej Brooklynne Király. Co z się stało z nastolatką, że angielski dom, pozbawiony został jej duszy? Tajemnica ciemniejąca z dniami i tygodniami, stanowiła barierę trudną do przeskoczenia, kiedy brak poszlak, zatrzymał poszukiwania w martwym punkcie. Pewnego dnia dziewczyna zniknęła, nie wróciła ze szkoły, chociaż siedziała tam przez pierwsze trzy lekcje, jak donieśli nauczyciele i uczniowie. Nie mówiąc nic nikomu, dokąd się udaje, opuściła mury placówki. Praktycznie brak jakichkolwiek przyjaciół utrudniał śledztwo z przyczyn naturalnych - znikomych informacji o upodobaniach blondynki, posiadanych przez otoczenie i policję. Dziewczyna wyobcowana ze szkolnego społeczeństwa stanowiła nie lada zagadkę. 

     Matild ze smutkiem kręciła głową, gdy przychodziło odpowiadać na proste pytania zadawane przez mundurowych. Czy zniknęło coś z pokoju dziewczyny? Milczała w bezradności, bowiem Brooklynne nie zwykła wpuszczać ciotki do swego zacisza, tworząc z miejsca fortecę sekretów osiemnastolatki. Oprócz wiadomych rzeczy, jak ciuchy, które wyparowały z szafy, rozpłynęła się torba podróżna, co pozwoliło wywnioskować, że nastolatka świadomie, spakowała swoje rzeczy i wymknęła się w niewiadome miejsce. Po tym krótkim śledztwie uznano zniknięcie blondynki za ucieczkę z domu.

      Adrew zatrzasnął drzwi zamaszystym ruchem i głośno odchrząknął, zalegającą w krtani chrypę. Ostatnio pogoda dała mu w kość, ale nie tak bardzo jak zrezygnowana Matild bezowocnie, wyczekująca powrotu małej smarkuli, którą określał tym mianem w dość pieszczotliwy acz negatywny sposób. Pobladł ze złości, kiedy kolejny raz ujrzał nieobecną, wypatrującą bezmyślnie, przy oknie żonę.

   - Nie wróci – powiedział bez cienia emocji, zbliżając się do niej, nie dawszy żadnego ciepłego gestu, czego potrzebowała, nie mówiąc o tym głośno.

   - Tobie łatwo przyszło się pogodzić – mruknęła zirytowana. Była kobietą, ale nigdy nie matką. Opieka nad Brooklynne pozwalała spełnić się po części w tej roli, której w naturalny sposób zaznać, nie mogła. Jako czterdziestopięcioletnia letnia kobieta zaprzestała się o to starać, chociaż próbowała przez wiele lat, bez widocznego skutku.

   - Życie musi toczyć się dalej, ciągłym opłakiwaniem nie przywrócę tej dziewczyny tutaj. Trzeba się z tym pogodzić! – Jego nerwy napięły się i wystrzeliły kąśliwym tonem. Tracił równowagę zmysłów, produkujących większe ilości słabych na emocje wodzów umysłu.

   - A co zrobisz, jeżeli ona jednak przyjdzie? – zapytała z nieukrytą nadzieją w drżących niebieskich oczach. – Powiesz jej, że zwątpiłeś, że z ulgą uznałeś, że zniknęła, że może nie żyje?

   - Tylko, że ona nie wróci, zrozum to wreszcie!

     I nastała mącąca spokojny dzień cisza, której nikt nie chciał między zakamarkami uszu. Siedziała tam dyktując strach, rozplątując więzy między małżeństwem.

     Napięcie między parą zacieśniło się i zaostrzyło wyraźnie, luzując nici porozumienia, odseparowując parę od siebie głęboką szczeliną nieporozumień. Matild pełna żalu do męża zaprzestała odzywać się do gburowatego mężczyzny zwyczajnie zadowolonego z braku nastolatki w domu. Kobieta znalazła pracę na pół etatu w przedszkolu, odświeżając swój zawód przedszkolanki i spełniając się w roli opiekunki, czego brakowało jej przez ostatnie sześć miesięcy. Po zniknięciu Brooklynne siedzenie w domu męczyło ją bardziej niż grzebanie się po łokcie w pracy, stąd wybrała taki sposób zajęcia wolnego czasu, zapychając go obowiązkami wobec dzieci.

     Popołudnie kończącego się października. Deszcz szarżował z siłą na okna, ciemne chmury groziły zimnem. Matild wciąż pogniewana na męża, zabrała się za porządku na strychu. Zaświeciła samotną żarówkę żałośnie, zwisającą ze spadzistego sufitu i z rękoma zatrzymanymi na biodrach, rozejrzała się po nostalgicznym wnętrzu. Kurz, pajęczyny i roztocza. Pomyślała, uśmiechając się pod nosem, zatrzymując wzrok na owalnym lustrze, zasłoniętym białym prześcieradłem. Przywiozła je do Anglii wraz z siostrą z domu rodzinnego, jako bliską pamiątkę po rodzinie, zabranej przez żniwo śmierci. Obydwie lubiły tę rzecz bardzo, sądziły nawet, jako nastoletnie dziewczyny, że upiększało ludzi, choć to one grzeszyły urodą.

     Podeszła do przedmiotu, zdarła z niego okrycie, nie spoglądając na siebie w pierwszej chwili odkrycia tafli. Lustro wiernie odbiło wygląd kobiety. Prezentowała się lepiej niż parę miesięcy temu. Spod oczu zniknęły ślady dużych sińców zmęczenia, twarz nabrała pełniejszego, owalnego kształtu, włosy ścięte do ramion w jasno orzechowym kolorze farby, układały się w drobne loki, niegdyś jeszcze całkiem wyleniałe od stresu. Małe usta w szczerym uśmiechu odbijały się w tafli lustra. Matild z początku doglądała jego zdobionych ram, przypominając sobie dzieciństwo na węgierskiej wsi. Dopiero później, odważyła się zerknąć na samą siebie. Jednak nieszczęśliwa. Zdała sobie sprawę, że życie u boku Anderwa, nie okazało się piękną bajką, jaką snuła za młodu. Przykra świadomość rozwiana została przez coś, co odbijało się w lustrze na drugim końcu strychu, coś co przykuło uwagę kobiety bardziej niż, upadające małżeństwo i chęć użalania się nad losem.

     Matild ostrożnym krokiem zbliżała się do człekokształtnego przedmiotu, zakrytego podobnym białym prześcieradłem. Jako pani domu dbająca o porządek i znająca większość rzeczy w budynku, zdziwiła się, zorientowawszy, że nie rozpoznaje tego, co kryło się pod płachtą bieli. Zdarła okrycie pewnym ruchem, skrępowana bojaźnią wewnątrz dygoczącej klatki piersiowej. Strach na wróble wypchany słomą i ubrany w czarny, nowy i na oko drogi garnitur, patrzył na nią guzikowymi oczami i nitkowym uśmiechem. Bez rąk i nóg, z samym torsem i głową przerażał wiszącymi bezwładnie rękawami i nogawkami, falującymi słabo. Matild nie przepadała za tymi kukłami, wręcz nosiła w sobie znamię lęku, drobnej fobii przed tymi szmacianymi postaciami o niepewnym ludzkim wyglądzie. Kobieta w pierwszych trzech sekundach oniemiała, lecz odnajdując wzrokiem karteczkę, wbitą szpilką w miejscu serca, zignorowała wróblowego stracha, poddając się podnieceniu, gładzącemu spieniony myślami umysł.

     Wyjechałam w poszukiwaniu ojca, nie szukajcie mnie. Tak brzmiała wiadomość, drgająca w dłoniach kobiety dyszącej od emocjonalnego zmęczenia. Niemalże rozpłakałaby się, gdyby nie radość, jaka w tym czasie, ogarnęła kobietę. Urodziła się w niej na nowo nadzieja, że dziewczyna być może, kiedyś wróci.   

***

     Maj 2000 roku, Phoenix, USA

     Sosnowy zapach rozbudził uśpione zmysły. Rozległ się łomot, rozchodzący po brzegach czaszki z mrowiącym uczuciem na skórze głowy. Narastający ból mknący nerwami do dolnych części ciała, cucił zesztywniałe kończyny, zamknięte w pozie śmierci przez dłuższy czas. Przeszła fala dreszczy i drgawek, gruchocący dźwięk wylągł się ze stawów zagonionych do zgięcia się w kąt prosty. Wolno, poprzedzana niezwykłą trudnością, zaczęła pracować klatka piersiowa. Wypompowane z powietrza płuca napełniły się z powrotem dozą odżywczego tlenu, utkwionego między szczelinami jej ciała, przesyconego duszącym zapachem rozkładu martwych roślin. Mięśnie spięły się i ruszyły skostniałymi dłońmi oraz prawie kamiennymi nogami, aż w końcu niespodziewanie otworzyły się przekrwione, wręcz przegniłe od popękanych żyłek oczy. Dźwięk rozlepiania się sklejonych krwią i oleistą cieczą trupiego jadu powiek, dotarł do uszu, przyzwyczajonych już do odbierania bodźców dźwiękowych.

      Zewsząd otaczała przebudzonego trupa ciemność, ograniczona przez drewniane ściany deskowego małego więzienia. Próbowała rozerwać usta w rozpaczliwym krzyku, ale i one zlepione ze sobą, nie dały się łatwo otworzyć, buntując się przeciwko rozkazom ciała. Wspomogła się zatem dłońmi, nad którymi z ciężkością zapanowała, walcząc by nie opadały nieposłusznie w dół. Bezwładne i nadal bez życiodajnego pulsu dotarły na brzegi sinych warg, i rozdarły je zimnymi, nieprzyjemnymi palcami. W dotyku obcymi wyraźnie martwymi, choć usilnie próbującymi, powrócić do naturalnej ciepłoty krwi. Syknęła z bólu, gdy powierzchnia skóry bezlitośnie się naruszyła i jałowa posoka, spłynęła kropelkami to do gardła, to na boki wzdłuż granic twarzy.

   - Pomocy! – Cichy głos brzmiący bardziej jak żałosne westchnienie, wytworzył się na strunach głosowych, które całkowicie zapomniały, do czego powinny służyć. Sama już nie wiedziała czy powiedziała to głośno, czy może tylko, rozległo się w pełnej brudów głowie.

     Naparła dłońmi na wieko, zapewne prowizorycznej trumny, bowiem z tym ciasna przestrzeń, skojarzyła się trupiej dziewczynie, czując ciężki odór ziemi w nozdrzach. Zadygotała zmumifikowanymi mięśniami, nie radząc sobie z siłą stawianą przez pokrywę nad sobą. I wcale nie wywołało to u niej drgań przerażenia, nie bała się pogrzebania, od co. Całkowicie zapomniała o uczuciach i emocjach, o tym, w czym to się wykorzystuje, tworzy czy wzbudza do działania. Taka opustoszała w środku, nie pojmowała swojej dość beznadziejnej sytuacji, zagrzebana półtora metra pod cmentarnym piachem. Jedynie ta wewnętrzna, narastająca potrzeba wyjścia i szukania wyjaśnienia, dodawała dziewczynie niewyobrażalnej siły.

     Pchała jeszcze intensywniej deski pachnące rodzącym się, nowym sosnowym lasem. Wspomogła się dodatkowo nogami, odzyskując nad nimi część prawowitej władzy w koślawej formie. Szorstkie drewno, wilgotne od wsiąkniętej w glebę wody, poczęło pękać od jednostajnego naporu i w kilku miejscach zaświtały szpary, wpuszczające do wnętrza garści czarnej, robaczywej ziemi. Uniosła się na tyle ile mogła, utrzymując z trudem kręgosłup w takiej na pół wygiętej pozie. Brzuch zaiskrzył bólem zupełnie oszołomiony, że potrafi się zginać, jednakże szybko, przystosował się do warunków i z łatwością mogła rękoma, wyrwać poluzowaną deskę. Postać dziewczyny zalała się nową porcją ciemnych drobinek zbitego, mokrego piasku nieprzyjemnie, opadającym na wrażliwa skórę.

     Niewielka dziura wpuszczała nikłe, słabe światło, jakby budzącego się poranka. Zahartowana faktem, że leży płytko pod ziemią, zwinnymi ruchami, niewątpliwie mało ludzkimi, spróbowała przecisnąć się przez owy otwór, tworząc kombinację pozycji istoty pozbawionej najdrobniejszej kości, wijąc się w wężowych ruchach jaszczura z kończynami. Wygrzebywała się z dołu, pracując wytrwale rękami nad rozkopywaniem grobowej posadzki, do niedawana domu jej snów. Z włosów trupiej panny opadały ostatnie grudy czarnego okrycia ziemi, kiedy powstała, niczym żywa śmierć w poranku powracających martwiaków. Rozejrzała się dookoła i ujrzawszy rozległy teren cmentarnej kopalni ciał, odetchnęła z ulgą, gdy panorama miejsca, okazała się opustoszała z żywych dusz i nie ujawniła się przed nieupoważnionymi prawdziwa natura zagrzebanej. Przeczucie gryzące ją od wewnątrz rozeszło się i myśli budzące strach, wyparowały przegonione przez rzeczywisty stan łagodnego poranka. Żadnych oprawców, żadnych osób, które chciałby mnie dobić. Jest dobrze. Przetarła twarz, wbijając połamane paznokcie w policzki. Znośny ból wprawił w większą pracę zastygły umysł. Ożywił przyćmione zmysły i nasunął kujące wyobrażenie.

   - To nie ja… – Nagły szept wydobył się z poszarpanych ust dziewczyny. Świadomość dotarła do niej w niespodziewanej minucie i rozniosła poukładaną psychikę. Ponownie stała się zrujnowanym trupem, zagrzebanym półtora metra pod osłoną tajemnicy.

     Kolejny raz rozejrzała się wokół tym razem w bardziej nerwowej aurze. Podczas gdy miejsce to nie wróciło wspomnień, choćby najmniejszego obrazu świadczącego o tym, że zna ten cmentarz i tę okolicę, zamarła z oddechem. Nic znajomego, głębia pustki widniała w zakładkach poszarpanej przeszłości. Brak pamięci napierał na strefę produkującą przerażenie, przebudowując siłę w niemoc. Brak pewności kim jest, stawiał kolumny, na których owy chorobliwy strach opierał się z triumfem. Chwyciła się za głowę, gładząc otwartą dłonią nawierzchnię czoła. Jedyne, co zarejestrowała przed tym długim sen, był właśnie ból, bijący z wnętrza czaszki, rozłupanej przez coś, czego obraz zatarł się po zamknięciu oczu.

   - Czy to jakiś żart! – mruknęła stanowczo, zwijając palce w grożące pięści, a wówczas uderzył w nią krzyk, jakby żywa istota zbudowana wyłącznie z marudzących słów, wyrosła przed nią i pędząc wściekle, uderzyła z impetem, rozchodząc się falami po środku niczego. Wrzaski solidnie ją objęły, dostając się do wariujących od głośności uszu, gdzie tragicznym krzykiem zaapelowały: Przyjdź do mnie… Co oznaczało to wezwanie, mogło być tylko domysłem dziewczyny, czekającym na zrealizowanie. Dobre zinterpretowanie źródła tegoż dźwięku i imponująca analiza danych podpowiedziała, w którą stronę powinna iść. To zdumiewające, jakże banalnie odkryła kryjówkę słów, lecz nie roztrząsała się nad tą mgiełką pewności sytuacji, pognała czym prędzej, rozprawić się z tym, który zgotował jej taki los.

      Przybyła do drewnianego domu za niespotykanym, przynajmniej dla siebie, miastem brudu. Dotychczas nigdy nie zetknęła się, z tak odbiegającym od znanej jej rzeczywistości miejscem, a przecież mało rzeczy, uchodziło za zaskakujące w oczach powstałej z grobu. Najbardziej zastanowiły ją dorożki, które napędzane na nieznaną moc, nie wykorzystywały już siły koni, jechały samodzielnie, kierowane kołem. Jakież to nieprzyjemne dla wzroku! Wzdrygnęła się, poczuwszy swąd smrodu, wydalanego przez metalową maszynę. Duszący zapach okazał się nowo zarejestrowaną wonią, wypchaną po brzegi toksycznymi substancjami. Ile mogłam spać, co się wydarzyło, gdzie w ogóle jestem? To mi nie wygląda na Walię. Kłębiące się niezrozumiałe słowa blokowały spokój, przybliżały do obłędu. One również trapiły, regenerujący się umysł niezdolny, do przyswajania tylu nieznanych zjawisk. Liczyła, że w tym domu, odnajdzie wszystkie odpowiedzi na tuzin niewyjaśnionych wydarzeń, na potok pytań, cieknących wściekle z ust.

      Wtargnęła, demonstracyjnie ukazując swoją osobę nikomu, bo nawet martwa dusza, nie raczyła przywitać ją, stojącą bojowo w progu. To nic. Pomyślała, wchodząc paroma krokami na piętro, głosząc swoje zjawienie skrzypiącymi tupnięciami. Mam cię! Płonącym złością wzrokiem, uchwyciła zakapturzoną postać, nieruchomą i zastygłą w dali korytarza z czterema zaryglowanymi drzwiami. Materiał szczelnie zakrywał sylwetkę tajemniczej osoby mierzącej prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Co do jednego była pewna, to mężczyzna z tytanowych kości, istota podobna do niej. Jego zapach dreptał wraz z ruchami powietrza, bawiąc się wokół martwej panny, knując intrygę.

   - Co ty sobie myślisz? – wydarła się, utrzymując bezpieczną odległość, ale cisza jaka ją przywitała, nieprzerwanie buszowała między nimi, zawisła w atmosferze napięcia, ściskając boleśnie. – Mów mi, kiedy jeszcze proszę grzecznie, co się stało, co to za chore miasto, gdzie jestem… Kim jestem?!

   - Nie za dużo chciałabyś wiedzieć, tak na raz? – Spokojny, melodyjny głos, podjudzał bardziej spięte nerwy dziewczyny, zamkniętej w postaci rozszalałego zwierzęcia. Zapłonęła ogniem z rozłupanych ze skorupy, niedojrzałych na drażnienie nerwów, gotowych do drapieżnego ataku.

   - Spróbuj jeszcze raz mnie pouczyć, co powinnam, a czego nie! Sama lepiej wiem ile mam wiedzieć na tym etapie przebudzenia. – Nadal silny ton przestał brzmieć krzykliwie, jak przed sekundami, choć pobrzmiewał obsesyjna agresją. Zrozumiała, że to nie słuszna droga dla rozpoczęcia rozmowy.

   - Dobrze – Nieznajomy wydał się niewzruszony zachowaniem panny. Zapewne przeczuwała taki obrót spraw, obrał inną taktykę z myślą, że dziewczyna łyknie ten sposób i pozwoli na krótką listę wyjaśnień. – Zaczniemy inaczej. Augustyn Alchemilla przed tobą, droga Brooklynne.

   - Kto? – zdziwienie natychmiastowo wypełzło na twarz dziewczyny. Nieświadomość nie uszczupliła czujności powstałej z grobu, chociaż własne imię, tworzyło jasnowłosej zagadkę, w stu procentach mogła zaprzeczyć. Tak akurat, w jej mniemaniu, nie nazywała się. Niespodziewanie, niczym nieproszone życzenie, odkryła własna nazwę. – O czym ty mówisz?! Liria do diabła, Liria jestem! I co mi zrobiłeś, że nie pamiętam nic!

   - Nie sądziłem, że to będzie możliwe – wydukał zdziwiony, uradowany i jednocześnie przyszpilony bezsilnością. Spotkanie po wiekach, przemknęło przez głowę Augustynowi, zalewając goryczą. Obowiązek nakazał mu pozbyć się niepotrzebnych gości, nawet jeżeli miało to oznaczać, odesłanie ich na zawsze. – Niezwykle urocza i przyjemna dla innych, jak zwykle. Nie pamiętasz nic, taka wyniszczona, wrak tego kim byłaś, a więc odejdź dobrowolnie, nie chcę przecież posunąć się do rękoczynów.

   - Pragniesz chyba, żebym stała się naprawdę urocza i przyjemna – syknęła zgryźliwie, patrząc spode łba na zakapturzoną postać. – Owszem, nie pamiętam, dlatego czekam, nie odejdę. Przemocą mnie nie przegonisz.

     Mężczyzna, odchrząknął i poruszył głową wprawiając kręgi w okrężny ruch, wydalające znane dźwięki strzelania kości w obrębie dysków. Domniemana Liria nie potrzebowała, widzieć twarzy Alchemilli, wystarczył ostry zapach niezadowolenia, aby zadała sobie sprawę, że tajemniczy gość, traci opanowanie. Prychnęła cicho, ona nie zwykła bać się nikogo, nie zwykła lękać się ciosów mężczyzn, potrafiłaby stawić czoło napastnikowi. Chcesz się poznać na miej sile, tak?

   - Widzę mały problem, ale to nic nie szkodzi, zaraz załatwię to skutecznym sposobem, Lirio, bowiem to nie czas ani miejsce dla ciebie – oznajmił tajemniczo czego zbytnio, nie potrafiła, pojąć blond włosa dziewczyna. Mówi tak, jakby mnie znał… Ten sekret, czuje go. Nie odejdę, nie mogę, przeznaczenie wiąże mnie z tym nieznanym miejscem. Przybyłam tu z daleka, z tak dawnych czasów, tak czuję… Mam obowiązek do wypełnienia, mam zemstę w dłoniach i gniew na sercu. Ktoś skrzywdził mnie bardzo, ale nie wiem kim był, nie wiem kim jestem.

      Zakapturzony osobnik zniknął z dali. Nawet nie zdążyła uchwycić tej chwili, w której mężczyzna, zjawił się przed nią, patrząc na dziewczynę z góry ciemnym środkiem kaptura, jakby ciałem bez głowy. Ten ułamek sekundy nieuchwytny dla oka zbliżył pogrzebaną żywce do emanującego chłodem gościa, a tego właśnie nie chciała, mając w sobie złe przeczucia. Nagle zwątpiła w swoją wolę walki, czując słabość nie swojego ciała, cofającego się wystawionymi w obronie rękoma do dołu. Proszę… nie… Wymruczała pod nosem, szeptem cichym, bojącym się usłyszenia. Zdezorientowana spojrzała, jak jego osłonięta metalową rękawicą dłoń, unosi się do góry, zgięta w groźną pięść. Ta oczywistość zdradzała, co zamierzał zrobić, jednakże ruchy kapturnika nade szybkie, nie pozwoliły na zastanowienie się nad konsekwencjami poczynań mężczyzny. Dziewczyna przekonała się dopiero, gdy zimny metal, zetknął się z bladym, drżącym policzkiem. Uderzenie niebywale mocne, obróciło ją o sto osiemdziesiąt stopni i powaliło na ziemię, na którą siarczyście, runęła z głuchym łomotem i trzaskiem, łamiących się przednich kończyn. Powietrze ociężale wypadało z ust poturbowanej wraz z jękiem bólu, kiedy próbowała, unieść się na sponiewieranych rękach.

   - Za co to? – mruknęła, układając się wygodnie w pozycji klęczącej, doglądając swoich dłoni, sinych i czerwonych od popękanych żył, i rozlanej pod skórę krwi. Ślad na policzku aż iskrzył od wymierzonej siły wobec niej słabej. Jasnookiej buzowało w głowie od elektryzujących sygnałów z cierpiących nerwów ciała oraz z samej psychiki, której poszarpana pamięć pośpiesznie, układała rozerwane skrawki, wrzuconych do niej przed momentem obrazów. Stary dom, zgadza się. Znam go, ale skąd ja się tutaj wzięła?

      Augustyn ponownie znalazł się na krańcu korytarza, nadal nie odsłaniając swojego oblicza. Niewzruszony tym, co zrobił dziewczynie, czekał cierpliwie aż wstanie z okurzonej drewnianej podłogi. Ona zajęta pytaniami, toczyła dyskusję prowadzącą do pustego celu, wpatrzona w skórę, wyjaśniała sobie, że to halucynacje, zwykła gra umysłu.

   - Teraz wszystko jest dobrze, droga Brooklynne – wytłumaczył, ściągając gruby kaptur z głowy. – Przez moment nie byłaś sobą, ale ten problem, nie jest już problemem, jak widzisz.

   - Brooklynne… Tak, Brooklynne to moje imię – powtórzyła cicho do siebie i zwróciła wzrok ku jego postaci.

      Brunatne włosy napastnika sięgały nieco poza granice szczęki. Z przodu proste i gładkie, niczym jedwabny materiał, z tyłu zaś skręcone i zmierzwione, podobnie do morskich fal podczas sztormu. Wręcz perfekcyjnie zarysowana linia brwi, pod którą kryły się nadzwyczajne oczy, przykryte gęstą acz krótką zasłoną rzęs, zaginała się kanciasto pod wyraźnym kątem, dodając nieznanemu człowiekowi większej ilości niebrakującej urody. Wyblakłe, brązowe tęczówki skropione zostały, rozłożonymi w równych odległościach, czarnymi plamkami. Sekretny szyk nadawał mu nadnaturalny wygląd i przeczucie wśród innych, że widzi więcej. Ten brak źrenicy, centralnego punktu oka, podzielony na mniejsze punkciki, ułożone w okręgu wzdłuż linii granicznej tęczówki, niebywale poruszał sercem nastolatki. To ze strachu, to z fascynacji kłębiącej się między emocjami. Kim on jest? Przyszedł czas i na takie pytanie, rodzące się w umyśle, o co nie śmiała zapytać, onieśmielona i zdominowana władczym wyrazem nieznajomego. Nieobliczalność wypisywała się na jego twarzy w psychice dziewczyny zaś słowo Augustyn, oznaczające imię tajemnego.

      Brooklynne na ten krótki moment znieruchomiała, zamilkła, zaprzestała funkcjonować. Rozum podpowiadał blondynce, że to nie człowiek, czego oczy nie mogły zaprzeczyć, dostrzegając w osobie tajemniczego mężczyzny niezaprzeczalnie ludzki wygląd. Brak decyzji powodował wewnętrzna frustrację, poruszającą i zatrzymującą oddech. Zamrugała kilkakrotnie, kiedy wzrok stracił ostrość i rozmyły się kontury postaci. Nikły uśmiech przemknął przez twarz bladookiego. Blondynka wolała się nie zastanawiać nad obrazem, panującym w umyśle nieznajomego, wywołującym ten niepokojący układ warg.

   - Ja już nie chcę – powiedziała stanowczo zrezygnowanym głosem, odzyskując utraconą świadomość, utracone znaczenie przyjazdu do Phoenix. Emocje tłukły się w niej, gdy przerzucała widoki minionych wydarzeń na łamach wyobraźni, zdając sobie doskonale sprawę, dlaczego jest w Ameryce. – Nie tak miało to wyglądać, przynajmniej nie tak sobie to wyobrażałam, wycofuję się… Nawet nie wiem, jak się tutaj dostałam, nic nie wiem i nie chcę już wiedzieć. Wystarczy mi to, co zdążyłam zobaczyć.

      Zapadła chwilowa cisza. Mężczyzna prychnął wyraźnie ironicznym śmiechem, na co jasnowłosa, pokryła się zmieszaniem. Stłuczony policzek poczerwieniał mocniej. Wiedziała, że nie takie zasady, przeczytała wówczas w liście. Zaprzestanie rozpoczętej akcji z góry, nie wchodziło w grę. Mimo konsekwencji postanowiła, spróbować, wyperswadować własne zdanie, namówić nieznajomego na ulegnięcie prośbie. W duchu błagała, aby nie skończyło się to źle.

   - Gdyby to było takie łatwe – Parszywy układ warg, nie znikł z twarzy Augustyna, nabrał charakterystycznego znaczenia drwiny. – Jedynym i słusznym wyjściem, dla ciebie, jest trzymanie się blisko mnie, bo już nie należysz do świata ludzi i sprawisz nam wszystkim kłopot, jeżeli nadal będziesz bawić się w człowieka. – Jego głos zabrzmiał groźnie i zarazem karcąco. Ewidentnie słowa skierowane do dziewczyny powstały dla, przekazania kluczowych informacji i dysponowały pouczającym tonem. Czy groził jej, czy zamierzał tylko nastraszyć? Nie rozpoznawała intencji.

      Wyblakłooki rzucił blondynce zwiniętą w rulon gazetę, jaką kupowało się każdego dnia, w jakimkolwiek sklepie z prasą na ulicach Phoenix. Dostrzegłszy zakłopotanie na twarzy spłoszonej rzuconym przedmiotem błękitnookiej, skinieniem głowy namówił jasnowłosą do zabrania druku. Przez długą chwilę wyobraźnia nastolatki podsuwała obrazy chorego psychicznie, psychopaty, gwałciciela, mordercy, którego nagięte zmysły, postradały swe znaczenie i bawiły się z nią w dziwną grę nierealności. Wykreował sobie rzeczywistość w umyśle, to może być prawda, po tych słowach, co powiedział, to jest pewne. Chyba nie istnieją tam ludzkie, skoro mówi, że nie należę do tego świata. Zwabił mnie tutaj, wtedy jak dzwonił do motelu. Tylko nie pamiętam, co było dalej. Dziewczyna układając sobie w głowie plan, postanowiła wykonać polecenia mężczyzny, żeby nie narazić się na gniew silniejszego. Obadała papierową rzecz informacji, szukając sensu, otrzymania tego przedmiotu. W pierwszej chwili wydał się normalnym dziennikiem. Nowym, pachnących jeszcze świeżym tuszem i nieprzesiąkniętym starością papierem. Nie rozumiałam, po co jej niewarta rzecz bzdurnych wiadomości. Zorientowała się dopiero po dość uporczywym, wertowaniu pierwszej strony, że data nie imała się tej, która świtała w głowie nastolatki. Zaczyna być dziwnie.

   - Przypomnij sobie ostatnią noc – zaczął zwycięsko, zrzucając z siebie ciężar czarnej peleryny, pod którą skrywał się zwykły ubiór fioletowa podkoszulka i dżinsowe spodnie. Całkowicie odarł się z niezwykłości, stał się kolejnym zwykłym człowiekiem, za którego Brooklynne, zaprzestała go uważać. – W jaki sposób mi to wytłumaczysz? A jesteś na tyle przewidywalna, że wiem, co sobie o mnie, przed momentem, pomyślałaś. Co do mordercy mogę się zgodzić.

   - To niemożliwe… – wyjąkała, a drżące ręce dzierżyły gazetę z obcą datą roku dwutysięcznego. Napływ sprzecznych informacji, zabrał resztkę kolorów z twarzy nastolatki. Nie rozumiem, skąd on wie? Dlaczego jest mi tak niedobrze! Jest rok dwutysięczny, jakim prawem, przecież przyjechałam tutaj w dziewięćdziesiątym dziewiątym. Krążyła między zaniepokojeniem a świdrującym dziury lękiem przed słyszącym myśli dziwnookim, obserwując nieznajomego ostrożnym spojrzeniem zagubionego dziecka.

      Pamiętała ostatnie wydarzenia przez pryzmat mgły, pamiętała tę drogę koło cmentarza, nieprzyjazną grupę ludzi, których się bała. Potem przeszłość rysowała się w ciemnych kolorach, nie dopuszczając do siebie wzroku jasnookiej. Ostatni urywek wyraźnie pojawiający się, to czyste, granatowe niebo, zapach róż, który ciągle odradzał się w zmysłach dziewczyny, wisiorek z flakonikiem i głęboki, zimny dół. Wpadła do niego, uderzyła o drewniane deski i na tym skończył się krótki film o przeszłości.

   - Wszystko jest możliwe, moja droga – Augustyn podszedł do niej i podał rękę, nie doczekując się samodzielnego pozbierania dziewczyny z posadzki. Brooklynne wstała z jego pomocą, spostrzegając że połamane ręce nie odzywały się bólem, jak przed kwadransem udręki. Nadal sine, ale całkiem sprawne, wolno wracały do stanu przed upadkiem. Niesamowite... Czy to ta nieludzkość, o którą mu chodziło? Dałabym sobie głowę uciąć, że były połamane. Pomyślała.

   - Normalny człowiek nie przeżyłby roku zagrzebany pod ziemią – Ciepły głos, koił poprzednie wyobrażenie o jego złym nastawieniu i morderczej naturze schizofrenika. Blondynka spoglądała na dziwnookiego, jakby był wyłącznie wymysłem wyobraźni, mówiącym o rzeczach nieprawdziwych. Zdziwiona mina nastolatki wysyłała setki pytań wprost do oczu mężczyzny, nalegając z upartością, by rozwinął swoją myśl.

   - Tak, chcę ci powiedzieć, że nie jesteś człowiekiem, przynajmniej nie takim, jak poprzednio. Ty wygrałaś ze śmiercią, co potwierdza twoją nieprzynależność do tego gatunku zwanego półmartwymi – Augustyn odnosił się do ludzi z widoczną wyniosłością w głosie. Brak szacunku wobec nich świadczył o wyraźnej różnicy między człowiekiem i tym, czym rzekomo się stała. Aktualnie było to bez znaczenia, nurtowało bowiem dziewczynę coś bardziej zadziwiającego.

   - Pytanie, dlaczego to jestem ja, dlaczego mnie wybrałeś? – Brooklynne zakłopotana dziwiła się temu, że spośród tylu ludzi, to ona musiała, przejść taki koszmar umierania. Umierania? Powtórzyła do siebie zdumiona skąd u niej to namacalne wyobrażenie, że umarła? Umarłabym i powróciła do żywych, to oczywista kpina… Chociaż wiele tych niesamowitych rzeczy, przekazywanych przez mężczyznę, wydawało się być prawdziwymi, umysł wciąż wyrzucał z siebie te informacje, nazywając je niedorzecznymi. Buntowała się i odpychała od siebie nacierającą burzę zdarzeń, słów, teorii, idących od strony grzmiącego Augustyna.   

   - To proste – rzekł wzruszając ramionami, jakby ktoś zapytał go, jak zrobić herbatę. Dla niego to było dziecinnie proste, lecz przekazywanie wiadomości blondynce, odzierało mężczyznę z opanowania. – Faktycznie byłaś najzwyklejszym człowiekiem, ale to ta tajemnica, dzięki której cię tutaj sprowadziłem, miała główne znaczenie, że to ty zostałaś moją wybranką. Nosisz w sobie coś, co pozwoliło, że wygrałaś. Dlatego Phoenix, dlatego stary dom twojego ojca.

   - Czy mógłbyś mówić jaśniej? – burknęła, bo zmęczona tym dniem, ciągłymi niedomówieniami, nie miała ochoty na kolejną słowną grę, wpychającą w czeluść niewiedzy i zakłopotania. Potrzebowała, aby ktoś powiedział prosto z mostu, z czym się zetknęła w Ameryce.

   - O twojej wyjątkowości zadecydowały geny – oznajmił w prosty sposób, przytłoczony gorączkowością nastolatki, emanującą z jej postaci niczym rozgrzanego krematorium. Typowy człowiek. Pomyślał kąśliwie. – Gen śmierci, uściślając, dziedziczy się po rodzicach, w twoim wypadku, po jednym rodzicu, którego dom stał się areną twojego wkroczenia do mojego, do jego świata.

   - Nie… – wyrwało się dziewczynie przesycone słabością słowo, protestujące przeciwko tezie bladookiego na temat niecodzienności jej ojca. Delegacja słonko, muszę wyjechać. Wspomniała słowa rodziciela z grymasem, budzącym się na zmęczonej twarzy. Miałoby to ręce i nogi. Nie utrzymywał ścisłego z nami kontaktu ze względu na to kim jest. Był ze mną z obawy? Bał się, że stanę się taka jak on? Nie mógł mnie mieć z kimś, kto był człowiekiem? Rozmyślała jasnooka, przypominając sobie zdjęcie i list, który z resztą, znalazła w tym domu, porzucony na widoku, aby świadomie go odnalazła.

   - Przykro mi, jeżeli nie tego się spodziewałaś – wysilił się na trochę empatycznej postawy.

   - I gdzie on teraz jest? – nie słuchała nieznajomego, jego wypowiedź wydawała się tylko bredzeniem, papką, zlepkiem słów, o których sam, nie miał pojęcia. Brooklynne nie marzyła o niczym, jak tylko spotkać ojca. Wybaczyć mu i równocześnie znienawidzić. Wykrzyczeć i wypłakać, zapytać, co z nią dalej będzie.

   - Zaginął i wiesz o tym – oznajmił znudzony, zmierzającą do nikąd rozmową.

     Brooklynne rzuciła mu ostrzegawcze, przesycone negatywnymi uczuciami spojrzenie, wyrażające słowa: Nie wierzę ci! Na pewno coś ukrywasz! Ale nie kłóciła się z wewnętrzną chęcią wyplucia tego na zewnątrz, nie kłóciła się z nim, wiedząc, że szanse na wygranie jakiejkolwiek potyczki z mężczyzną, staczały się do zera. Rzuciła gazetką, orientując się, że nieustannie, ściskała ją w dłoniach. Pognieciony twór upadł na ziemię wraz ze spojrzeniem dziewczyny. Jeżeli uwierzę. Jeżeli poddam się temu wszystkiemu, do czego dojdę, gdzie będzie mój cel? Czy zgadzając się ze słowami będzie normalna, cz to wytwór mojej głowy oznaczający chorobę?

   - I nie żartujesz z tym wszystkim? – podejrzliwie popatrzyła na bladookiego o dziwnych tęczówkach wyraźnie, wiedzących coś jeszcze, wiedzących coś więcej, lecz nie rozumiejącego położenia nastolatki. – Nie sfałszowałeś gazety, nie upozorowałeś rzekomej rocznej śpiączki? Bym jak głupia uwierzyła, mówisz o moim ojcu, wiedząc że, chciałabym go spotkać, grasz na moich emocjach? Po coś, w jakieś sprawie wabisz mnie, bo…

   - Przestań ślepo wierzyć w to, co nauczyłaś się w ludzkim życiu. Przestań wyprowadzać mnie z równowagi nie jestem kimś, z kim mogłaś by się droczyć. Potrafię zabijać i nie mieć skrupułów, więc łaskawie uwierz w moje słowa. – powiedział ostrym tonem, kładąc silne dłonie na braki nastolatki, które w jego uścisku, wyglądały niczym lichy wieszak na ubrania. Bynajmniej ten gest nie niósł ze sobą nic dobrego. Augustyn nie zamierzał zrobić jej krzywdy, wyłącznie nastawić jak zepsutą rzecz, nakierować na dobry tor myślenia, rozładować gniew tlący się w uśpionych trzewiach. Niespodziewanie ścisną kość, szarpiąc ręką w dół i w górę, powodując że brak wybił się ze swojego stawu z niesmacznym dźwiękiem zrywania się torebki. Stłumiony głos wypełzł z ust jasnowłosej, urywając się w połowie. Nie krzyczała, po prostu jęknęła z powodu nieprzyjemnego uczucia i dezorientacji spowodowanej przerażeniem. Lśniące, jasne oczy przerzuciły się z barku na postać Augustyna, dając do zrozumienia mężczyźnie, że nie życzy sobie łamania kości od tak, nie życzy sobie straszenia. Drżące źrenice mówiły bezsłownie: Nie prosiłam się o to, nie wyładowuj na mnie złości niepowodzeń, nie będę taką, jaką chciałeś sobie stworzyć. Uległa przedstawionemu światu, poruszając ramionami. Czy to możliwe? Czyżbym była kimś więcej niż tylko człowiekiem? Moja ręka… Moja ręka została w perfidny sposób złamana, a ja nawet nie musze, ryczeć z bólu… Myśli niedbale chodziły blondynce po głowie, potykając się o sprzeczności. Dla Augustyna ludzka słabość dziewczyny, mogła być ogromnym problem, nuka od podstaw, stawiała pod znakiem zapytania przyszłość, jaką wiązał z osobą nowo narodzonej.

   - Wybacz, twoja ignorancja zmusiła mnie do tego. Czy teraz jesteś skora do zgodzenia się z rzeczywistością? – Zaproponował, odgarniając kosmki włosów, wijące się ku powiekom. – Mogę użyć innych argumentów, jeżeli nie masz nic przeciwko.

     Cichy dom zaskrzypiał. Wiatr o wschodnim kierunku, przepchał się przez szpary w drewnie i oplótł dwie postaci, stojące naprzeciwko siebie. Chłód ostudził wrzące emocję, uciszył rozdygotane serce dziewczyny, przywrócił obojętny wyraz twarzy Augustynowi, zabierając ze sobą rozeźlone napięcie. Błękitnooka pokiwała posłusznie głową, pozwalając wschodniemu wiatru, zabrać ze sobą to co ludzkie pozostałe w niej. Nie czuła się przez to wolna, a ściśnięta pętlami innymi więzi, odbierających swobodę.        

   - Wrócisz do domu – oznajmił z przenikliwym wyrazem twarzy, przykuwając uwagę Brooklynne. – Masz niedokończone sprawy z rodziną. Musisz to zakończyć w odpowiedni sposób inaczej, wciąż będziesz związana ze starym życiem. Nawet nie wiesz, jaki to niesie za sobą konsekwencje.

     Oszalał do reszty! Mam wrócić do domu po roku nieobecności, on chyba nie mówi poważnie? Przerażona dziewczyna, obsesyjnie bawiła się końcówkami przydługich włosów. Przez rok czasu przybyło im parę centymetrów, sięgały teraz łokci dziewczyny. W dotyku pieściły opuszki palców miękkością, zadziwiały objętością w dłoniach i cieszyły złocistym blaskiem nadal trochę martwych i nieprzebudzonym ze śmierci. Nie zrobię tego, nie wrócę tam.

   - Ja… Nie ma mowy… – wyjąkała, kręcąc z dezaprobatą głową. Odpychało ją przeświadczenie, że sam powrót, nie będzie miał nic wspólnego z miłym przywitaniem. Z prostej przeczyny przyjazd do Oksfordu był dla dziewczyny trudny bagażem do dźwignięcia. Oduczyła się żyć w takich warunkach wśród ludzi, chociaż skrycie przed światem, wciąż się nim czuła.

   - Właśnie, że zrobisz bez jakichkolwiek protestów – nakazał silnym tonem z mało przyjaznym wyrazem twarzy. Perfekcyjnie przeraził dziewczynę, choć nie pokazała po sobie strachu, trawiącego wnętrze.

      Wskazał gestem ręki, żeby poszła za nim. Peleryna, wracając na tors mężczyzny, zatańczyła w powietrzu, obijając się o ciało niepewnej blondynki. Zeszli do piwnicy, gdzie dziewczyna już osamotniona, rozpoczęła dbanie o swój stan zewnętrzny, pokryty brudną powłoką nieżywości. Stary dom bez kanalizacji nie mógł podarować jasnookiej ciepłego prysznica wody. Czekała na nią wyłącznie pordzewiała i poobijana wanna, wypełniona zimną acz krystalicznie przejrzystą cieczą. Obok metalowego trupa, leżała znana nastolatce torba. Z radością zrzuciła z siebie ciuchy prześmierdziałe umieraniem, szukając odpowiedniej kombinacji ubioru.

      Ochłonęła dwa dni w domu ojca. Bez jedzenia i snu, zbyt rozregulowana i wstrząśnięta minionymi zdarzeniami, nie pojmowała ogromu czasu, otoczenia i rzeczywistości. Po części taszczyła w sobie strach przed samą sobą, po części nowe wcielenie, wydało się korzystnym dodatkiem do życia. Nawet z odświeżoną fizjologią organizmu ślinę przełykała z obawą, przypominając sobie, gdzie kazano jej wrócić.

      Zgodnie z planem, którego nie rozumiała, musiała zawitać w Oksfordu, toteż wyczekiwała na znanym sobie lotnisku na samolot, mający się zjawić za paręnaście minut. Wszystko było przygotowane bilet w dłoni, mowa w głowie tylko brak samo zaparcia, powodował uczucie mdłości. Wielka Brytania ponownie miała, przywitać ją swoim życiem, czego się obawiała, jak niczego wcześniej. Tłamsiła w sobie uczucia niechęci, bojaźni do tego, co wyrzuciła z siebie i zapomniała. Tak, zapomniała, jak funkcjonować wśród ludzi po rocznej przerwie. A myśl o rodzinie, kruszyła ją wewnątrz na drobny pył minionego człowieka. Pragnęła pozostać w tym stanie, w którym nikt nie istniał dla niej, ale Augustyn kazał zerwać ze wszystkim, w czym kiedyś budziła się o poranku, co równoznaczne było z powrotem do przeszłości. Nawet bagaż, który przywiozła tutaj ze sobą, wrzuciła do najbliższego kosza na śmieci, zapominając o nim. W głowie nieprzerwanie tłukły się zamknięte słowa mężczyzny:

      Kiedy wrócisz powiesz im, że wyjechałaś w sprawie ojca. Dostałaś jakieś informacje, gdzie mógł przebywać i postanowiłaś sprawdzić to. A czemu nie wracałaś, nakłam im o strachu i zakłopotaniu. Mieszkałaś z rodziną, która znała twojego ojca i pomogli ci przez ten rok w jego poszukiwaniach, zaoferowali dom. Wróciłaś, bo zrozumiałaś, że go nie znajdziesz. Dla ułatwienia ci zadania, rok temu, zaraz po twoim wyjeździe, pozostawiłem kartkę z informacją, że wyjeżdżasz w sprawie ojca. To powinno wystarczyć. Oni będą się cieszyć, że jesteś, więc nie martw się o resztę. Te osoby nie są już ważne tylko trzeba zakończyć z nimi sprawy, to wymaga twoje sumienie.

      A teraz najważniejsze, nie jesz! W żadnym wypadku nie tykaj się ludzkiego jedzenia. Nasz układ pokarmowy po śmierci przechodzi zmianę i przystosowuje się do trawienia tylko jednego rodzaju pokarmu. Nie wiem jak to zrobisz, ale unikaj ludzkich potraw. Na razie nie powinnaś czuć głodu, twój organizm przyzwyczaja się i przebudowuje, zużywa to, co ma w sobie.

     I czekaj na mój znak…

***

      Ponownie na Whitehouse Road. Przez myśl przemknęło dziewczynie. Czy oni nadal tutaj mieszkają? Zadrżała. Sprawdź. Podpowiedział niespokojnie instynkt. Zapukała delikatnie, jakby ze strachem. Drzwi otworzyły się, ukazując niezmienione wnętrze i ciotkę Matild, której usta rozwarły się w zdziwieniu. Oczy zaszkliły się momentalnie od łez. Brooklynne zastanawiała się, jak zacząć rozmowę, lecz ciotka ujęła ją w opiekuńczy uścisk, uwalniając od przykrego obowiązku witania. Blondynka poczuła silne ukłucie żalu i zniesmaczenia do siebie. Ona cieszy się z mojego powrotu, a ja mam chęć skręcić jej kark. Udając doskonalone, odwzajemniła radość.

   - Nie zwątpiłam – mruknęła. – Wiedziałam, że wrócisz.